Het mag al eens schuren en kletteren. Ongepolijst moeilijk doen en ongedwongen improviseren en in duel gaan. Dat is wat Iki doet. Het duo, bestaande uit Isabelle Duthoit (stem) en Anthony Laguerre (drums) laat op dit album vier nummers horen die voor de doorsnee luisteraar waarschijnlijk als een potje zinloos getier over zal komen.
Wie echter al wat meer bagage achter de oren heeft kan echter ruimschoots genieten. Duthoit gebruikt geen woorden om een verhaal te vertellen maar klanken die kunnen gaan van fluisteren tot de ziel uit het lijf schreeuwen en ook Laguerre laat zich niet onbetuigd en volgt de zangeres in haar evolutie. Soms met een enkele tik op een ezelsvel, op andere ogenblikken freejazzend alsof hij achterna wordt gezeten door enige bezopen duivels.
Het is al net zo’n wonderlijk schijfje geworden als de andere albums die we van Laguerre hoorden, zoals Myotis V en Myotis. Samenwerken met gelijkgezinden is wat de componist uit Nancy, Frankrijk het liefste doet en dat is hier duidelijk hoorbaar aan het speelplezier.
Waar Duthoit vooral bekend staat om haar werk met de klarinet, waarbij ze in een hele waaier bands en ensembles opdook, onder meer dat van fenomeen John Butcher, beperkt ze zich hier tot haar geoefende stem. Doordat ze zich alleen daarop hoeft te concentreren lijkt ze helemaal haar draai te hebben gevonden om een exorcisme als deze plaat tot een goed eind te brengen.
Heerlijke avant-garde die misschien ietwat inspanning vraagt maar die wordt dan ook ruimschoots beloond.
