We hadden bij een eerste diagonale beluistering zo onze twijfels over dit album. Mochten we veel meer tijd hebben dan we hebben zouden we elke download die ze ons sturen met veel plezier helemaal beluisteren. Helaas zijn het er te veel en dient het vele kaf van het koren te worden gescheiden. Zo nu en dan riskeert er dan een release tussenuit te vallen die niet meteen weet te overtuigen tijdens onze strenge selectie. We doen het dan ook nooit als we niet echt in vorm zijn of om de een of andere reden weten van onszelf dat we te veel downloads de delete-genadeklap zouden geven. Silt And Static kreeg de stempel “twijfel”, mede omdat we al eerdere platen van de band hoorden en we niet goed wisten of dit vervelende postrock zou zijn of toch van de betere soort. Van het betere zo blijkt.
De band gaat dan ook niet over één nacht ijs. Na eerst een stel digitale ep’s te hebben uitgebracht om het terrein te verkennen, het beste ervan dan toch maar op een fysieke drager te hebben uitgebracht en het hele postrockwereldje in 2023 verrast te hebben met In Irons, ook al op Vinter trouwens, zet het kwartet die lijn gewoon verder.
Deels afkomstig uit Oslo en deels uit Göteborg, deels Deens en Zweeds dus, weet de band ook nu waar de postrocklepels hangen. Negen ferme lappen instrumentaaltjes staan er op de plaat, hoogstandjes van instrumentenbeheersing door een stel heren die precies weten waar de doorwinterde postrockfanaat nood aan heeft. Geen doorslagjes van andere bands, maar geheel in lijn met de erfenis van bands als Mogwai en Maybeshewill doet Orsak:Oslo wat er van hen wordt verwacht. De nummers zitten dusdanig goed in elkaar dat we er zelfs onze bezigheden voor staken en er even voor gaan zitten, dus we zijn heel blij dat we in eerste instantie het twijfelgevalletje niet meteen de delete-behandeling hebben gegeven.
