The Fall, altijd anders altijd hetzelfde. Maar eigenlijk ook niet helemaal waar. Met een plaat als The Unutterable zal de band van Mark E. Smith ten tijde van het oorspronkelijke uitkomen ervan, in 2000 alweer, ongetwijfeld enige fans wat afkeer hebben bezorgd.
Experimenteren met elektronica, het is nooit geweest wat de diehard Fall fans wilden, al is net de manier waarop Smith nieuwe snufjes aanwendt die de band blijvend interessant maakte. Altijd hetzelfde maar toch altijd vernieuwend om hun eigen weerbarstige manier.
Protools voor de basgitaar, veel keyboards maar voor het overige een prima band om zich heen, zowat dezelfde als op voorganger The Marshall Suite (1999) en dat is er goed aan te horen. Na een jaar samenspelen kennen ze elkaar, voelen ze elkaar goed aan, en dat zorgt voor een plaat die veel coherenter klinkt dan zijn voorganger.
Het is in de hele carrière de enige plaat ook die oorspronkelijk alleen op cd is uitgekomen. Pas in 2014 volgde een vinylversie. Alle andere platen die The Fall ooit uitbracht, werden, van zodra er sprake was van cd’s, op beide formaten uitgebracht.
Behalve een opwaardering van de originele plaat is er uiteraard weer heel wat te snoepen voor liefhebbers van The Fall. Vier cd’s zijn het namelijk, waarvan eentje vol staat met andere mixen en twee van de vier een concert bevatten waarop de band duidelijk laat horen in vorm te zijn. Met Mr. Pharmacist als enige hitje, en dat maakt eigenlijk niet uit, is het genieten van de sets op beide schijfjes.
16 April 2001 (TJs Newport Wales, UK) en Live At the Edinburgh Liquid Rooms 2001 zijn de gegevens voor de twee concerten, die, al hebben ze veel nummers met elkaar gemeen, toch weer Smith’s gewijs anders klinken. Of hetzelfde, het is en blijft The Fall.
