M.B. staat voor Maurizio Bianchi, een naam die bij een beetje liefhebber van avant-garde en industrial wel een belletje zal doen rinkelen. De man heeft een immens oeuvre opgebouwd en zo nu en dan zit daar dan werk tussen dat in zijn genre als grensverleggend kan worden beschouwd en zonder twijfel in aanmerking komt voor een heruitgave.
Dit Mectpyo Bakterium is oorspronkelijk uitgekomen op een door Bianchi zelf uitgebrachte cassette en het jaar erna, 1982 schrijven we dan, als lp op het Amerikaanse Dys-label. Het album van de Italiaan is sindsdien in diverse formaten heruitgebracht, telkens in kleine oplages zodat elke keer opnieuw de voorraad net niet toereikend is en iemand anders zijn schouders er onder kan zetten om nog maar eens een lp of cd van het werk uit te brengen.
Twee breed uitgesmeerde stukken zijn het, met de titels Fetish Pinksha en Stérile Règles, die beiden de vierentwintig minuten overschrijden. Geen standaard drones of puur lawaai hier, wel een onderzoek naar de verhouding tussen menselijke biologie en het verval van technologie. Klinisch uitgevoerd als een auditieve autopsie met een aaneenschakeling van klanken die de doorsnee popliefhebber de pluchen gordijnen zal injagen.
Geen aanhoudende pieptoon hier, maar een fluctuatie van geluid dat voortdurend van vorm verandert, van hoogte, van diepte, als een geniepige wervelstorm die de luisteraar meeneemt naar een Italiaanse muzikale versie van Tetsuo.
Een vroeg werk in de evolutie van zowel industrial als power electronics blijft Mectpyo Bakterium na al die decennia nog steeds uitermate relevant en dat kan van heel wat klanken uit die tijd en deze genres niet gezegd worden.
