Eerst was er in 1977 The Future, met behalve Adi Newton ook Ian Craig Marsh en Martyn Ware die na het vertrek van Newton samen met Phil Oakey, The Human League oprichtten. Newton vond beter zijn weg met het in Sheffield gestationeerde Clock DVA. De term DVA, twee in het Russisch, komt van het boek A Clockwork Orange van Anthony Burgess. SF en en het occulte waren namelijk de interesses die Newton in de beginjaren van zijn band exploreerde. Een reeks cassettes volgde, met frequent wisselende bezettingen.
Uiteindelijk kwam White Souls in Black Suits er in 1980, op cassette, op het Industrial-label van Throbbing Gristle. Newton beschouwt deze plaat als de blauwdruk voor Clock DVA en als het echte langspeeldebuut. Hier werd namelijk de basis gelegd voor de opvolger Thirst, die meteen voor heel wat meer naamsbekendheid zorgde voor de band en waar het experimentele pad van onderhavig debuut ietwat werd losgelaten. In 1983, in alweer een andere bezetting, kwam Advantage er, een plaat die dansbaarder was dan al het vorige werk en tot de verbeelding sprekende nummers als Beautiful Losers, The Secret Life Of The Big Black Suit en Breakdown bevat. Sensorium en 4 Hours zijn de bekendste songs van het op Fetisch uitgebrachte Thirst.
Na een paar jaar stilte kwam Newton met Buried Dreams, gevolgd door een paar minder succesvolle albums en een hiaat van 15 jaar waarna hij de band weer activeerde en nog tot op de dag van vandaag actief is.
De remaster van het debuut, dat in 1990 ook op vinyl en cd verscheen, is dan ook een welkome release die ons de hoogdagen van de industrial aandoende muziek doet denken. Een nummer als Anti-Chance bijvoorbeeld, dat een samenwerking is tussen het eveneens uit Sheffield afkomstige Cabaret Voltaire en Clock DVA. Ad random cassettesamples van beide bands gebruikend en er Burroughs-gewijs iets nieuws mee creëren was het opzet.
Het nummer is een perfect voorbeeld van de experimenteerdrift van Clock DVA, dat in elk nummer van alles uitprobeert. Newton ontkent de legende dat de plaat werd gepuurd uit een lange improv-sessie van 16 uur en zegt dat het eerder de helft was. Zou kunnen. In elk geval speelt de band uit de losse pols de heerlijke klassieker Consent en is voor het overige elk nummer anders. Soms bijna dansbaar, soms industrial, soms chaotische en geïnspireerd op de cut-uptechniek. De remaster werd aangevuld met vier nummers uit dezelfde periode, die aldus helemaal in dezelfde lijn liggen als de oorspronkelijke cassette.
Wie de evolutie van deze band wil horen, en nieuwsgierig is waar bovengenoemde klassiekers van de band op zijn gebaseerd, dient deze plaat zeker eens te luisteren. Het is een pre-klassieker die zeker het ontdekken waard is voor wie ze nog niet kent.
