Tielt, het recreatiedomein Watewy en een affiche die 100% Belgisch kleurt. Menig festivalganger weet natuurlijk dat het we het over Melkrock hebben. Dit jaar was dit sympathieke festival aan zijn (!) 21e editie toe. Van twee uur ’s middags tot na de klok van middernacht werd Tielt ondergedompeld in hoogstaande livesets waarin je niet echt een lijn kan trekken. Belgisch en kwaliteit (al of niet bewezen), dat is Melkrock, met dit jaar elf bands op het programma.
Alvorens de volwassenen aan hun muzikale ontdekkingstocht konden beginnen, waren eerst de kinderen baas. Voor hun werd een optreden voorzien van De Piepkes, hoogstaande entertainment voor de allerkleinsten gebracht door oude rotten Frederik Sioen, Roland Van Campenhout en Pieter-Jan De Smet.
Op Melkrock vind je een hoofd- en een zijpodium en dat laatste werd voor het eerst benut door DadaWaves. De psychedelische luisterpop van Jasper Stockmans ligt lekker in het gehoor. Waarschijnlijk was het allemaal net iets te vroeg, want de nieuwsgierigen stonden op een grote afstand van het podium. Een groep met de juiste songs, maar die wel nog wat pit nodig heeft. Een groeier heet zoiets.
Wie op zoek is naar woorden van afbraak zal ze in dit schrijfsel niet vinden. Als vanzelfsprekend was op Melkrock 2018 het ene optreden beter dan het andere en was het wegens de hoge variatiefactor soms een pure kwestie van geuren en smaak, maar in een tijdspanne van meer dan twaalf uur hoorden of zagen wij geen enkel slecht concert.
Zeker niet met Josephine. Voor wie het allemaal wat gemist heeft: Josephine is wat vroeger Josefien Deloof was. Dezelfde opmerkelijke, energieke stem maar het is meer geworden dan “een meisje met een gitaar”. Rock Rally-finaliste Josephine is een heuse band en de Brugse muzikante gedraagt zich als een ervaren pingpongspeelster: van indie naar pop. Aanstekelijke songs die gedoemd zijn om mee te fluiten, of voor wie dat niet kan, mee te zingen. Duidelijk een artieste die haar eigen weg heeft ingeslagen en die dat op een meer dan voortreffelijke manier doet. Na afloop vertelde Josephine ons dat ze nog een paar concerten af te werken heeft, en dat we ons nadien mogen verwachten aan een eerste single die op 24 november tijdens het concert in de Gentse Minard zal worden voorgesteld. Een rendez-vous die in onze agenda met de nodige fluo is omcirkeld.
Moeten we Shht nog voorstellen? Zelfs in Zuid-Afrika hebben ze nu al begrepen dat deze zotte freaks momenteel één van de meest opmerkelijke bands van België (en daarbuiten) zijn. Van het Zuid-Afrikaanse Oppikoppi-festival naar de idyllische speeltuin van de Watewy. Het kan vlug gaan op een week tijd. Op een eenzaat na die een kinderboek aan het doorbladeren was, was dit Shht-optreden gimmickloos. Wie ze al vaker zag, weet dat dit wel eens anders kan zijn. Wat wel overeind blijft is de muziek. Avant-gardistische mainstreampop verpakt met zo veel weerhaakjes dat je er niet ongeschonden uitkomt. Shtt wist de onwetenden en de fans in Tielt gemakkelijk te overtuigen. Met zo’n songs is dat ook niet zo moeilijk. Op 23 oktober wordt in Gent de debuut-cd voorgesteld. Eentje waar we van wakker liggen, gewoon omdat we weten dat hij alle (hoge) verwachtingen zal inlossen.
Bands in opmars een podium bieden, dat is ook waar Melkrock voor staat. Op onze pagina’s moeten we Rumours nog nauwelijks voorstellen. Amper een paar dagen nadat Stefanie op de Lokerse Feesten het Burst-hoofdstuk met Brutus had afgesloten, stond ze er zondag terug met Rumours. Wie de band kende, wist waaraan zich te verwachten, terwijl het voor anderen dan weer de ontdekking van Melkrock 2018 werd. Elektropop die door merg en been gaat en zowat alle emoties raakt die een mens in zich heeft. Muziek waar een gezond iemand kippenvel van krijgt, niet in het minst door de uitzonderlijke stem van Hannah Vandenbussche. Een niet onbelangrijk detail bij bands die steunen op de wet van de machines: Rumours is een live-act die je laat voelen dat je leeft. Mocht jouw zieltje nog niet zijn gezwicht voor dit viertal, dan kun je je op 21 augustus kosteloos in de armen van deze vier storten in het STAM in Gent.
Eventjes de taalgrens oversteken en hop naar Luik. Net zoals hun stadsgenoten Cocaine Piss, is ook It It Anita bezig aan de laatste loodjes van hun nieuwe album. Laurent zal die heten. Niet vernoemd naar een uilskuiken met een kroon op, wel naar hun geluidsman. Het nieuwe werk van de Walen is toegankelijker (lees meer melodisch), maar daarom niet minder hard. It It Anita is een band die goed naar de essentiële platen van de 90’s heeft geluisterd en door goesting gedreven daar een eigen concept van heeft bedacht. We gaan geen prijzen uitdelen, maar geen mens die er aan twijfelt dat ze samen met Onmens de luidste band van Melkrock waren.
Terwijl we toch bekers wegschenken kunnen we er evengoed één aan Dijf Sanders geven. Op Melkrock kampioen van het brengen van muziek die buiten de lijntjes kleurt. Wereldmuziek brengen na de decibels van It It Anita is geen sinecure, maar David (zijn echte naam) slaagde daar glansrijk in. Door een drukke agenda kon Nathan Daems er niet bij zijn, maar gelukkig stond ook Nordmann op de Melkrock-affiche en kon Dijf Sanders aan de mouw trekken van zijn maatje Mattias De Craene om hem bij te staan. De meeste songs kwamen uit Java die werd opgenomen op het Indonesische eiland (inclusief kikkergeluiden). Ideaal voor een festival, en dat hadden ook de jongens van Shht begrepen die in het publiek de Melkrockbezoekers toonden hoe je melodisch dient te dansen op de tonen van Dijf. Experimenteel, maar tegelijkertijd ontzettend dansbaar, precies hoe het moet en misschien wel de strafste muzikant van de dag.
Mattias kreeg van de Melkrock-organisatie amper een halfuurtje adempauze. Van Dijf Sanders naar Nordmann. De muziek van dit viertal blijft alsnog moeilijk in een hokje te plaatsen. Door heel wat “kenners” ondergebracht in de jazzdoos (wellicht van niet beter kunnen), maar de vervormde rockgitaren deden ons minstens even veel aan de grote mannen van de krautrock denken. Avontuurlijke muziek die niet te veel inspanningen vergt, maar je wel laat toetreden tot een totaal andere dimensie. Dat Nordmann momenteel één van de meest gevraagde undergroundbands is van dit land verklaart heel wat. Muziek voor wie weg wil van het gekende stramien, maar een broertje dood heeft aan net iets te veel experiment. Rock ’n roll, maar dan zonder de clichés.
Sigfried Burroughs en Kasper Van Esbroeck zijn samen goed voor het noisecollectief Onmens. Hoewel, tenminste als ze dat willen, de twee in staat zijn om melodie en harmonie in hun lawijt te stoppen, valt Onmens vooral op door zijn onvoorspelbare rauwheid. Ook in Tielt bewees het duo dat kunst gelijk staat aan het tonen van je meest individuele zelf. Onmens is een onweerstaanbaar allegaartje van 90’s noise-dance, distortion en het uitspuwen van de innerlijke demonen. Lawaai als catharsis.
Na Dour en de passage op de Gentse Feesten in Kolonie bleek Onmens ook op Melkrock in zijn sas te zijn. Het duurde niet lang vooraleer Sigfried het publiek indook en zich liet ronddragen op de handen van zijn publiek. Ongehoord straf. Heel wat songs uiteraard uit de nieuwe plaat (Doopgrond) die uiterst geschikt is voor het ondeugende spelletjes dat “buren pesten” heet. Of zoals Onmens het op zijn eigen Facebook zegt: in een half uurtje de wereld op zijn kop zetten.
Uiteraard was het merendeel van het publiek naar Melkrock afgezakt om Het Zesde Metaal te zien, net zoals dat vorig jaar het geval was met De Mens. Het lijken vreemde combinaties, en dat zijn het ook, maar toch is het opvallend hoe knap men in Tielt commerciële met alternatieve muziek weet te koppelen. De groep rond Wannes Capelle toert nu al meer dan een jaar rond met hun laatste langspeler Calais. Net zoals Wannes dat in zijn bindteksten doet, zijn het woorden die je doen nadenken. Omdat dit een thuismatch was, hadden we een iets meer uitzinnig publiek verwacht.
Taferelen van hysterie bleven uit, af en toe gaf Het Zesde Metaal een wat vermoeide indruk, zonder aan kwaliteit te moeten inboeten. Hoogtepunt, en misschien wel het hoogtepunt van de dag, was de tussenkomst van Brihang in dat nog altijd even heerlijke Naar De Wuppe. Donkere teksten, en dat werd ook de hemel die blijkbaar geen genade had met afsluiter dirk.
De dreigende regendruppels, de vermoeidheid en zonder twijfel ook het feit dat voor de meeste bezoekers de volgende dag een werkdag was zorgde ervoor dat dirk. het met een pak minder volk moest stellen. Niet iedereen werd Dirk op Melrock, maar zij die bleven waren getuige van een band die alsmaar beter wordt door in zichzelf te geloven. Een strakke liveset met songs die eigenlijk één voor één hits zijn op de Spotify-playlist van ieder zichzelf respecterende indiefanaat die oog heeft voor wat er op Belgisch vlak gebeurt. dirk. komt er wel, net als die 22e editie van Melkrock in 2019 die nu al als must see is omcirkeld.
