Industriële synthpunk of een samentrekking van heerlijke genres. Dàt is wat Assassun keer op keer biedt. Doe daar gerust ook een flinke scheut EBM en postpunk bij en dan heb je een idee van de schorre ritmes, haperende synths, de rauwe zang en spoken words die de Berliner Alexander Leonard Donat (ook van Vlimmer, Whole, Feverdreamt en Fir Cone Children) met zijn project neerzet.
Dat hij de teksten met de nodige urgentie brengt, verbaast niet, want hij reflecteert op maatschappelijk verval, persoonlijke vervreemding en onze collectieve identiteitscrisis.
“Qua geluid zou je het ergens tussen de woedende Clipping, een parallelle tijdlijn van de vroege Nine Inch Nails en Sleaford Mods op een verwoest technofeest in een hotellobby kunnen zien”, krijgen we te lezen. En daar kunnen we ons ook wel in vinden. Compact, rauw en compromisloos, klinken de tien nummer op zijn nieuwe album Retrofate.
Met een alarmerend urgente noisy beat waarschuwt Poisonalan voor de vergiftigende industrie. Mechanistische rauwheid schetst een grimmig industrialsfeertje, waarin woorden botsen met edgy electro. Het rusteloze geluid zet zich voort in At The Kiwi Crates. Spastische ritmes bubbelen langs de eentonige spoken words, die melodisch gedragen worden in het refrein. Achter zijn hardheid schuilen pure emoties, die ons in 1995 meeslepen in een ritmische kilte.
Het lot van het verleden uit zich in de toekomst. En die klinkt in Past / I N B E T W E E N / Future en haaks, waarin alles instrumentaal zowat tegen mekaar aan botst en net daardoor een bevreemdend hectische samenhang verklankt doorheen het nummer.
De donkerste track is zonder twijfel het diepsombere D. E.A.T.H., dat met logzware ritmes dynamisch voortgestuwd wordt. The Sons Of The United Plagues draagt een urgente waarschuwing in de electroloops en de dreigende vocalen, terwijl Abysmalism iets minimalistischer toch even dreigend klinkt.
De instrumenten stotteren, als uiting van hun sonische agressie in Off The Globe en de dwingende drang in de Gatekeeper moodswingt in snelheid. Van log zwaar, langs uitgerekte tonen, die even later opgejaagd langs razen.
Afsluiter The Concrete Of Time sluit poëtisch af. Met spoken words die zwaar doordringend bedoeld zijn. “My head hits the concrete of time…”
Een van de meest grimmige en tegelijk meest consistente albums die Donat neerzette, waar de rode draad zoek is, maar expliciet ingeruild werd voor prikkeldraad!
Retrofate is digitaal verschenen via Blackjack Illuminist Records.
