Net zoals op vrijdagavond, toen aanwezig op JazzContest op het Cultuurplein, koos Luminous Dash voor het wedstrijdelement, op de slotdag van Maanrock. Op hetzelfde Cultuurplein, omgedoopt tot Mechels Plein, vond toen de finale plaats van de Maanrockrally. Een sterke editie met een grote diversiteit aan stijlen, en vooral aanstormend talent ‘van eigen bodem’. Fijne toegevoegde waarden waren de optredens van de onvolprezen Mechelse stevige helden Pothamus en Pyschonaut. Misschien wel het allerstrafste op Maanrock 2019.
Apparently Not was recent nog de ‘Beltoon’ op Luminous Dash. We roemden toen hun diversiteit aan stijlen met invloeden als Cyrstal Castles, Nine Inch Nails en Massive Attack. Maar misschien was het net die grote verscheidenheid die hen zondag toch enigszins de das omdeed. De Antwerpse band mocht de Maanrockrally openen. Het eerste nummer dat ze brachten, barstte van de agressie en valt best te omschrijven als een lang volgehouden schreeuw, vertolkt door Elisa die ook in heel wat van nummers lead gitaar speelde. Krachtig en ‘boénk in ons gezicht’, een echte bom.
De twee volgende nummers in de set klonken geheel anders, waarbij we vooral de tweede song, met viool, een gast-vocaliste en electronics, konden smaken. Dat zal dus die Massive Attack-touch zijn. Cool! In het laatste nummer leek het wel of de band niet goed wist waar ze eigenlijk naartoe wilden. Met fluwelen vocalen van die gast-vocaliste en een wel erg dissonante zanglijn van Elisa. Dan toch liever die oerkreet die de set opende. De set van Apparantly Not hinkte een beetje op twee benen, het is nog wat zoeken naar een juist evenwicht lijkt ons. Aan potentieel geen gebrek en wordt ongetwijfeld vervolgd.
Dat de set van Moody Mae wel eens swingend zou kunnen worden, hadden we al in de mot toen we de podiumopstelling zagen. En toen we tijdens die soundcheck een van de muzikanten een fraai Careless Whisper (George Michael) uit zijn koperen instrument hoorden blazen, hoopten we ook op flinke scheuten pop, soul en jazz. Verwachtingen die volledig ingelost werden. De zeskoppige band met een MC/zanger, een zangeres, die geweldige saxofonist, bas, drums en gitaar bracht een aanstekelijke mix van hiphop, soul en funk met een fijne jazz touch. Moody Mae strooide fijne vibes over het Cultuurplein, en kreeg de mensen aan het bewegen. Hier en daar werd er ook wel gedanst. Zelfs de grootste hiphophater stond hier stiekem mee te delen in die overdosis goede vibes.
Met een overdaad aan dj’s en dance acts op een festival met rock in zijn naam, zit allicht niet iedereen te wachten op nog een dj-set tijdens een rockrally. Maar wat Twin Pixie deed, is misschien wel een stuk interessanter dan een aantal van de acts op het Feestpodium of De Koer, durven we stellen. Feit is dat Twin Pixie alle muziek zelf creëert en haar set tijdens de Maanrockrally was ook duidelijk live. Of zoals een concertganger het stelde: “geen USB-toestanden”. Twin Pixie bracht een originele set met lekkere grooves en beats. Maar af en toe wat interactie met het publiek had wel gemogen. Zelfs tijdens de korte “merci” aan het einde van haar set keek de jongedame amper op. Iemand riep: “Hey, wij staan hier he, wij zijn je publiek.” Een werkpuntje.
Een hele batterij synthesizers, nu ja toch al drie, een gitaar, een drum en vocalist Tom Frantzis die zelf ook op de keys speelt dat is Frantzis, de nieuwe band van deze jonge multi-instrumentalist. Op het Maanrockrally-podium heeft hij zeker fans gemaakt. De jongeman is gezegend met een krachtig stemgeluid en voor de gelaagde synthpop waarin hij grossiert is zeker een markt, al was het voor ons soms net té glad en afgelikt. Niet dat er is mis is met afgelikte, soulvolle popmuziek, verre van. En ook Frantzis kreeg mensen aan het bewegen.
“Bedankt dat jullie hier zijn, en niet in dat Zoutelande, daar wat verder”, dankte zanger/gitarist Christophe Vandepitte het publiek toen zijn band Wijsneus net aan hun set begonnen was, doelende op Bløf dat dan op het hoofdpodium aan het optreden was. Deze band wist ons halverwege hun set eigenlijk volledig te overtuigen, niet bij Een Mooie Tijd, een overbodige hertaling van Lovely Day van Bill Withers, wat voor ons niet echt had gehoeven, niet meteen bij Horizon, vooraan in de set, waar het even fout ging met Vandepitte’s vocalen, in de eerste strofe. Vandepitte sloeg een mea culpa nadien, en het combo had ons toen toch al een beetje mee, en dan helemaal met mooie liedjes als Tijd en afsluiter Liever Lui Dan Moe, zo’n oorwurm die in je hoofd kruipt en er dan niet meer uit wil. Misschien is dit nog niet meteen de volgende Yevgueni, maar met die mooie harmonieën en goede Nederlandstalige teksten, komen ze al aardig in de buurt. Kijk toch maar uit, Klaas Delrue & co.
Breakfast At Midnight, stond strategisch eigenlijk perfect geprogrammeerd als ‘heavy band’ als hekkensluiter van de Maarockrally en zo dus eigenlijk het officieuze voorprogramma voor het Mechelse geweld dat zou volgen. Ze zijn maar met twee: de gitarist/zanger en een drummer. Black Box Revalation zeg je? Ja, die zijn ook met twee. Maar wij durven stellen dat we dit broeierige powerhouse dan toch een stuk beter konden smaken. “Dit is het slechtste liedje dat we ooit geschreven hebben, een echt schijtnummer”, het kan tellen als valse bescheidenheid en introductie op een zoveelste geniale gitaarmuurtje. Ja, dat nachtelijke ontbijt konden we we wel waarderen.
Tijdens Breakfast At Midnight was het publiek op het Cultuurplein behoorlijk aangedikt, met heel wat ongeduldige Pothamus- en Pyschonautfans, of wat dacht je. Ondertussen zat men met de timing al hopeloos achter. Toch duurde het niet te lang eer we de uitslag te weten kwamen. Niet geheel onverwacht ging het Leuvense Moody Mae met de hoofdprijs naar huis: een plaats op het hoofdpodium van Maanrock 2020 én studiotijd bij de Mechelse studio Motormusic. Breakfast At Midnight werd tweede, Twin Pixie derde. Wijsneus en Frantzis stonden ex aequo op de vierde plaats, de rode lantaarn was voor Apparently Not.
Met ruim 40 minuten vertraging was het dan aan de voormalige Maanrockrally-winnaars Pothamus en Psychonaut om Mechelen te doen daveren. Met hun sublieme bezwerende tribalesque sludge/postrock wist het trio van Pothamus weerom te imponeren en ons moeiteloos in een soort van trance te brengen. Aan intensiteit en inventiviteit opnieuw geen gebrek: weer waren we volledig bevangen door de slepende en atmosferische composities waaruit de onweerstaanbare trip was opgebouwd.
Tijdens het laatste stuk in de set kwam Psychonaut-gitarist Stefan De Graef nog een stevig stukje mee-grooven. Hij verliet het podium niet echt, of zou leek het toch. Feit is dat zo goed als onmiddellijk na de set van Pothamus, er was natuurlijk al genoeg tijd verspild, het fantastische psychedelische post-metal trio Psychonaut hun set op gang beukte.
Zoals we dat ondertussen gewoon zijn van Stefan De Graef (gitaar en vocals), Peter Le Page (drums) en Thomas Michiels (bas en vocalen) zette het trio een mokerslag van een set neer waarbij je je steeds weer afvraagt hoe dit drietal erin slaagt van zo’n rijk en machtig geluid neer te zetten. Diegenen (zijn die er?) die deze de strakke powertrip/pletwals voor het eerst ervoeren riepen allicht om hun mama, kunnen we ons inbeelden! Tijdens het tweede nummer in de set had het publiek, wie weet de band ook niet, nog geen flauw benul van het gegeven dat het metalen feest eigenlijk al zo goed als voorbij was.
Terwijl het Mechels Plein ook tijdens de derde song in de set nog lustig stond te headbangen en volledig mee was met de supersonische Psychonaut-trein, ook nog geen vuiltje aan de lucht. En wanneer de Psychonaut-frontman daarna dan aankondigde dat het laatste nummer in de set er al aankwam, “we mogen nog maar een nummer doen”, werd dat op veel ongeloof, ontgoocheling en verwensingen aan de arm der wet, die daartoe blijkbaar had bevolen, onthaald. Het siert de band hoe professioneel ze hiermee omgingen en ook dat laatste nummer in die veel te korte set knalde fenomenaal. Maar dan was het echt over, hoe hard het publiek ook om meer riep: “Sorry, we mogen echt niet meer. Maar jullie waren fantastisch. Bedankt, Mechelen!” besloot Stefan De Graef.
Misschien had de Maanrockrally-regie toch op andere manieren kunnen ingrijpen dan de hoofdact amper een halve set te gunnen? En of het jammer is! Maar goed, laat ons stellen dat de set van Psychonaut te kort en bijzonder krachtig was. Gelukkig zijn er nog kansen genoeg om deze topband aan het werk te zien de komende tijd. En die zeldzame rockers die dat knappe album Unfold The God Man toch nog niet in huis hebben, maak dat je dat koopt: een meesterwerkje, zoals we ook al eerder schreven, punt.
Met Psychonaut zat het Maanrockweekend erop en kan het aftellen naar Maanrock 2020 beginnen. De data zijn al gekend: 28, 29 en 30 augustus 2020. Ook dan willen we je er met Luminous Dash in woord en beeld over berichten.
