Debuteren met een mooi vormgegeven album, dat is binnenkomen door de grote poort en meteen indruk willen maken. Het is menens voor Jan Loges en Markus Wiese. Een prachtig vormgegeven inlay met schitterende natuurfoto’s in zwart/wit, een plaat die gemarmerd paars de draaitafel komt opfleuren en zijn geheel een mooie hoes die uitnodigt tot luisteren.
Beiden deden al heel wat ervaring op in andere bands. Loges speelde bij noiserock annex postmetalband Feedy en bij de psychedelische band Brahms. Wiese zat bij de psychedelische stonerband The Penguins Ate My Soul en was deel van het elektronicaduo MaMa. Geen van die bands doet echt een belletje rinkelen maar het duo deed er wel genoeg ervaring mee op om deze sprong in het ongewisse te zetten met Ynnerspeaker.
Ingetogen muziek is het geworden, die zich traag voortsleept maar net niet aanschurkt bij slowcore. Instrumentale stukken wisselen af met nummers waarin fluweelzacht wordt gezongen, waardoor Ynnerspeaker als het ware zijn meest introverte kant laat horen en het magische, dromerige, ietwat etherische van bijvoorbeeld een Sigur Rós benadert.
De muziek past ook wonderwel met de vormgeving, waar de natuurbeelden goed aansluiten bij de ietwat onwereldse klank van de liedjes. De stilte van uitgestrekte velden of open vlakten in een bos dat feeëriek wordt omkadert door de zweverig aandoende composities waarbij beide muzikanten alle instrumenten spelen en het Wiese is die zijn stembanden mag laten horen. Loges doet dat alleen in de koortjes die hier en daar opduiken, samen met Wiese en zijn zus Juliane Loges.
Keine Distanz is als het ware een roep naar verstilling, naar bewuste onthechting van de drukte van de stad, het snakken naar leegte en rust en dat zet Ynnerspeaker op doeltreffende manier om in een heerlijk album.
