De bezitter van de coolste bijnaam onder de nog levende rockhelden steekt aan de lopende band muzikale ideeën in een slotkast waar er met regelmaat van de klok winnende goudklompjes uitkomen. En dat zijn er na zijn zevenenvijftigste album zeer veel geworden.
Van The Man is verslingerd aan het neerpennen van liedjes, mooie liedjes. Het neigt soms naar een onnavolgbare verslaving om zijn fans en zichzelf te behagen met dikwijls prachtige traditionele composities, want dat zijn ze wel degelijk. Keer op keer vakkundig in elkaar gedirigeerd en bijgestaan door de beste muzikanten die strak in het keurslijf naar de pijpen dansen van de steeds in een afgemeten pak gestoken George Ivan Morrison. Dit moet wel de sufste naam in het rockwalhala zijn na Declan Patrick MacManus (Elvis Costello) en Edward Louis Severson III (Eddie Vedder). En wat maakt het trouwens uit, ze schoppen allemaal nog steeds keet en maken muziek waar de passie met momenten van afdruipt.
Na zijn intermezzo waarin hij aan de slag ging met oude songs van collega muzikanten, of bij het neerpennen van wat frustraties over die heerlijke corona tijd, blikt de bezieler van Gloria (Them) terug op het verleden, heden en de toekomst. Zonder enige vorm van wrevel deze keer, en met nostalgisch genot. Zoveel positiviteit op 1 schijfje doet ons bijna hunkeren naar de knorrige Van Morrison die blaft, bijt en menig podium teisterde als een norse nonkel.
Vliegend door de lucht, gegooid en ontvangen door twee paar goedgelovige kinderhanden zoeft de strandbal Remembering Now hoopvol heen en weer, genietend van onbekommerde dankbaarheid. De strandbal, met als opschrift een blije verrimpelde smiley, stuitert langs de gekende soul, pop, jazz, blues en Keltische roots regionen. Blazers, subtiel gekozen strijkers en orgels aanschouwen het toneel en nemen doelbewust deel als fundamentele laag aan dit tafereel.
George Ivan zingt alsof zijn stem geen verval heeft gekend, en verdoezeld de tachtigjarige leeftijd. Enkel de terugblik op vervlogen tijden verraad de jeugdige ingesteldheid, althans afgaande op wat we te horen krijgen op deze plaat. Retrospectie op een nuchtere wijze, en sinds lange tijd ingetogen songs met een geïnspireerde gelaagdheid die waarheidsgetrouw klinkt, en bij deze het gevoel van oprechte verwondering terugbrengt.
Astral Weeks en Moondance blijven behoren tot zijn meesterwerken, en met momenten doet het die vroegere tijden alle eer aan. Zonder arrogantie en met bescheidenheid worden we na enkele mindere platen weer toegelaten in het afwisselend herkenbare oeuvre van Van The Man. Iemand op leeftijd die zijn passie blijft uitoefenen zonder de nood om zijn decepties te delen op HLN. Het siert de man.
Hebben we het nog niet over de songs gehad? Laat het jullie prikkelen richting de lokale platenzaak of Spotify. Van Morrison staat in 2025 voor kwaliteit in zijn gekende stijl, en doet dat met bravoure. Hij mag de slotmachine laten voor wat ze is. We hopen dat deze plaat terug het startschot is voor meer sterk werk van de man met de knullige naam George Ivan.
Instagram – Facebook – Spotify
