Ook op dag drie van het festival staat er weer zoveel op het programma dat we wat keuzestress voelen opkomen. We besluiten te gaan waar de muziek ons heen voert, gewapend met een paar waterdichte botten en een regenponcho. De weergoden zijn ons niet gunstig gezind, maar we laten het onze festivalpret (hopelijk) niet bederven.
Half twaalf, net aangekomen op een zo goed als lege weide van Kiewit. Eerste op onze lijst is het Belgische Fornet die om 12u15 in de Lift geprogrammeerd staan. We hebben nog tijd voor een stevige portie cafeïne. Op weg naar de koffiestand wandelen we voorbij de Club waar al een hoop herrie uitkomt en het klinkt dan nog niet eens slecht! Dus houden we halt en gaan dit toch even checken. Het blijkt de Canadese punkrockgroep PUP te zijn en het is niet hun eerste passage op Pukkelpop. Gelukkig is de muziek beter dan de bandnaam: luide zangpartijen, ruige gitaren en sarcastische teksten met een humoristische wenk. Wij hadden eerlijk gezegd nog niet van gehoord van PUP maar er staan toch een hele hoop fans geestdriftig met hun hoofden mee te schudden op dit onmenselijk vroege uur. Er heerst een goede ambiance en de jongens lijken er zin in te hebben. Hun aanstekelijke energie en I don’t give a fuck-houding, scheurende gitaren en meezingnummers worden gesmaakt. Wij onthouden het razende Reservoir, een nummer uit hun vorige album en het aanstekelijke Kids uit hun nieuwste album Morbid Stuff dat we zeker eens gaan beluisteren.
Op een drafje van de club naar de Lift voor het optreden waar we persoonlijk al een hele tijd naar uitkeken: Fornet. Eigenzinnige postpunk flirtend met krautrock boordevol scherpe grooves en tegendraadse ritmes. De Limburgers hebben een uitstekende livereputatie en leggen momenteel de laatste hand aan hun debuutalbum. We kregen dan ook redelijk wat nieuw materiaal te horen vandaag. Het was even wennen. Iets minder ruig maar daarom niet minder snedig. Thibaud Clijsters nam vastberaden de meeste nummers voor zijn rekening maar ook gitarist Johan Baeten bracht een indrukwekkend stukje spoken word. Bert Vliegen (producer, zanger-bassist Teen Creeps) vergezelde de band even op het podium hetgeen straffe taferelen opleverde. Het vijftal speelde een strakke set die in het begin wat slagkracht miste maar naar het einde toe zeker goedgemaakt werd. Een beetje zoals we onze koffie graag hebben: regular is lekker maar een espresso is toch net iets pittiger. Nieuw materiaal voor de eerste keer live brengen is allicht altijd wat zoeken. Wat we hoorden klonk alvast veelbelovend. Laat dat debuutalbum nu maar snel komen.
Next up: Evil Invaders. Trash- en speedmetal uit Leopoldsburg op de main van Pukkelpop op een zaterdagmiddag. Is dat wel een goed idee vroegen we ons af. Reden te meer om ons oor te luister te leggen. De vereiste genreclichés waren allemaal aanwezig: fulminerende gitaarriffs aan 200km/u, weelderige haardossen met de obligatoire rondzwierende hoofdbewegingen, mouwloze shirts en spannende broeken, kitscherige vlag als decor en rook, véél rook. Dat er slechts tien man en een paardenkop was opgedaagd trok het viertal zich duidelijk niet aan want ze speelden met een bezieling alsof het plein vol stond. Respect. Ondanks dat we niet direct grote fan zijn van het genre konden we enkele nummers toch appreciëren maar drie kwartier was net iets teveel van het goede.
Drie jaar geleden waren we getuige van een heus feestje met de Compact Disk Dummies om 12u ’s middags in een volle tent. Benieuwd of ze dat dit jaar in de Dance Hall kunnen overdoen. De gebroeders Coorevits houden ook deze keer het decor eenvoudig met enkele lichtbalken en zetten volledig in op de muziek. Live worden ze deze keer versterkt met een drummer. Een ideale start met een heerlijk lange en opzwepende versie van het nieuwe Cry For Me met een knappe overgang naar de Talking Heads klassieker Once In A Lifetime. Er wordt direct een versnelling hoger geschakeld met Mess With Us uit het debuutalbum, altijd goed voor een kolkende moshpit. Vandaag is geen uitzondering. Lennert voelt zicht duidelijk thuis op het podium en springt rond als een hyper Duracell-konijn en haalt z’n beste moves boven. Tijdens Holy Love weet de frontman geen blijf meer met zichzelf en gooit hij zich maar in de armen van het publiek, zichtbaar genietend. Deze keer geen live blazers maar daarom niet minder pret. Met een weelderige, lang uitgesponnen versie van Girls Keep Drinking zit de sfeer er helemaal in. De zinderende versie van The Reeling maakt het plaatje compleet en zorgt voor een uitzinnig dansende menigte. Janus zorgt voor de vette electrobeats, computerbliepjes en opgejaagde ritmes terwijl Lennert als volleerde entertainer de verhitte gitaarsolo en een staaltje ophitsende percussie voor zijn rekening neemt. De set wordt perfect afgesloten met coole grooves uit de seventies en eighties waarvan het effect versterkt wordt door een indrukwekkende backdrop van een soort mini-popjes met angstaanjagende maskers die meezingen. Komt ongetwijfeld in ons lijstje met hoogtepunten van Pukkelpop 2019.
Tijd voor de tweede én laatste Belgen op de main stage vandaag. ‘Merci om zo vroeg te komen voor twee boerenzonen uit de Kempen’, roept Thibault Christiaensen van Equal Idiots lichtjes nerveus maar zichtbaar dankbaar. Met een reusachtige groen scherm en grote rode opblaasbare luchtdansers lijkt het duo extra klein op dat immense podium, gelukkig maken ze genoeg lawaai om dat te compenseren. Het gaspedaal wordt van in het begin stevig ingeduwd. Onderweg wordt er tijd gemaakt voor een ode aan de mama’s met Toothpaste Jacky en voor Butter haalt Christaensen twee fans uit het publiek op het podium om een handje te komen helpen met het bespelen van de tamboerijn en conga’s. Met een potige, we durven haast zeggen betere, versie van Ça Plane Pour Moi en Salmon Pink gaat het publiek total loss. Dit is pure, no-nonsense rock ’n roll à la Ramones en The Offspring waarbij het publiek lekker kan meebrullen en moshpitten naar hartenlust. Met de allesverzwelgende versie van Put Your Head In The Ground hebben de Kempische boerenzonen op speed zelfs de laatste twijfelaars aan het springen gekregen. Regen? Welke regen?
Bij het vallen van de vooravond zien we enkele groepen richting main stage gaan. Zodra we binnen gehoorbereik zijn wordt ook direct duidelijk waarom. Beth Ditto, de imposante, excentrieke zangeres van Gossip heeft net een grootse entree gemaakt. Gehuld in een kleurrijke pruik, zware make-up en iets wat leek op een kosmische galajurk. Dito laat zich graag visueel opmerken maar ook door die prachtige, unieke stem. Ondanks het druilerige weer staat de wei vol dansende mensen. De setlist is geen verrassing, het wordt een best of met voor ieder wat wils. Maar Beth Dito is een geboren entertainer en zorgt ervoor dat het nooit saai wordt inclusief een occasionele maatschappelijke boodschap voor de LGBTQ gemeenschap. We krijgen een ontroerend hoogtepuntje wanneer ze een Belgische op het podium uitnodigt om samen Heavy Cross te brengen. Voor de dame in kwestie ongetwijfeld een onvergetelijk moment. Wij onthouden vooral dat de twijfelaars of Gossip wel een plaats op de main verdiende, ongelijk kregen.
Het was al een tijdje geleden dat ze live nog aan het werk te zien waren. The Subs doen dan ook niet aan half werk. Na een minutieuze en uitgebreide soundcheck komen Jeroen De Pessemier, Wiebe Loccufier en Martijn Ravesloot onder luid applaus het podium op in hun blitse Walter Van Beirendonck-outfits. Frontman De Pessemier is een aandachtsbeest en entertainer pur sang. Hij rent als een bezetene over het podium, hangt in de lichtmast te bengelen als een halve mensaap of laat zich op een mobiel, rond podium op handen van het publiek dragen doorheen de ganse tent. De songs wordt afgevuurd aan een razend tempo afwisselend tussen het oude en nieuwe werk. De crowdsurfers en moshpitters in het publiek weten niet meer waar ze het hebben en de security draait overuren met het opvangen van aanspoelende surfers. De hypnotiserende lichtshow en weergaloze gastoptredens van Glints, Yves Paquet en Dvtch Norris doen de boel ontploffen. Vooral die laatste zorgt voor complete euforie met het rauwe, donkere Preacher. Met afsluiters The Face Of The Planet en The Pope Of Dope zetten ze de tent in lichterlaaie en laten een hoopje smeulende as achter. Ze kondigden het zelf al aan op hun Facebook pagina: ‘Together we made Belgian rave history, Pukkelpop.’ Amen!
In een afgeladen volle Club wordt het trio van Brutus onder luide aanmoediging en applaus verwelkomd. Het mag duidelijk wezen: Mannaerts, Vanhoegaerden en Mulders zijn razend populair. De set wordt er een die perfect opgebouwd is afwisselend met songs uit Burst en het recente Nest. Een vlammende start met het dreigende Fire gevolgd door het hartstochtelijke Cemetery. Een technisch defectje dreigt even de sfeer te doden maar zodra War ingezet wordt, vergeten we dit stante pede en lopen de sidderingen over onze rug. De wanhoop in de stem van de frontvrouw gaat door merg en been terwijl ze onverbiddelijk op haar drumstel mept. Moshpitters en crowdsufers hebben de tijd van hun leven. De oooh yeah yeah-kreten van Space en het strakke All Along worden gretig meegebruld en weerklinken majestueus in de nokvolle tent. Met Sugar Dragon worden we nog één keer genadeloos meegezogen in een dreigende, explosieve, allesverzwelgende tornado die ons gekneusd en verweesd achterlaat. Dorothy we’re not in Kansas anymore… Brutus wel want zij gaan, zonder twijfel, dit najaar Amerika veroveren.
De mannen van Royal Blood houden niet van overdaad. Een sober decor: wit en rode belichting, een lichtgevend platform en een scherm waarop we vooral Kerr en Thatcher zelf te zien zijn. Werchter hebben ze al een paar keer plat gespeeld, voor Pukkelpop is het een eerste. Met de degelijke versies van Where Are You Now en Come On Over breken ze nog niet direct potten. Daarvoor is het wachten op Lights Out en I Only Lie When I Love You dat het, ondertussen drijfnatte, publiek wakker schudt. Kerr is niet de meest spraakzame frontman. Hij laat de muziek zijn werk doen, Figure It Out en Ten Ton Skeleton doen dan ook wat ze moeten doen: een rock ’n roll feestje bouwen. Drummer Thatcher laat zich wel graag opmerken en komt af en toe achter zijn drumstel uit om het publiek te bespelen. Hoogtepunt is het knappe, rauwe Boilermaker. Een nieuw nummer met alweer een schitterende riff die Kerr uit zijn basgitaar tovert en met een elektronisch tintje deze keer. Dat smaakt naar meer. Het duo speelde een degelijke, strakke maar voorspelbare en propere set op Pukkelpop. Volgende keer mag het gerust wat vuiler.
We hebben de Australiërs al enkele keren live aan het werk gezien. Benieuwd of ze hun gerenomeerde reputatie kunnen volhouden. Tame Impala kreeg vanavond jammer genoeg de ondankbare taak om een halflege weide af te sluiten in de gutsende regen. Frontman Kevin Parker vindt dit precies niet erg ‘you all look beautiful in this rain’. Gemakkelijk gezegd van op een grotendeels droog podium. Parker is deze keer wel een stuk spraakzamer en zorgt voor meer interactie dan we van hem gewoon zijn. Aftrapper Let It Happen werd in een iets ander jasje gestoken, beter of slechter laten we in het midden. Het nieuwe Patience overtuigt live niet helemaal maar we geven toe dat we niet helemaal in de stemming zijn vanwege het barslechte weer. Het beklijvende The Moment en rauwere gitaarwerk in Elephant doen dat dan weer wel en zijn de betere momenten in de liveset. Het visuele spektakel, de confetti, de rook… alles was zoals altijd indrukwekkend, maar een beetje routineus. Het is gewoon een andere variant op hetzelfde (psychedelische) thema. Toegegeven, de lasers in de regen hadden wel een heel knap effect. Eventually was op het randje van zagerig en Apocalypse Dream was niet de gedroomde afsluiter. Gelukkig kon het fenomenale The Less I Know The Better in de encore veel goedmaken al hadden ze dit beter omgewisseld met New Person, Same Old Mistakes dat iets te plat was om mooi af te sluiten. Muzikaal en technisch gezien speelden de Aussies een feilloze set maar het miste af en toe wat energie en bezieling. We hadden een soort ‘Feels like we only go backwards’-gevoel. En dat zeggen we niet lichtzinnig want we zijn grote fan. We geven onze idolen met alle plezier een herkansing: meer nieuw werk graag, iets dynamischer en een vernieuwde show. Tot volgend jaar?
