In een eerdere recensie noemden we al de naam Siavash Amini. De vanuit Teheran opererende geluidsarchitect laat ons al meer dan een decennium kennismaken met zijn eigenzinnige benadering van experiment, stemming, harmonie en textuur, die versmelten tot opmerkelijke klankpanorama’s. Amini werkte samen met een breed scala aan internationale artiesten, waaronder Rafael Anton Irisarri, 9T Antiope, Heinali, Saåad (Romain Barbot), Zenjungle en Matt Finney.
Caligo opent verrassend met pianoklanken die worden verzwolgen door een ferme scheut noise, om vervolgens uit te dijen in geluiden van vallend water, achtergrondgeruis en schurende elektronische manipulaties. Amini koos ervoor een reeks archiefopnames van piano uit Iran — de allereerste ooit in het land gemaakt — te gebruiken en te misbruiken als geluidsmateriaal. De historische opnames worden verminkt en opnieuw samengesteld tot een fascinerend geheel van spookachtige klankweefsels. Het verleden echoot op Caligo in het heden en weerspiegelt zich vervormd terug naar de vergane tijd. De solo-piano-opnames waar de constructie van Caligo rond draait, blijken afkomstig van een gewone maar tegelijk intrigerende en achterdochtige pianist.
Amini’s complexe geluidsbeelden ontstaan door zowel de historische fragmenten als de nieuwe bewerkte opnames nog eens extra te manipuleren met uiteenlopende digitale technieken. Zo weet Amini een indrukwekkende diversiteit aan klanken en emotionele sferen op te roepen. Tussen de pianopulsen horen we drones, donkere ambientreflecties en industriële ritmes, omgeven door een massa effecten en achtergrondgeluiden die hun geheimzinnigheid pas na meerdere luisterbeurten prijsgeven. Caligo weerspiegelt een fascinerende vorm van experimentele klankmelancholie die bovendien verrassend grensverleggend uit de hoek komt.
Website – Bandcamp – Room40 – Facebook
