Of Marco Campitelli deze keer opnieuw allerlei andere muzikanten koos dan op de vorige albums is ons niet helemaal duidelijk. Niet dat het er zoveel toe doet. We weten onderhand wel dat de Italiaan graag roteert met de bezetting van Oslo Tapes en we weten ook al meer dan een decennium dat hij gefascineerd is door Noorwegen.
In eerste instantie was dat door de natuur maar onderhand is dat ook de muzikale scene aldaar, waar hij gretig gebruik van maakt om zijn ideeën vorm te geven en nog eens een album te maken. Ør (2021) vonden we een machtig goede plaat, in tegenstelling tot de behoorlijk onevenwichtige en ietwat langdradige opvolger Staring At The Sun Before Goin’ Blind (2023).
Lăst Comet is dan weer een plaat waarvan we ook niet zo goed weten wat we ermee aan moeten. Campitelli werkte er een jaar aan, schreef aan de tien nummers samen met Stefano Micolucci en Emil Nikolaisen (Serena Maneesh, Brian Jonestown Massacre), die ook hielp bij de opnames.
Håkon Gebhardt (legendarisch drummer van Motorpsycho) komt als gast opdraven, Amaury Cambuzat (faUSt, Ulan Bator) deed weer de mix en een heel collectief aan Noorse en Italiaanse muzikanten mocht mee de studio in om de nummers vorm te geven. James Aparicio, die eerder werkte met onder meer Mogwai en Depeche Mode, mocht de mastering doen.
Het lijkt allemaal alsof Campitelli wat grote namen wilde verzamelen om op het hoesje te pleuren terwijl hij ergens onderweg vergat om echt goede nummers te schrijven. De zang, in interactie met de Noorse Emilie Lium Vordal, is dusdanig op de voorgrond geplaatst en alom aanwezig dat het voor ons gewoon niet werkt.
Krautrock met een scheut psychedelica erdoor is nog steeds waar de band denkt goed in te zijn maar de saus wil maar niet pakken. Het leutert en reutelt gewoon allemaal maar door tot we veel zin hebben om het gewoon op te geven. Het is allemaal een beetje te hoog gegrepen, te ver gezocht om toch maar interessant te willen zijn en dat is niet aan ons besteed.
