La Flemme komt uit het zonnige Marseille en maakt naar eigen zeggen garagepop met shoegaze, punk en psychedelische rock invloeden. La Fête is het debuutalbum van dit viertal en zou net zoals de hoes even kleurrijk, energiek en zot moeten zijn. De band ontstond na een nacht vol dronken inspiratie met het idiote doel in twee maanden een live set in elkaar te steken. Ze wonnen met hun optreden de Inrocks Super Club muziekwedstrijd waardoor ze dit jaar op de affiche staan op het Les Inrocks Festival naast onder andere Fat White Family, Billy Nomates en Sylvie Kreusch.
Het album opent energiek met het titelnummer waar in de intro en in de break een vurige mondharmonica de punkrock track een uniek tintje geeft. In de andere songs is het doorsnee 70’s punk en garagerock dat de klok slaat. De shoegaze invloeden vallen nergens te bespeuren, alleen kunnen we zeggen dat dankzij zangeres Stella alles inderdaad kleurrijk en vrolijk klinkt. Stella verzorgt de backings op de meeste liedjes en neemt de leadvocals van Laissez-Moi Tranquille en Mer Azur voor haar rekening.
Bij het beluisteren van La Flemme moeten we spontaan denken aan Plastic Bertrand en de Franse punkers van Bérurier Noir. Dat is niet alleen zo omdat de band ook in het Frans zingt, maar vooral omdat het viertal de punk van de jaren ’70 laat herleven. Energieke gitaar riffs, hier en daar een solo en een drummer die zich volledig mag uitleven op zijn instrument dus. Alleen bij Mer Azur komen de vier onverwacht subtiel uit de hoek.
La Fète is inderdaad een complexloos vrolijk pretpunkalbum, live zal het zeker voor een stevig pogofeest zorgen.
