We kenden de in Parijs residerende band Bank Myna niet, al blijken ze al een plaat te hebben gemaakt die aan dit Eimuria voorafging. Dat Volaverunt gaan we zeker eens opsnorren om een luisterbeurt of twee aan te besteden want wat het kwartet op dit vijf nummers tellende album laar horen, bevalt ons wel.
Het is geen postrock of postmetal, het is ook geen doom maar het hangt er ergens tussenin. Een beetje alsof Year Of No Light, Amenra en Godspeed You! Black Emperor samen een potje aan het jammen geslagen zijn met dit als resultaat.
Intens en donker dus, met Maud Harribey die met haar volumineuze stem toch wel wat het laken naar zich toe trekt. Het is even wennen aan haar stemgeluid maar eenmaal die horde is genomen en we zover zijn dat we er geen hekel meer aan hebben, vallen de stukjes mooi samen.
Vooral het drumwerk van Constantin du Closel weet ons te bekoren. Straf en sterk zoals bijvoorbeeld Thor Harris dat was bij Swans. Speels, met hier en daar wat verrassende percussie, wat de nummers laat ademen, ze wat luchtigheid meegeeft.
Het risico bestaat namelijk dat Bank Myna zijn geluid dermate hermetisch dicht maakt dat de luisteraar als het ware versmacht wordt door de geventileerde ritualistisch aandoende slowcore en doom.
De band geeft zelf aan dat ze deze keer wat meer wilden inzetten op afwisseling tussen donker en licht, tussen zwaarmoedig en luchtig, tussen een diepe depressie en een licht gevoel van gelukzaligheid. Dat straalt af op de nummers, die elk op zich een klein epos vormen. Bank Myna neemt dan ook zijn tijd, met stukken als The Shadowed Body en L’implorante die de tien minuten ruim overschrijden. Opbouwen naar een climax, laten knallen als het niet wordt verwacht en ingetogen verder doen als het past.
Wie de geciteerde bands nauw aan het hart heeft liggen: Bank Myna zeker eens een kans geven.
