Als de promoman die ons dit album digitaal bezorgde meent dat dit echt wel spek voor onze bek zou kunnen zijn, dan geloven we de mens op zijn getypte woord. We kennen elkaar al een hele tijd, eigenlijk al van toen hij zelf nog in bandjes speelde en anderen promotie liet maken voor zijn muziek.
Er is natuurlijk ook nog de mooie en intrigerende hoesfoto van Opening Night, wat Kinsella & Pulse, LLC een extra duwtje in de rug geeft om onze nieuwsgierigheid te wekken.
Het label waarop de plaat uit komt hebben we indertijd nog redelijk nauwgezet gevolgd maar dat is inmiddels al een hele tijd geleden. Er kwamen te weinig dingen op uit die ons konden boeien en zoals dat gaat verliest een mens, die zo al overstelpt wordt door een overdaad aan muziek, goed en slecht door elkaar, al snel een en ander uit oog en oor.
Na een paar keer luisteren geven we ons aller Julien de promoman gelijk. Dit is inderdaad een plaat waar we met plezier zullen naar teruggrijpen. Niet te eenvoudig te behappen, liedjes met kop en staart die allesbehalve doordeweeks klinken, een stel klanken die onze oren doen spitsen en een stem die we heel goed kunnen hebben.
Tim Kinsella en Jenny Pulse is het duo achter deze muziek, waarvan we vergeten waren dat ze voorheen als Good Fuck door het leven gingen en een zeer memorabele debuutplaat uitbrachten op Joyful Noise (2019). Ons eurocentje valt meteen een stuk gemakkelijker bij het beluisteren van de postmoderne avantpop van het duo.
Heel straf ook is dat de eerste vijf nummers, zeg maar kant A mocht het vinyl zijn, een soort suite vormen die in één take werden opgenomen, als een soort set van een eigenwijze deejay die wel eens iets anders wilde laten horen. Shoegaze, triphop, pop, experiment, een soort van anti productie als eerbetoon aan Steve Albini, het is maar een poging om enigszins te omschrijven wat dit duo op de band heeft gekregen.
Ze komen uit Chicago, Pulse speelde nog bij het bandje Joan Of Arc en “post-rave desert art-pop” is hun eigen omschrijving van de muziek die ze maken.
Hoe meer we naar deze nummers luisteren, hoe meer we ervan overtuigd zijn dat dit wel eens het soort muziek van de toekomst kan zijn. Eclectisch maar niet moeilijk of ontoegankelijk. Een drukte vanjewelste die voortdurend om aandacht vraagt en voldoende heeft te bieden om die attentie aanhoudend te verdienen.
Tien quasi virtuoze nummers die ons voortdurend op het verkeerde been zetten omdat ze van invloed naar invloed springen, hoppend tussen genres in en tussenstukjes toevoegen als ze er zin hebben. Kijk, we krijgen ze niet nagespeeld in ons hoofd en dat is voor ons meer dan voldoende om telkens opnieuw te luisteren.
