Het uit Sydney, Australië afkomstige We Lost The Sea heeft inmiddels een stevige reputatie opgebouwd in postrock en -metalmiddens. Met elk album opnieuw bewijst het sextet tot de hedendaagse top van het genre te behoren en dat is met A Single Flower niet anders.
Iets nieuws onder de blakende zon? Natuurlijk niet, maar dat is bij een band als deze ook niet echt meer een vereiste. Gewoon doen waar ze goed in zijn en dat is nummers maken die lekker voortkabbelen alvorens uit te barsten, of omgekeerd. Mondje dicht en spelen, zoals het hoort in het genre.
De band heeft er bovendien ruim zijn tijd voor genomen. Voorganger Triumph & Disaster (2019) is al wat jaartjes oude. De pandemie stak een stokje in de wielen maar zorgde er tevens voor dat de band met nog meer energie en goesting dan voorheen aan de slag ging om van A Single Flower een knaller van formaat te produceren.
Probeer het tien minuten durende A Dance With Death, waarin alle bepalende kenmerken van band en genre aan bod komen en concludeer net als wij dat We Lost The Sea verdiend nog steeds als één van de huidige vaandeldragers mag worden beschouwd.
Edoch, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Door de lengte van de meeste nummers dienen we ons in te spannen om echt geconcentreerd verder te luisteren en als afsluiter Blood Will Have Blood inzet, iets minder dan een half uur zien we staan, dan is het hopeloos. We krijgen zin om te stofzuigen want veel missen we ondertussen blijkbaar toch niet. Het is een euvel dat veel gelijkaardige bands overkomt: ze willen te veel en het duurt allemaal te lang. Let op, het zijn steengoede muzikanten maar als ze allemaal zo verder doen gaan we sebiet nog onze progrockplaten uit de jaren 1970 moeten bovenhalen.
