Ze ruilde Gent voor haar thuisland Canada, maar deelt haar nieuwe releases gelukkig nog steeds met haar tweede thuispubliek. We hebben het over Laura Lee Schulz (LL) – zangeres en gitariste die we kennen van verschillende projecten als Eriis, Queazy, Skinjobs en New Years Resolution – die met haar post-noiserockband Down The Lees een prachtige live-opname de oceaan laat overwaaien.
Samen met haar muzikanten Chris Carlson (bas) en Andy Ashley (drums) zet ze een overdonderend sterke sound neer, die zijn eigen weg vond tussen postrock, shoegaze, hardcore, slowcore en no-wave. Binnenkort verschijnt Don The Lees’ live concertfilm This Is What it Feels Like, die op 8 februari opgenomen werd in het intieme theaterhuis Mary Irwin Theatre in Kelowna. En daaruit krijgen we al een clip te zien, bij het nummer Midi Doric.
“And you’re waking
As you’re breathing it in
And we’re breaking
As we’re breathing it in
I’m sick of living shitty in the city as we decay
And we’re braving away
Haven’t stepped outside in at least four days
In the same underwear just as long
I disappear
Can’t play, complain”
Het nummer gaat over de isolatie en depressie die wereldwijd heerste in tijden van de covid-pandemie. In de bijhorende clip zien we livebeelden afgewisseld met filmpassages, waarin ook enkele zombies passeren. “Perfecte content voor een Halloweenblog.”, knipoogt LL.
Ook qua sound wordt er een zekere pandemische angst uitgeschreeuwd, naast zowat alle andere bestaande emoties die in Midi Doric voelbaar zijn. Want ondanks de sterk opgetrokken, vuile geluidsmuren, blijven de nummers van Down The Lees beklijvend emotioneel geladen.
Van de teder warme intro met donkere bastonen en zacht melancholische gitaar, de eenzame gesproken woorden die zowel tristresse als melancholie uitspreken tot de postrockuitbarsting van de driebandleden die samen lijken te smelten in de refreinen. De energie moodswingt als de meest duistere manische depressie. Als we terugdenken aan de periode waarover de track gaat, wellicht herkenbaar voor velen, die al even erg moodswingden tussen overdreven lange fietstochten, het angstvallig blijven koken, het continu opnieuw opruimen van je hele huis, gras blijven afrijden en de tranen van eenzaamheid, het urenlange apathisch Netflixen en de urenlange livestreams om vrienden en familie te blijven vertellen hoe lastig het toch wel allemaal was. En dàt alles, met dezelfde onderbroek aan, dagenlang, want ook donkere humor krijgt altijd wel een plekje bij Down The Lees.
Website – Facebook – Instagram – TikTok
