Uit Keulen komt TV Cult ons verblijden, alhoewel, de loodzware schaduw van bands als Joy Division hangt integraal over Industry, met hun tweede plaat vol heel geslaagde postpunk waarbij alleen de stem ons niet in elk nummer helemaal weet te bekoren.
Het ligt er natuurlijk aan wat je zelf verwacht maar wij vinden het ietwat te veel geforceerd schreeuwen en daar houden we niet zo van, toch niet bij muziekjes als deze. Gelukkig zitten er ook veel fragmenten in waarin de zang wat meer ingehouden klinkt en dan past het wonderwel.
Een band als Idles is grote fan, dus wie zijn wij om hen tegen te spreken. Dat het riffje van Surrender wel heel erg als Joy Division klinkt, tja, dat nemen we er maar bij zeker.
Tien nummers telt het album en het merendeel roept wel de sfeer op van de donkere jaren 1980, een sfeer die in veel landen vandaag de dag net zo goed sterk aanwezig is met de verrechtsing die overal de wet lijkt uit te maken.
De band zet zich af tegen alle misstanden in de wereld, tegen het conservatisme, tegen de druk om zich aan te passen, tegen de wantoestanden binnen de muziekindustrie en ga zo maar nog even door. Ze zijn kwaad, pissed, verontwaardigd, en dat schreeuwen ze volop uit, zelfs als het iets minder past bij de opzwepende muziek. Een beetje weerspannig is het allemaal, maar dat past dan wel weer bij de tegendraadse gitaarlijnen die in veel van de songs rondzwerven.
Industry is eigenlijk ietwat van een groeiplaatje. Waar het eerst nogal op de zenuwen kan werken verdwijnt dat geleidelijk na meerdere beluisteringen naar de achtergrond en weten we het geluid die ze neerzetten alsmaar beter te appreciëren.
