Maudits is een ietwat vreemde band. Het Franse collectief werd in 2020 opgericht door muzikanten die live mee speelden bij Ovtrenoir en Throane en leden die ooit nog bij Last Embrace speelden. Ze besloten om instrumentale postmetal te maken met wat invloeden uit ambient en progrock.
In Situ is inmiddels het derde album van gitarist Oliver Dubuc, bassist Erwan Lombard en drummer (en samplesmaker) Christophe Hiegel. Het oorspronkelijke trio lijfde voor dit album cellist Raphael Verguin in die inmiddels tot volwaardig lid van de band werd verheven.
De band besloot om uit de losse pols nummers te beginnen maken om alles zo spontaan mogelijk te houden. Geen weken in de studio schaven maar alles op korte tijd inblikken. Dat is uiteraard allemaal prima. Wat echter het album een beetje raar maakt zijn de twee nummers waar de band, voor het eerst, zang toelaat.
Een postmetalband die Roads van Portishead covert, dat kunnen we nog enigszins begrijpen. Niet dat we het erg geslaagd vinden. Mayline Gautié (Impureza en Lůn, waarin ook Verguin actief is) doet haar uiterste best maar een iconische track als deze naar de kroon steken is quasi onbegonnen werk.
Het andere nummer met zang is er eentje dat in het Frans wordt gezongen in. Olivier Lacroix (Erlen Meyer) neemt de stem voor zijn rekening op Carré d’as en dat is jammer voor hem compleet niet aan ons besteed. Het is of te veel als gebabbel en dan als oeverloos geschreeuw en het werkt niet.
Het akoestisch gebrachte titelnummer is al net zo uit de toon vallend, al maakt het wel de overgang van het heftige Fall Over (een heel geslaagd stuk) naar Roads eenvoudiger.
Het is alsof Maudits van veel te veel walletjes wil eten, van alles wil proberen en er uiteindelijk toch een bepaalde lijn in wil krijgen, de boel ietwat geforceerd wil stroomlijnen maar we kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat het gelijk niet helemaal klopt.
