“Havenliederen” is hoe een of andere Vlaamse of Hollandse deerne met slagerambities de liedjes op deze plaat zou noemen. De weltschmerz die door het kwartet op de band werd gezet ligt gelukkig mijlen ver af van het slagergenre.
Het is eerder het soort liedjes waar types als Hugo Race en Nick Cave een patent op hebben, of bands als Crime & The City Solution of These Immortal Souls.
De muziek ligt ergens wel een beetje in die richting, maar net niet helemaal. Net als de stem van Andrew Plummer, die best wel in bovenstaand rijtje past al klinkt ze misschien net iets te helder en wereldwijs om zich echt met die coryfeeën te meten. Zijn leven is dan ook veel minder in de goot te situeren dan voornoemde maar eerder in het idyllische dat havenbuurten kan oproepen. Melancholisch aandoende romantiek die eigenlijk niet echt bestaat maar waarover kan worden gedroomd, gepalaverd, gezeverd.
Een soort van achterbuurtblues zouden we het kunnen omschrijven, een minder geraspte versie van Tom Waits als het ware.
Met bassiste Ruth Goller, drummer Will Glaser en Matthew Bourne op harmonium omringt zanger/ gitarist Plummer zich met een aantal klasbakken die dit genre echt wel in de vingers hebben.
Goller brengt twee van haar nummers aan, die ze met haar engelenstem samen met haar kompanen uitvoert en die een mooi tegenwicht vormen voor de andere nummers, die op eentje na allemaal door Plummer werden geschreven. Hij koos er deze keer ook voor om minder theatraal aan de slag te gaan maar de liedjes uit te kleden tot op het bot. Een keuze die we toejuichen want we horen prima nummers die snel in ons hoofd blijven hangen.
World Sanguine Report brengt ook het nummer No Kids, dat van de hand van John Lurie is maar dat ze helemaal naar hun eigen hand zetten waardoor het lijkt alsof ze het zelf hebben geschreven.
