Afgelopen weekend vond in het Kempense Gierle de jaarlijkse hoogmis voor DIY punk-hardcore-rockabilly en rootsrock plaats. Met zijn 48ste editie is SJOCK één van de langstlopende en sympathiekste festivals in België. Het bewust klein gehouden event brengt elk jaar naar schatting 10 000 mensen uit verschillende windstreken op de been.
Na een lange wandeltocht vanaf de parking arriveerden we na de vlotte inkom onmiddellijk bij het kleinste BANG BANG Stage waar vooral lokale helden hun keel konden openzetten.
BANG BANG STAGE
Opener Tuff Guac bracht grappige slackerrock uit het Antwerpse. Spijtig genoeg gooiden de stevige windvlagen en de vele feedback wat roet in het eten. Ook uit Antwerpen kwam het hardcore-punk gezelschap Toxic Shock dat hun naam eer aandeed met een splinterbom vol hoekige en herkenbare riffs die ons terug katapulteerden naar de jaren ‘90.
Naast het lokale was de vette postpunk van het Australische Bad/Dreems een fijne afwisseling. Hoewel hun set sterk begon, stond het geluid van stem en drum jammerlijk in contrast met de rest van de muzikanten. Captain Kaiser moesten we helaas skippen maar we zagen hen begin dit jaar al een overtuigende set spelen op We Are Open in Trix.
INDOOR STAGE
Uit persoonlijke voorkeur zagen we weinig van de bands op het overdekte podium. Toch merkten we de ambiance op van Carrie Nation & The Speakeasy met hun banjo-gedreven rootspunk doorspekt met enthousiaste blazers.
We zagen op afstand bij Jennie Don’t And The Spurs en The Country Side Of Harmonica Sam dat er nog steeds een groot publiek bestaat die deze rockabilly-/countrystijl erg kan appreciëren. Ook afsluiter Si Cranstoun zorgde met swingende rock-‘n-roll voor een volle tent.
MAIN STAGE
Het hoofdpodium bleef ook dit jaar fijn compact en op een boogscheut van alles liggen. Het Antwerpse rocktrio Black Leather Jacket hadden we helaas gemist. We zagen dus als eerste de Canadese garagepunkband NOBRO uit Montreal. Het bleek vandaag de enige band met louter vrouwelijke muzikanten te zijn dat met overtuigende meeschreeuwers en verrassend gebruik van bongo’s een overtuigende set neerzette.
Grade2, van het Engelse eiland Ilse of Wright, bracht vervolgens klassieke punk met teksten over de frustraties van het dagelijkse leven.
De Amerikaanse hardcoremetalband Agnostic Front, ontstaan in 1982, wist een grote opkomst mee te brengen en zorgde voor een enthousiast meezingend publiek.
Ons hoogtepunt was ontegensprekelijk de passage van Cosmic Psychos, dé grootvaders van de Australische punk die na 42 (!) jaar en 11 albums nog steeds hun stempel wisten te zetten met grappige no-nonsense songs en hilarische verhalen uit de desolate outback. Oude klassiekers als Rip and Dig, Lost Cause en Pub werden afgewisseld met nieuwere nummers die uiteindelijk allemaal recepten bleven uit hun unieke kookboek.
De multi-instrumentalist Ty Segall was vervolgens voor ons de ietwat vreemde eend in de bijt. Hoewel we weinig wisten over zijn repertoire, hoorden we van velen dat een doortocht van deze Californiër altijd zorgde voor een unieke ervaring. We kregen een uitgesponnen trip te horen met vele gitaarsolo’s en beukende ritmes. Ongetwijfeld een memorabele passage voor de kenners van dit talent.
Vijf jaar geleden zagen we The Chats in de Kavka in Antwerpen een hilarisch en ongedwongen concert geven en waren we eigenlijk wel verwonderd dat zij als hoofdact geprogrammeerd stonden na hun muzikale groot-omen Cosmic Psychos. Desalniettemin bracht het slackertrio een overtuigend en volwassen optreden vol stomende punkanthems.
Moe maar voldaan genoten we tenslotte nog van de afterparty met Willy-radio-dj Andries Beckers en strompelden we uitgelaten naar ons bed.
