Recht uit Amsterdam komen The Covids, een prima naam voor een punkbandje en gezien we zelf twee weken out waren door een covidje, komt het er nu pas van naar hun plaatje te luisteren.
Heerlijk eenvoudige punkrock is het, met hier en daar een lichte verwijzing naar bijvoorbeeld The Undertones maar voor het merendeel is dit gewoon lekker punkrocken zonder franjes.
Op hun inmiddels tweede plaat staan tien liedjes die uitnodigen om ouderwets rond te springen en wild los te gaan op de melodieuze liedjes die The Covids uit hun mouw hebben geschud.
Vooruit mag het gaan, zonder solo’s of andere poespas. Rammen gaan. Voordeel van dit soort plaatjes, en liedjes, is dat ze gewoon niet lang genoeg duren om op onze zenuwen te werken, ons te vervelen of er genoeg van te krijgen. Kort maar krachtig en geen van de tien liedjes doet onder voor een ander.
Variatie troef dat wel. Geen doorslagjes van doorslagjes maar gewoon punkliedjes die strak en sterk zijn in hun eenvoud.
No Kids is de oorwurm van dienst (zie video) maar dat is zowat voor elk van de liedjes het geval. Eenmaal je ze hebt gehoord blijven ze hangen en dat is niet zo eenvoudig als het klinkt.
