Het is altijd even afwachten waarmee Årabrot ons gaat verrassen als er een nieuw werk wordt aangekondigd. Het duo, bestaande uit Kjetil “Tall Man” Nernes en Karin “Dark Diva” Park, leeft op den buiten van Haugesund, Noorwegen als gezin met hun twee kinderen in een oude kerk. Die kerk is in het verleden al meermaals een belangrijke inspiratiebron gebleken bij het maken van hun muziek, niet alleen qua geluid maar ook qua sfeer, geschiedenis en plek om tot rust te komen.
Postpunk en noiserock waren tot nu toe veelal de basisingrediënten van de muziek van deze Noren maar daar is op Rite of Dionysus maar weinig meer van terug te horen. Het is een logische stap na voorganger Of Darkness And Light. Steeds meer gothic invloeden duiken het geluid binnen en dat is zeker ook deze keer het geval. Eerder new wave met vroege electro, zoals het vroeger werd gezegd en geschreven eigenlijk.
We kunnen ons bijvoorbeeld niet meer uit het hoofd zetten dat de zang van Nernes in het mooie A Different Form heel erg doet denken aan die van Gary Numan en zijn Tubeway Army. Geen kopie natuurlijk, daarvoor heeft Nernes een net iets meer bevreemdende en nasale stem maar toch.
Die invloed komt wat onze oren betreft nog regelmatig terug op deze plaat maar het stoort nergens. Integendeel, het klinkt opnieuw als een verrijking van het alsmaar breder worden palet dat Årabrot doorheen de jaren heeft samengesteld.
Niet blijven stilstaan maar blijven evolueren, zoeken en experimenteren lijkt wel het motto van het duo, dat ook nu weer enkele gasten uitnodigt om voluit te gaan voor verrijking van het initiële geluid. Tomas Järmyr op drums bijvoorbeeld, een steeds terugkomende vaste waarde de bij onder meer Motorpsycho en Zu bewees dat hij zien stiel tot in de puntjes beheerst.
Ook Alain Johannes is opnieuw van de partij. Als muzikant en als producer heeft de man, die eerder onder meer werkte en speelde bij Them Crooked Vultures, Queens Of The Stone Age en PJ Harvey, ondertussen zijn plekje opgeëist bij dit Årabrot. Park en Nernes mogen dan wel de kern vormen van de band en de touwtjes stevig in handen hebben, Johannes lijkt meer en meer ook zijn steentje bij te dragen en een mondje mee te spreken in hoe het allemaal moet klinken.
Naar het einde van de plaat toe wordt het allemaal nog een stukje emotioneler, met het schitterende Mother als echte uitschieter.
We horen over de hele plaat geen enkel zwak nummer maar een opeenstapeling van goed uitgewerkte songs die breed gaan in het kunnen van de band en de weltschmerz, die in veel nummers de kop op steekt, in een indringend en verslavend muzikaal kleedje te gieten.
Rite of Dionysus mag dan iets meer ingetogen zijn dan veel vroeger werk van Årabrot, het is er niet minder imponerend op geworden. Straffe plaat.
