Uit Parijs komt de band Point Mort ons overweldigen met een nieuw album, eentje dat boordevol postcore van alle slag staat. In een ver verleden zouden we dit echter crossover hebben genoemd, omdat de band, actief sinds 2017, allerlei genres met elkaar vermengt. Metal, hiphop, pop, electro en standaardrock bevechten elkaar binnen elk nummer. Voeg daar nog de zang bij van Sam Pillay, die cleane zang afwisselt met een diepe grunt en behoorlijk overtuigend getier en dan komen we tot een mengelmoes van stijlen die weliswaar niet in elk nummer echt goed werkt, maar hier en daar wel.
Heel veel hooi op de vork is het euvel hier een beetje. Het kwintet wil van te veel walletjes tegelijk eten en dan wordt het best wel moeilijk om samenhangende nummers in elkaar te steken.
Zeven zijn het er deze keer, en net als hun vorige plaat Pointless… (2022) en de twee daaraan voorafgaande ep’s nam de band alles gewoon live op. Dat doen ze om de power en de oerkracht van de band tot zijn recht te laten komen. In dit gedeelte is Point Mort alvast geslaagd. De muziek knalt als het ware onze kop binnen, als een stel geweldenaars die niet van ophouden weten.
Het probleem met dit album is echter dat we het prima vinden dat de nummers aan onze oren voorbij komen, maar het raakt onze koude kleren niet. Het zegt ons gewoon niks. Er zal vast publiek zijn voor deze postcore of crossover, term te gebruiken naargelang de leeftijd van de gebruiker, maar aan ons is het niet besteed.
