Op zaterdag 24 juni 2017 vond in Werchter de 16de editie plaats van TW Classic. Dit jaar lag de nadruk op stevige rock met als absolute headliner Guns N’ Roses.
Fleddy Melculy mocht het festival op gang trappen en deed dit met verve. Ze raasden door hun set vol Nederlandstalige, maatschappijkritische metal. Geen Vlees Wel Visen de hit waarmee het allemaal begon T-shirt Van Metallica werden duchtig meegezongen. Ook de fans van Sepultura kwamen aan hun trekken toen de Amerikaanse gitarist Mikey (ex-Soulfly) van Channel Zero zich hiervoor aansloot. ‘De manne van Halle’ mogen trots zijn op wat ze na anderhalf jaar bereikt hebben! Op de wei twee jonge gasten gespot die een T-shirt van Fleddy Melculy verkozen boven een exemplaar van Guns N’ Roses. Dat is toch al een begin.
Channel Zero mocht het metalen Belgische tweeluik vervolledigen. Aan de energie van Chris ‘Seven’ Antonopoulos (vervanger van de betreurde Phil B.) zal het in elk geval niet gelegen hebben. Hij drumde alsof zijn leven ervan afhing achter zijn immens uitgebouwde drumstel. Deze Griekse Amerikaan wordt niet voor niets de ‘hitman’ genoemd. Ook frontman Franky De Smet-Van Damme deed zijn uiterste best om het publiek aan zijn zijde te krijgen. Help zorgde uiteindelijk voor de respons die de groep verdiende. Met vliegende plectrums, drumstokken en drumvellen nam Channel Zer o afscheid van het publiek.
Het Australische Wolfmother blonk uit in eenvoud. Ze toonden dan ook klein op het immense podium. Maar het trio had niet veel nodig om een fikse dosis rock ’n roll af te vuren op het publiek. Met als hoogtepunten Woman, Dimension en de prima afsluiter Joker And The Thief. Tevens allemaal nummers uit hun ijzersterke debuut Wolfmother uit 2005. Vernieuwend is het allemaal niet maar ach, It’s Only Rock ’n Roll (But I Like It)!
The Pretenders kregen de ondankbare taak om net voor Guns N’ Roses de wei te betreden. Terwijl het publiek zich klaarmaakte voor het hoogtepunt van de avond brachten Chrissie Hynde, 66 inmiddels, en co hun hits uit de jaren tachtig. Maar het was met een nummer uit de jaren negentig I’ll Stand By You waarmee ze het best scoorden bij het publiek. The Pretenders zorgden wel voor de beste lookalike van de avond. De keyboardspeler leek van ver wel erg hard op Elton John.
Omstreeks 21u verscheen op de grote schermen het logo van Guns N’ Roses. De spanning werd langzaamaan opgedreven met geweerschoten die steeds sneller na elkaar afgevuurd werden. Stipt om 21u10 kon het feestje beginnen met het ironische It’s So Easy, want zo gemakkelijk was het nu ook weer niet om belhamels Slash en Axl Rose terug bij elkaar te brengen. Met Welcome To The Jungle kwamen de groep en het publiek echt op gang.
Tijdens het prachtige Estranged werd toetsenist Mr. Dizzy Reed voorgesteld. Duff McKagan is helemaal terug. Hij zong tussendoor Attitudevan The Misfits. Het nog altijd brandend actuele Civil Warwerd ingeleid door Slash op dubbele gitaar. De regen dreigde even roet in het eten te gooien maar met een ijzersterke finaleronde werd de regen verslagen. Slash in leren broek, zwarte hoed en een marcelleke van Coffin Cuties Magazine zette Sweet Child O’ Mine in zoals alleen Slash dat kan. Toen Axl Rose plaatsnam aan de piano wist iedereen hoe laat het was. November Rain kwam eraan, wat een klassieker toch. Voor Knocking On Heavens Door verscheen Axl Rose als een cowboy op het podium. De cover van Bob Dylan werd luidkeels meegezongen. Met Paradise City en het bijhorende vuurwerk sloot Guns N’ Roses letterlijk en figuurlijk af met een knaller van formaat! Het was het wachten (zo’n 24 jaar) meer dan waard! Tot volgend jaar?
