Het jaareinde nadert. Zou het uit Nijmegen, Nederland afkomstige duo Dead Neanderthals, bestaande uit drummer René Aquarius en voormalig saxofoonspeler maar tegenwoordig vooral minimale elektronische apparatuur gebruikende Otto Kokke ons op oudejaar verrassen met een nieuw nummer aan name your price voorwaarden zoals ze al enkele jaren doen? Of houden ze het dit najaar bij Incantations?
Aquarius drumt bescheiden, repetitief, trance verwekkend, aanhoudend het minimale zelfde om traag maar gestaag naar een andere beat over te gaan terwijl Kokke, zoals we hem kennen, demonstratief op een knopje duwt en het daar grotendeels bij laat. Minder is meer is zijn devies. Waarom zichzelf uitsloven als het met minimale middelen net zoveel effect heeft. We stellen het uiteraard iets pejoratiever voor dan het is. Kokke is gewoon de nieuwe Martin Rev, met baard en zonder zonnebril.
Dead Neanderthals, waarvan je net zo goed freakjazz aan een hels tempo, loodzware drones of snoeiharde doom kan verwachten, houdt zich op dit album vooral in. De dreiging is voortdurend aanwezig, de muziek lijkt elk moment te kunnen ontsporen, open te barsten, in de versnelling te gaan maar het gebeurt niet. Het blijft sudderen, rommelen, dreigen, dronen tot de luisteraar murw is van de overdaad aan feedback en het ingehouden drumwerk van Aquarius.
Anders dan wat we al hoorden, en dat is zowat alles wat de band ooit heeft opgenomen. Na vijftien jaar, sinds het compleet gestoorde debuut 3inch cd’tje, volgen we deze band en ondanks de behoorlijk grote output weet het duo telkens weer iets anders te doen, telkens weer vernieuwen en verrassen. Weinig bands in de meer experimentele hoek hebben dat zo goed onder de knie als deze twee. Ze staan dan ook nu al geboekt voor een show op 12 mei 2029 in de Pit’s in Kortrijk, omdat ondergetekende dan gezegend wordt met een leeftijd.
