Tekst: Didier Becu / foto’s: Hans Vermeulen
Zoals bij ieder festival is het een kwestie van wikken en wegen wat je wil en vooral kán zien. Dat heeft soms tot gevolg dat je de next big thing mist, net op het moment dat je voor het podium staat van iets wat net – of net niet – door de beugel kan. Het voordeel van al die grote beloftes is dan weer dat je er zeker van kan zijn dat je ze op een bepaald moment wel terug zal zien. Natuurlijk klinkt het voor iedere muziekliefhebber cooler om te kunnen pochen met het feit dat je ze het voor het eerst op Sonic City, vóór de grote doorbraak, zag. Wees er maar zeker van dat er in het aanbod van 2024 alweer een paar namen zitten waarvan de toekomst nu al verzekerd is.
Normaal heeft Rona Mac een heleboel effecten bij zich, maar voor haar Europese tour is ze alleen maar gewapend met een akoestische gitaar. De singer-songwriter uit Wales die van haar caravan een eigen studio maakte, verontschuldigde zich wel dat ze door een kleine pijnlijke wonde aan de vinger wellicht een paar valse noten zou laten horen. Die bleven uit. Ook al past haar muziek beter bij een later avonduur, toch wist de artieste het publiek in te palmen met fragiele liedjes die vaak over de dood gaan, vrienden die uit het leven stappen of over de weltschmerz waarmee ieder mens vroeg of laat geconfronteerd wordt. Deprimerend werd het nooit, prachtig wel. Een set zoals je ze al meerdere keren hebt gehoord, dat wel, maar te prachtig om er zomaar voorbij te lopen.
Wie het op een spurtje zette, kon de set van de Deen Hjalte Ross in de Box meepikken. De door de buitenlandse pers bejubelde singer-songwriter die vooral materiaal uit zijn laatste lp Less bracht, had een hele band bij zich. Muzikaal te situeren in brave neo-psychedelica, overgoten met een Sigur Rós-sfeertje. Mooi, maar wel iets te statisch om de hele set boeiend genoeg te laten lopen. Soms wil het oog ook wel wat, het oor kwam in ieder geval aan zijn trekken.
Het eerste hoogtepunt kwam van down under. Kirsty Tickle van Party Dozen leek wel wat op een turnlerares met saxofoon, met als gevolg een ongelooflijke energieke set. Het blaasinstrument werd op alle mogelijke manieren gebruikt. Om in te roepen, om er op te spelen en om er allerlei loops uit te halen. Achter haar stond drummer Jonathan Boulet die met zijn mepwerk de boel nog wat opjutte. Muzikaal zijn deze Australiërs te situeren binnen de no-wave, ook al gaat het om een uiterst toegankelijk geluid. Muziek zonder grenzen en live een knaller. Of om onze eerste woorden alle eer aan te doen: een band die je nog terug zal zien. Denken we toch.
Al meer dan tien jaar bezig, maar dankzij Sonic City is het New Yorkse Couch Slut voor het eerst te zien in Kortrijk City. Een band die voor verdeeldheid zorgt. De ene vond het leuk, de andere vond het een tikkeltje te ordinair. Wij hadden wel iets voor de rauwe hardcorepunk die frontvrouw Megan Osztrosits uitschreeuwde, ook al kregen deze Amerikanen niet meteen de trofee van meest originele band. Al vaker en wie weet té vaak gezien.
Holiday Ghosts was één van de bands die gecureerd werd door het Rotterdamse Tramhaus. Deze groep uit het Engelse Falmouth staat al een tijdje op de radar bij indiefreaks die gaan voor het traditionele jinglejanglegeluid. Een viertal dat zich niet schaamt voor de popfactor, niet in het minst voortgestuwd door drumster Katja Rackin. Een band die klinkt zoals The Go-Betweens zonder dat ze wellicht ook maar één plaat van de legendarische Australische indierockband hebben gehoord.
Tramhaus waren niet de enige Nederlanders van dienst. Uit Amsterdam kwam Nusantara Beat. Zes Indonesische muzikanten die er hun missie van hebben gemaakt om traditionele Indonesische liederen in te kleden met hun eigen jasje dat bestaat uit een mix van psychedelica, funk en zelfs wat brave progrock. Een uiterst interessant collectief, ook al gaan de songs na een tijdje iets te veel op elkaar lijken, maar dat was een minpunt waar je dit weekend wel meerdere bands op kon betrappen. Wie evenwel gaat voor een originele eend in de bijt had met Nusantara Beat in ieder geval een naam die het verschil maakte.
Tijd voor het tweede hoogtepunt van de dag: Ebbb. Deze Londenaars stonden eerder dit jaar reeds op Les Nuits Weekender – en binnenkort in Gent bij Scratch + Snuff – en gewapend met papieren die anderen alleen maar jaloers kunnen maken. Een groep waar de pers (uiteraard de buitenlandse, of wat dacht je?) niet over kan zwijgen. Meestal houden we ons hart vast als het om hypes gaat, maar wat Lev Ceylan, Will Rowland en Scott MacDonald lieten zien was meer dan straf. Vraag ons niet hoe het te omschrijven, maar als de combinatie van dansmuziek met ballen en het gerenommeerde Ninja Tune-label je iets zegt, weet je dat je met Ebbb goed zit.
In de Box speelden ondertussen Cindy (onze fotograaf Hans vergeleek ze met Mazzy Star), maar wij repten ons naar Fcukers. Toegegeven, de naam zat er voor iets tussen, toch werden we vanaf het begin meegezogen met het clubgeluid van de charismatische Shanny Wise die op het podium liep alsof ze chillend een partijtje basketbal speelde. We hoorden commentaren als ‘slappe kak’ passeren, maar de combinatie van pop en house werkte prima. Misschien minder catchy op plaat, op het podium bleek het een bom.
Wie voor Fcukers koos, moest Tucker Zimmerman missen, de in België wonende Amerikaan die door Adrianne Lenker beschreven wordt als één van de meest briljante singer-songwriters ooit. Her en der hoorden we van festivalgangers dat de frontvrouw van Big Thief gelijk had. Minder lyrisch waren wij dan weer over Actress. Darren Cunningham mag dan wel door vakbladen gelauwerd worden als één van de beste techno-artiesten van dit moment, live is het een saaie bedoening. Man achter laptop die met muis zoekt wat hij moet aanklikken met op de achtergrond vage experimentele zwart-witbeelden. Voor wie geen dansbenen heeft, was dit met verve de saaiste act van het festival.
Kiezen tussen Ex-Easter Island Head of MC Yallah? De avonturier in ons koos voor de mc die opgroeide in Oeganda en al decennia betrokken is bij de Oost-Afrikaanse rapscène, maar met de hulp van de Berlijnse producer Debmaster momenteel aan een internationale carrière bezig is. Waar Actress niet in slaagde, bleek voor MC Yallah een fluitje van een cent: de Départ omtoveren in een bruisende danstent. We begrepen van de teksten geen snars, maar dat moest ook niet. De muziek sprak een universele taal en was MC Yallah niet de beste act van de dag – wie zal het zeggen? – dan zeker en vast het feestend prijsbeest van zaterdag.
Música de lucha. Spaans voor “vechtmuziek” en dat waren de klanken waarmee we huiswaarts werden gestuurd. Uitvoerders van dienst: het uit Barcelona afkomstige Dame Area. Tonnen elektronica, beats en veel drumsticks. Silvia Konstance – eigenlijk een Italiaanse – toont zich als een strijdlustig poppemieke dat les kreeg van Alec Empire. Revolteren met de peper in de danskont. De enige band die netjes na afloop voor het publiek boog. De twee wisten dan ook dat ze de Club hadden overtuigd, net als ons.
Sonic City: Facebook / Instagram
PARTY DOZEN / EBBB / MC YALLAH & DEBMASTER / DAME AREA
