tekst: Hans Vermeulen / foto’s: Hans Vermeulen + Hannelore Dieleman
De achtste avond van de Lokerse Feesten, op 8 augustus notabene, beloofde een keuzeverscheurende dobber te vormen omdat de line-up in de Studio Brussel-indoorzaal niet toeliet te bivakkeren vóór het hoofdpodium op de Kaai. De meesten deden dit toch, degenen die naar binnen verkasten zagen wellicht de beste optredens van de avond. Het was ook meteen de absurd drukste avond met al heel vroeg een bijna ondoordringbare massa die vooral benieuwd was naar de set van The Smashing Pumpkins. Een optreden dat overal bewierookt wordt maar waar toch een paar stevige kanttekeningen op hun plaats zijn.
Kanttekeningen kunnen ook geplaatst worden bij de reünie van Metal Molly. Akkoord, Surgery For Zebra is 30 jaar oud geworden en zal een vinylpersing ondergaan, maar zelfs wij werden hier niet laaiend enthousiast van. Op de Gentse Feesten trokken ze verbazend goed hun streng maar in Lokeren was zelfs het mopje over de bindteksten die geen bindteksten zijn geen eclatant succesverhaal. Desalniettemin kon het trio rond Pascal Deweze uitpakken met een vijftal songs waarvan 95% van alle andere Belgische bands alleen maar kunnen dromen. Flipper en Monday Is Queer zijn volstrekt perfecte punkrockers en de extase bij het ontplooien van Poolbell in het refrein is naar vaderlandse normen legendarisch. Birdhouse In Your Soul van They Might Be Giants blijven ze fris van de lever brengen. Het sierde het trio ook niet uitsluitend te teren op dat ene nummer waarop uiteindelijk iedereen stond te wachten – Orange dus – en de set gewoon met Small Supernova af te sluiten. We kunnen nog steeds geen slecht woord over deze band horen maar soms is iets wat geweest is gewoon beter iets wat in een verleden gegrift blijft.
Het contrast met de volgelopen Club-tent, voor de enige keer vanavond, kon niet groter zijn. Het was ook normaal want daar stond coming lady Kaat Van Stralen op het podium. Op de Gentse Feesten bezwoer ze nog de zondvloed en was ze emotioneel door de regendans van de fans. De Leuvense zal op 8 december haar debuut-ep voorstellen in thuishaven Depot en wie een Kaat-show van dichtbij ondergaat zal stralen van enthousiasme. Kaat is onze Vlaamse authentieke punkrocker met een smoel, een eigen geluid, een vrolijk gezicht en spitante teksten. Melvin Slabbinck (drums), Anton Robberechts (gitaar) en Faust De Vogelaere (bas) ondersteunen Kaat op haar missie en zelfs een bij aanvang apathische Club-tent brengt haar niet van de wijs.
Sound Track winnen was het begin van alle buzz rond de Vlaamse versie van Amy Taylor en deze “Kaat And The Sniffers” wist toch weer ferm indruk te maken. ‘Who the f**k is Hannah was een vroege muilpeer en ook Tingeltangel Hersenpan was heerlijke punkrock. “Als de oceaan van mij zou zijn, dan scheerde ik elke dag mijn bikinilijn”. We hoorden iets over een vieze vlinder en bedachten hoe leuk opwindende nieuwe artiesten zijn. “Ik Weet Hoe Het Werkt hoewel ik zelden lijk te weten hoe iets werkt”. Kaat bleef stralen en sloot uiteraard af met de boodschap Stop Met Wenen, het orgelpunt op een vroeg hoogtepunt op deze Lokerse avond. “Alsof mijn tranen nu van jou zijn. Stop met wenen. Alsof gevoelens jou te rauw zijn. Stop met wenen. Alsof ik toegeef aan het flauw zijn.” Niets flauw aan dit optreden, alleen maar respect en diepe bewondering.
Vorig jaar wist Trentemøller ons nogal opzichtig omver te blazen op het Lokerse hoofdpodium. De Trentemøller-award 2025 ging zonder discussie naar DIIV. De New Yorkers gaan al 14 jaar mee. DIIV spreek je uit als ‘dive’ en de band is een kwartet bestaande uit zanger/gitarist Zachary Cole Smith, gitarist Andrew Bailey, bassist Colin Caulfield en drummer Ben Newman. Gretig werd er geplukt uit het vorig jaar verschenen Frog In Boiling Water, zoals ijzersterke shoegaze-opener In Amber. Het is nogal simplistisch om de band als een adept van My Bloody Valentine af te schilderen want een nummer als Reflected deed meer nineties rock uit de stal van Sugar, Sloan en waarom ook niet The Smashing Pumpkins weerklinken.
Het zes jaar oude en erg straffe Taker klonk door de harmonieën natuurlijk erg ‘Duyster’ en het enige wat storend was kregen we te horen als een tape werd afgespeeld tussen nummers in . De Yankees zijn natuurlijk geen spraakwatervallen en opteerden voor een “we zeggen het met noten en niet met woorden”-aanpak. Somber The Drums dreef op een onweerstaanbare melancholische gitaarpartij en pakte de bijna ademloos toekijkende kaai moeiteloos in. We kunnen alleen maar de woorden bijtreden van een paar fans van het eerste uur die opperden hoe DIIV vooral imponeert in de intimiteit van een zaal vol DIIV-ers en niet voor een eerder afwachtende Lokerse massa die van een avondgloed genoot.
Uit een gans ander vaatje werd dan getapt in de Club waar vier Madrileense dames melodische punkrock kwamen serveren onder de naam Hinds. Boegbeelden Carlotta Cosials en Ana Garcia Perrote hadden er stevig zin in en lieten zich niet van de wijs brengen door het volk dat vooral opteerde voor The Haunted Youth op de main stage. Wie er wel was had ook zin in een klein uurtje ambiance en dan was de vierde plaat Viva Hinds een welgekomen werkinstrument. Lang leve de Spaanse hindes inderdaad want het had niet veel gescheeld of Carlotta en Ana Garcia dienden tijdens covid de handdoek te gooien omdat hun bassiste en drumster er de brui aan gaven. Ze beslisten om als duo verder te gaan en dat gaf vonken. Op tour worden ze versterkt door drumster Maria Lazaro en bassiste Paula Ruiz die een optreden lang met de glimlach afwerkte.
Dat trof want dat deden wij ook. Carlotta en Ana Garcia hadden tenslotte de band ook opgericht in 2011 onder de naam Deers. De vette baslijn in het toepasselijke Hi, How Are You werd door Ana en Carlotta samen vocaal zwoel opgesmukt. Boom Boom Back is een trage rocker die met een Spaanse gitaaraanslag perfect paste bij het rood niemendalletje dat Perrote droeg. Sexy en opzwepend zijn bruikbare adjectieven. Geen Grian Chatten van Fontaines D.C. uiteraard maar dat maakte Stranger er niet minder interessant op. Het klonk een beetje alsof Los Bitchos probeerden een gewoon rocknummer te maken. We zeiden het al, ze amuseerden zich kostelijk en dat weerspiegelde zich in de vele bindteksten die het tempo wel uit de set haalden, hoewel dat nooit echt stoorde.
Een zekere Emiel had voor de schitterende aquarium visuals gezorgd. Paula stond inderdaad voortdurend tussen de vissen te bassen. Carlotta had een dik verband rond de rechterelleboog na een incident tijdens het crowdsurfen een paar dagen eerder. Hinds wilden hun eerste passage op de Lokerse Feesten onvergetelijk maken en dan paste het briljante Superstar wonderwel in dit plannetje. Ze klonken als een Spaanse variant op The Jesus And Mary Chain. Girl, It’s So Confusing van Charli XCX werd in een heerlijke rockjas gestopt en slotnummer En Forma kon eigenlijk alleen maar bevestigen dat de meiden in form waren. Viva Hinds dus en dat bleek ook uit de file aan de merch. En ondertussen kwamen de eerste Mclusky fans al aangehuppeld.
Mclusky speelde zijn derde Belgische show sinds de grote terugkeer. Boegbeeld Andy Falkous droeg zijn “protect your ears” shirt, ook de verklaring waarom de geniale Jack Egglestone vanachter coronaschermen drumt en Falkous een geluidsdempende koptelefoon draagt. Zijn gevoel voor humor werd niet aangetast hoewel er minder standup-comedian interventies te noteren vielen dan tijdens de Future Of The Left-passages in ons land. Bassist Damien Sayell en Falkous dienden de geluidstechnici voortdurend bij te sturen, wat voor ergernis zorgde en laten we wel wezen, de klank in de bunker was bijzonder ondermaats. Maar Falkous liet er zijn gemoed niet door verpesten, zelfs een ladderzatte fan die voortdurend zijn aandacht probeerde te trekken liet hij met een cynisch lachje garen in eigen vet.
Openen doen ze steevast met Lightsabre Cocksucking Blues. De ronkende bas en afwisselende schreeuwzang van Sayell en Falkous leidt ook tot onweerstaanbare noiseparels als het nog steeds epische What We’ve Learned met haar new wave flair. Op Les Nuits stelde Falkous de band voor als Kings Of Leon, deze keer waren ze Alice In Chains. Het nieuwe Unpopular Parts Of A Pig was even strak en snedig als ze ooit klonken en dat gold voor alle nieuwe songs die geen enkel moment van inzinking in de set lieten doorschemeren. Weinig bands kunnen zich een break van 20 jaar permitteren en terugkeren met een joekel van een album onder de arm waarbij het de fans geen moer uitmaakt of ze nu oud of nieuw werk brengen.
Kafka-esque Novelist Franz Kafka was een gigantische uppercut met een wild headbangende Sayell en een met doodsverachting drummende Egglestone als blikvangers. Sayell mocht dan de stembanden aan gort schreeuwen tijdens zijn momentje genaamd Chases dat in combinatie met People Person de finale inluidde. Ok de afsluiter kende geen geheim. To Hell With Good Intentions. We verstonden niet alles wat Falkous zei over The Smashing Pumpkins die op dat moment al aan hun set begonnen waren maar het was iets in de trend van “grote dankbaarheid dat jullie hier staan”. Sayell maakte dan een paar fotootjes van de fans en weg waren ze. Volgende doortocht is de Cactus Club. Noteer 4 oktober in de agenda.
The Smashing Pumpkins dus. Op D’arcy Wretzky na is de band opnieuw in originele line-up modus. Jimmy Chamberlin en James Iha omringden dus opperhoofd Billy Corgan, opnieuw uitgedost als een hogepriester. Het was echter gitariste Kiki Wong die headbangend de meeste aandacht naar zich toe trok. We kwamen de zee op elkaar gepakte duizenden fans versterken tijdens Pentagrams maar werden meteen op twee krakers getrakteerd. Today en Bullet With Butterfly Wings. Beiden werden triomfantelijk met duizenden armen in de lucht meegebruld. Tot aan Mayonaise van Siamese Dreams was het voor iedereen genieten geblazen want The Pumpkins speelden strak stevig en alsof de nummers nieuw aanvoelden. De band toert nu ook met de 30-jarige Mellon Collie And The Infinite Sadness als rode draad. De helft van de set werd uit dit meesterwerk geplukt.
Het is sowieso een plaat die feestelijk en triomfantelijk klinkt met heel veel afwisseling. “Despite all my rage I am still just a rat in a cage” klonk het in Bullet With Butterfly Wings dus. De ontreddering en woede die in Pumpkins-shows geslepen werd in de vroege jaren negentig leek toen ongecontroleerd en dat maakte dat een Pumpkins show chaos en emoties teweeg bracht. Het deeltje uit de zin die het heeft over een rat in een kooi neemt anno 2025 – en dat is al jaren zo – de bovenhand. Een gedomesticeerde rat dan want nonkel Billy is nu een toffe nonkel en geen kwade nonkel meer. Het gros van de songs was een “op veilig spelen met een greatest hits set”. Geen Fuck You (An Ode To No One) of Tales Of A Scorched Earth dus. Evenmin iets van de b-kantjes zoals The Aeroplane Flies High.
Het concert had absolute grand cru kunnen zijn met een nummer of 2-3 uit Gish, maar nee, Corgan moest met alle geweld de gruwelijke cover van Take My Breath Away van Berlin brengen. Waanzin, onzin en zo erg dat we meteen een volle ster van onze score verwijderen. Het duurde nog drie nummers om hiervan te herstellen en dat kon met een wel heel straf luik dat met Tonight, Tonight werd ingeluid. Cherub Rock en het vuile Jellybelly waren meesterlijk en één van onze favorieten, Porcelina Of The Vast Oceans hield De Kaai een minuut of tien in een wurggreep. We waren niet overtuigd van de versie van Ava Adore dat eigenlijk niet in de set paste door de electronica die op pompeuze wijze overheerste. Dat Zero nog een pletwalsje zou veroorzaken in de eerste gelederen kon verwacht worden maar we waren wel ontgoocheld met afsluiter The Everlasting Gaze. Let op, dat is een subliem nummer dat snedig gebracht werd, maar de vroege pompoen in ons hoopte op pakweg een Siva. The Smashing Pumpkins speelden een heel goed concert maar de euforie van toen is niet meer. Veilig en Pumpkins vinden we geen goed idee.
Mickael Karkousse en zijn Goose mochten dan de gitaren op het hoofdpodium inwisselen voor synths en drummachines terwijl binnen DJ’s heersten. British Mode was meteen een meesterlijke ‘kick in the balls’ die met de break halverwege Mickael in staat stelde om de danslustigen voldoende op te zwepen voor anderhalf uur kaaidansen voor gevorderden. Verderop in de set kwamen nog klassiekers langs. Black Gloves mocht niet ontbreken, idem dito voor het meesterlijke duo Bring It On en Words. Wij waren het meest onder de indruk van de darkwave kraker Control. Goose deden waar ze al ruim 22 jaar straf in zijn, zotte feestjes doen ontstaan. Niets nieuws dus maar weer uitstekend in elkaar geflanst. Het was maar 13 graden meer bij het verlaten van De Kaai. Nog geen Synrise in zicht dus.
INSTAGRAM: LOKERSE FEESTEN / METAL MOLLY / KAAT VAN STRALEN / DIIV / HINDS / MCLUSKY / THE SMASHING PUMPKINS / GOOSE
