Georgie Duncan debuteert met een behoorlijk ingetogen, intiem album dat folk, jazz en singer-songwriter met elkaar verweeft. De dame uit Londen bracht eerder een ep uit, getiteld The Light, wat ervoor zorgde dat ze voor haar langspeler meteen op een paar gerenommeerde muzikanten beroep kon doen om haar liedjes, die ze zelf zingt en schrijft, van muziek te voorzien.
Het trio, bestaande uit bassist Ruth Goller, drummer Yusuf Ahmed en gitarist Harry Christelis, zijn graag geziene gasten in een waaier aan bands, ensembles en groepen waar ze hun veelal geïmproviseerd aandoende jazzy klanken inzetten. Niet dat ze zich dat de texturen van jazz willen beperken. Net als Duncan houden ze van experimenteren, van het toevoegen van klanken die niet bij de standaarden van het genre behoren.
Het is dan ook wel even wennen, vooral door de poeslief aandoende stem van Duncan die zeer mooi kan zingen. De liedjes die ze schrijft hebben zowat allemaal te maken met de liefde en hoe moeilijk het is om die stand te laten houden. Het gaat over een zoektocht, een smachten naar en dat verklankt ze middels een zeemzoet aandoende stem. Een beetje Jessica Pratt, een beetje Joni Mitchell, en dat op een net zo zacht bedje van weelderig aandoende klanken van haar trio begeleiders.
Het is jazz maar dan het soort dat mensen als Bill Frisell spelen. Altijd net even anders, altijd met onverwachte klanken, wendingen en kieren.
Het is niet ons standaardluistervoer maar zo nu en dan kunnen we een plaatje als dit wel hebben en appreciëren. Heel goed gemaakt, sfeervol en overtuigend gebracht. Duncan zal het nog ver brengen als we mogen voortgaan op wat we horen op dit debuut.
