Bludgeoning Simulations is inmiddels de tiende release van de Londense band Ghold. De band wordt nogal eens weggezet als sludge metal, maar dat is wat ons betreft niet helemaal juist. In het verleden misschien wel, maar oprichters Alex Wilson (bas, gitaar, lapsteel, piano, stem), Paul Antony (drums, percussie, stem, piano, synthesizer) en Oli Martin (gitaar, stem, piano, fluit) verkozen om een vierde lid in de gelederen op te nemen, met name bassist en zanger Alex Virji.
Het zorgt er wat ons betreft meteen voor dat dit album logger en heftiger klinkt dan alles wat de band voordien al opnam, en dat was ook al niet verkeerd. Nu horen we echter heel wat invloeden van een band als Cop Shoot Cop en dan zit je in onze wereld gebeiteld.
Niet dat onze kanarie, het ermee eens is. Het heeft gesneeuwd, dus de winter is volgens hem voorbij, de lente komt eraan en zodra de eerste klanken van Ghold uit de boxen knallen, begint hij uit volle borst zijn repertoire te fluiten — en het is een uitgebreid repertoire. We hebben het al lang opgegeven om de muziek dan wat luider te zetten, want dan doet het beest nóg meer zijn best. We proberen zijn interventies te negeren en gaan stilaan helemaal op in de snoeiharde klanken van Ghold.
De leden gingen met zijn allen door een donkere periode vol angst, neuroses, isolement, vernedering, tegenkanting en verlies. Dat verklaart de zes jaar tussen deze plaat en de vorige (Input > Chaos) en ook waarom het soms nogal zwaar op de hand klinkt. Het is een plaat als een verwerkingsproces, die meandert tussen invloeden van Swans, Cop Shoot Cop, Neurosis en Year of No Light. Noiserock die zich meet met sludge en experiment en dat loont.
Interessant is tevens dat het kwartet besloot om niet doorheen de zes nummers te beuken als een gek. Er zijn stukken vol reflectie, waarin drones en ambient de stem ondersteunen alvorens de muziek weer helemaal open en losbarst. Doseren heet zoiets en ze hebben dat in het geval van deze plaat uitstekend gedaan.
