De derde editie van de Pekkersfeesten in Izegem mogen we opnieuw meer dan geslaagd noemen! Een sterke line up, een volle zaal met donkere zielen, lekker eten en drinken aan democratische prijzen, de hele dag door muziek in het Cultuurcafé door dj Fap Noir en The Master, hangplekjes in de zon, tafeltjes in de schaduw en nergens lange rijen… Een fijn event om de zomervakantie mee te starten!
Pure Kult – de Oostendse The Cult-tributeband – mocht de donkere feesten openen. Er was al behoorlijk veel volk dat op dat vroege namiddaguur waarop iedereen nog fris gewassen rook, paraat stond om een coverband te gaan zien! Maar gelijk hadden ze. Na het beluisteren van hun opnames, gaf zelfs The Cult-gitarist – Billy Duffy himself – hen zijn zegen. En die verdienen ze ook. De gelijkenis van de frontman Bart Bossauws stem, met die van Ian Astbury was – bijna akelig – straf! Met lange pruik en bijhorende hoed, een treffende gelijkenis, die ook dito bewoog. Gitarist Joeri Vandaele, bassist Pierre De Meyer en drummer Erwin ‘Animal’ Vantyghem maakten de sound helemaal ‘af’, want zowel zang als instrumenten klonken cult-astisch!
De band speelde vooral nummers uit het vroege repertoire van The Cult. Zo kregen we de hits Spiritwalker, Rain, Nirvana, de rebels lange rockballade Revolution, Lil’Devil, Painted On My Heart… maar ook wat obscuurder werk te horen.
“The fire in your eyes keeps me alive. I’m sure in her you’ll find sanctuary.” Met die mooie woorden uit culthit She Sells Sanctuary, werd het eerste optreden succesvol afgerond.
Het was al even geleden dat we het pop-, rock-, electroduo DaGeist aan het werk zagen. Wat maakten deze twee een straffe evolutie door! De zang klonk sterker dan ooit. Davide Schiavoni en Frederic Strzelczyk stonden ook zelfzekerder op het podiu. Zo gingen ze beiden ook het publiek in, om hun fans (en aan het getelde aantal DaGeist-t-shirts vanavond te zien, waren er dat behoorlijk veel!) te begroeten. Ze veroverden al wat podia in Europa, maar speelden ook al in New York en dit jaar voegde het tweetal uit Lille daar ook nog Malta, Barcelona en zelfs Japan aan toe. En Izegem, uiteraard, waar we dus wel verbaasd werden door de kwalitatieve spurt die de heren namen in hun geluid en attitude, want daar waar we enkele jaren geleden een zanger, een bassist en een backtrack hoorden, konden we nu genieten van de versmelting daarvan.
Hun optreden werd gesierd door erg mooie visuals, terwijl we nummers als het lekker dansbare The Abbys Of Years, The Doll, Vampire, het donkertrage, erg knappe In My City geserveerd kregen.
Bittere melancholie, gedrenkt in de complexiteit van hun electrostukken, terwijl de baslijnen donkerdiep klinken.
Het hoogtepunt? Het diepbonzend gothrocksfeertje in Curse, een nummer dat de heren samen schreven met Kelly. Een getalenteerde jonge zangeres, die ook mee het podium op ging en ons daar met haar volle, warme stem omver blies in samenzang met Davide!
De gothicrockgroep Erato uit Dilbeek bouwde een decennium geleden een ferme fanbase uit. We zagen hen toen 1 keer live, maar waren niet helemaal overtuigd. Een tiental jaar pauze zorgde voor een andere dynamiek, een straffere sound en dat ze ook ons tot die fanbase mogen rekenen, sinds hun optreden op de Fonnefeesten vorig jaar. Intussen bestaat de band dertig jaar, maar dat is geen reden om ‘volwassen’ te worden en te stoppen met feesten, want ook het podium van de Pekkersfeesten paste hen goed. Zanger Bolle vertelde dat ze er na tien jaar terug staan, en dat allemaal dankzij hun fans. En ze stonden er mooi, met hun zessen.
Ze zetten een forse set neer, startend met Anya Always, waarbij de snijdende gitaarlijn ons meteen meenam in hun donkere reis langs ‘melancholie met ballen’.
De tien geboden vervaagden, tijdens de duivelse uitbarstingen in Act Like Moses. Vol wanhoop en hier en daar wat metalriffs.
“… and dance forever”, klonk het in Dead By Dawn, terwijl Blah Blah krachtig binnenkwam door de discrepantie tussen uitgelaten gitaren en ingetogen sombere vocalen, die net daardoor nog sterker klonken. Traag werd de ‘alles is om zeep’-boodschap verkondigd in Nothingness. De volle, krachtige stem van Bolle floreerde, onder begeleiding van niets meer dan gitaargetokkel en enkele dofdiepe drumslagen. Intens, tragisch pakkend.
Het Dairy Of Dreams-sfeertje in Waiting 4 Kharon, de theatrale synths in Numb, Android Suicide, The Hunger, Hubris volgden, waarna ze met Lust leken af te ronden. Maar daar waren de fans niet mee akkoord, want die stonden er op om Amnesia te horen. En dat kon Erato niet negeren uiteraard, waarna het echte slot met het stevig dramatische Mighty & Death kwam.
Jongens die vanuit een grote voorliefde voor alles wat met de jaren 80 te maken heeft (jawel, er hing zelfs een discobal op het podium), smolten voor de donker melancholische gitaren en synths met een sterke 80’s gothrock- en newwavevibe en startten tijdens corona met hun nieuwe project Velvet Mist. Jonathan Verstrepen (Heist, gitarist en oprichter van deathmetalband Carnation) en Anton Mergaerts (Aarschot, gitarist bij hardrockband Cardinal) startten snel, samen met Kevin Liekens (bas), Vincent Verstrepen (drums) en Lola Verelst (synths) met een overweldigende try-out in de Hnita Jazz Club in hun hometown Heist-Op-Den Berg, waarna hun eerste officiële optreden meteen op W-Festival volgde. Ze treden spaarzaam op, want hun verschijning op de Pekkersfeesten was hun derde. En daar mag dringend verandering komen, want we kregen een optreden dat kon tippen aan de headliner.
Een machtige intro opent hun set, met Your Ghost. Glooiend heldere synths weerkaatsten op donkere vocals. De woorden “Where did you get those bruises from?” kwamen keihard binnen in het prachtige Scars. Wanhoop en tristesse sijpelde in glanzende traagheid door. Ook andere nummers van hun Visitation-ep volgden. Zo kregen we o.a. het krachtige Midnight Fire en Farewell, met de opvallende baslijn, door Kevin glamoureus gebracht.
The show went on… met Down, met dat prachtige Oosters aandoend synthstukje op het eind. In Youth Of The New Age viel Antons grote stembereik op. Valley Of Dreams liet een prominente synthlijn horen, vette riffs in dansbare, volle postpunkstijl en een passend sterke gitaarsolo. Afsluiten deed Velvet Mist met Hollow Eyes. Eentje dat wij – na het grijs draaien van hun nummers het voorbije jaar – graag meezongen!
Intro’s die van The Sisters Of Mercy hadden kunnen komen, gespeeld door betere muzikanten en een zanger waarvoor Eldritch in een hoekje zou moeten kruipen. The show should have gone on. Longer. More. Geef deze heren een podium. Veel podia graag. En grote!
Hoe overweldigend goed Velvet Mist wel klonk, zo teleurstellend deed de Zweedse electro-/ postpunkband Agent Side Grinder het. Intussen is het trio 24 jaar actief en vorig jaar brachten ze hun zesde album Jack Vegas uit. Op plaat klinken ze sterk en ook live zagen we hen al bekoren. Dat gold jammer genoeg niet voor hun optreden in Izegem. Met dank aan Johan Lange (synths, keys, programming, percussie, backings) en Peter Fristedt (modulaire synths, tape loops) klonk het instrumentaal allemaal goed, maar het was Emanuel Åström (vocals) die niet goed ‘geaard’ bleek te zijn. Om maar niet te zeggen dat hij van de wereld leek, zich op een andere planeet leek te bevinden, of gewoon teveel ‘kruiden’ binnen had. Nogal respectloos tegenover het publiek en vals zingend, wilden heel wat mensen in het publiek de show zelfs niet uit kijken. Het uur dat de frituur gouden zaakjes deed, want de zaal liep half leeg gedurende de show en we hoorden achteraf geen goed woord. Een mooie poging om ons te charmeren met de Absolute Body Control-cover Love At First Sight, die als hét Belgische anthem werd aangekondigd, kon ons jammer genoeg ook niet bekoren. We hoorden uiteraard wel instrumentaal knap opgebouwde tracks als Decipher, Giants Fall, Bloodless, This Is Us… met heerlijke scifi-electrodetails, noise die zich tussen de beats wriemelt,… maar om dit te kunnen neerpennen moesten we deze keer dus even frontman Åström wegdenken.
Afsluiten deden de Zweden met het bekende dansnummer (in goede omstandigheden ook heerlijke) Stripdown, deze keer dus vals gestemd. Wat een jammerlijke voorstelling was dit toch!
Gelukkig was er She Past Away, waarvan we redelijk gerust waren dat ze met hun show de avond weer helemaal goed zouden maken. En dat deden ze ook. Van bij de intro sleurde het Turkse postpunkpoëzie duo ons mee in een trip die ons be(k)lijvend, hypnotiserend, op automatische piloot liet dansen. De donkere vocalen van Volkan Caner (gitaar en vocals) hadden een mantrisch effect op ons, en ook op de rest van het dansende, genietende publiek. Doruk Öztürkcan (keyboard en drum machine) zorgde statig voor de strakke beats en warm melodieuze synths en elektrosoundscapes. Urgentie en sentimentele angst. Stuwend betoverend klonk dit alles in nummers als Ritüel, Sanri, Asimilasyon, Disko Anksiyete, Hayaller?
“De wereld stopte door jouw afwezigheid. Jouw afwezigheid geeft hetzelfde gevoel, dezelfde illusie.” Hoe mooi ze in Durdu Dünya dansbaar “Ik mis u” zegden…
Emotioneel, donker, beroerend was deze mooie afsluiter van een enorm fijne, derde editie van de Pekkersfeesten!
