Zondag was de eerste slotdag van Les Nuits Weekender. Waar dag 1 in het teken stond van een paar fantastische artiesten met Russische roots, blonk Japan uit op dag 2. Dag 3 zou ons naar Noord-Amerika leiden want enkel headliner Englisch Teacher kon vandaag geen Amerikaans (het continent) paspoort voorleggen. En voor wie er nog aan twijfelde, het werd weer een heuglijke dag met geweldige ontdekkingen. De vroegste vogel kwam uit Cold Spring, een klein stadje in de Hudson Valley rond New York. De 21-jarige Anastasia Coope speelde voor pakweg 20 man in de Rotonde en ons blies ze omver met haar wonderbaarlijke stem en de sfeervolle doch mistroostige donkere ijle synthcomposities. Af en toe verliet ze haar keyboard en sampler om haar gitaar te bespelen.
De beste manier om haar optreden te omschrijven is middels de neerslag van een gesprek dat we met haar hadden vlak na haar optreden. Toen we haar zeiden dat het wel jammer was dat er bijna geen festivalgangers op post waren om haar prachtige muziek en stem te ontdekken, zei ze overtuigd dat ze liefst altijd op de middag speelt want ’s avonds is ze altijd vermoeid. We vergeleken haar stem met die van Lael Neale en dat leek een terechte opmerking want Anastasia trad al drie keer op in het voorprogramma van Lael Neale.
Anastasia Coope is haar echte naam, hoewel ze eigenlijk Stasia als roepnaam heeft, maar haar officiële naam past beter als artiestennaam. Ook onze volgende opmerking was raak. Is de maand november niet de beste maand om naar jouw muziek te luisteren? We hoorden miezerig weer en mistbanken in een decor van innerlijke rust.
November is inderdaad perfect, en trek het misschien door tot begin december, dat is de start van de sfeervolle en hoopvolle periode. Toen we May Rio vermeldden, die andere New Yorkse die we twee weken geleden spraken in Rotterdam, en de link met Twin Peaks die we ook ervaren bij de nummers van Anastasia’s debuutplaat Darning Woman, zei ze dat de belichting in de rotonde gebaseerd was op een Lynch-sfeertje met “a lot of fog”.
Ze treedt solo op want dit is de goedkoopste manier om te toeren. De gage voor artiesten op showcasefestivals is al 30 jaar stabiel gebleven maar de productieprijzen om een toer draaiend te houden “are rocketing”. Ze vindt het ook wel leuk hoewel solo spelen best eenzaam kan zijn. Méér dan twee extra muzikanten zal ze nooit aan boord nemen. Later op de dag sprak een collega-muzikante zich bijzonder lovend uit over het talent van Anastasia Coope. Wij waren dus niet als enige onder de indruk.
In de Orangerie stond een band uit Los Angeles klaar, met de bizarre naam Urika’s Bedroom. Big Smile, Black Mire kwam exact twee dagen geleden uit en we praatten kort met hun gitarist die onder de indruk was van het festival en de sfeer. Hij kon zich vinden in onze vergelijking met Pinback want hij is enorme fan van Rob Crow. Niet alleen van Crow maar ook van Prince van wie hij de originele versie van Nothing Compares To You de beste van de twee vindt. Jaja, ze bestaan. Pavement en de lo-fi benadering kwamen ook vaak in ons op. De backdrop leek op het silhouet van een slaapkamerraampartij tijdens een koude winteravond. Urika’s Bedroom is het alter ego van de zanger die nog samenwerkte met Youth Lagoon en voorts zijn identiteit verborgen hield. Misschien is dat omdat hij een onderzoek naar de dode marmot in zijn achterzak wilde vermijden. We waren hoe dan ook onder de indruk van de knap en breed uitgesmeerde rocksongs.
Nog zo een dijk van een concert volgde in dezelfde zaal van het ensemble genaamd Friko. Niet de meest geslaagde bandnaam als je het ons vraagt, maar we moeten het er toch mee doen. Friko is een duo uit Chicago, Illinois en het gaat om drumster Bailey Minzenberger en zanger/gitarist Niko Kapetan. Where we’ve been, where we go from here is hun recente album en een optreden lang hoorden we een erg geslaagde afwisseling tussen postpunk en wat Kapetan als ballads omschreef. Of hij nu zong, piano speelde of zijn gitaar martelde deed er weinig toe want indruk maken deed hij sowieso.
Het flink rockende eerste luik van de set deed ons voortdurend denken aan The Bends en vooral Pablo Honey van Radiohead. Dat deed nog eens deugd want we legden beide albums al in geen eeuwigheid nog op. De rammelende alternatieve potige gitaarrockers maakten dan plaats voor een rondje Bright Eyes. Crimson To Chrome en een fel Chemical maakten een diepe indruk in het eerste deel en Cardinal en titelnummer Where We’ve Been deden dat op hun manier op een later moment. Cardinal was een meeslepend en erg mooi, hoog gezongen pareltje. Friko viel niet bij iedereen rond ons in de smaak maar wij waren ‘frikonder den indruk’.
Van New York over Los Angeles en Chicago terug naar New York. Het lijken wel de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het New Yorkse duo Chanel Beads stond klaar in het museum en was dat even schrikken toen we plots die dode marmot in een andere achterzak zagen zitten…, of wacht eens? Nee het is nog steeds die van Urika’s Bedroom. Nu snapten we waarom hij reclame had gemaakt voor deze band. Chanel Beads zelf bestaat uit zanger Shane Lavers en gitariste en co-zangeres Maya McGrory. Urika bemande de keyboards en werd daar duidelijk erg opgewonden door. Hij sprong immers een paar keer het publiek in. Hun album Your Day Will Come kreeg op Pitchfork een fraaie 7.6. We hoorden dromerige synths, warme gitaarklanken en speelse arrangementen.
Maya konden we later op de avond strikken voor een gesprekje en ze reageerde als volgt op onze opmerking dat de nummers in het begin erg kort waren en abrupt eindigden om dan beter te zijn uitgewerkt in het tweede deel: “Je mag niet alle geheimen prijsgeven, je moet de concertganger geboeid houden door onverwacht uit de hoek te komen.” Het was ook zij die hoopte dat we Anastasia, die net als hen op het sterke Jagjaguwar label zit, gezien hadden en wilde weten wat we vonden van YHWH Nailgun later op de avond.
Voor de tweede keer vandaag mondde de babbel uit in een gesprek over de relevantie van showcasefestivals en over May Rio waarover ook Maya getuigde dat ze een fenomeen is met een buitenaards mooie stem. “May Rio solo, you are kidding me? Where was that?” De wereld is klein want we hebben al twee weken het gevoel dat we gewoon in New York wonen. Toen Maya vertelde dat ze ook grote fan is van June McDoom, de van origine Jamaicaanse uit Florida afkomstige singer-songwriter die nu in New York aan haar carrière timmert, was de New Yorkse cirkel rond. McDoom stond ook op de line-up en we hebben haar bezig gezien in het Museum en ze zingt als 5 engelen in één. Hemels!
Maar laten we de vraag over YHWH Nailgun eens onder de loep nemen. Dat was een uitstekende en niet zo makkelijk te beantwoorden vraag want de nailgunners kennen hun gelijke niet als het gaat over opzwepende doch extreem experimentele noise. Hebben we al verteld dat ze afkomstig zijn uit Queens, de wijk in… tromgeroffel: New York?
Frontman Zack Borzone deed in de Rotonde de podiumprésence van Mauro Pawlowski wegsmelten als sneeuw voor de zeldzame novemberzon. De YHWH in de naam dient te worden uitgesproken als Jahweh, de Hebreeuwse naam voor God. Als we stellen dat na een drie kwartier durende sessie op de podiumsofa bij Jahweh Nailgun iedereen bekeerd was tot een teerbeminde gelovige overdrijven we niet echt, want werkelijk iedereen in de rotonde stond uitbundig te dansen en moshen op de waanzinnige nummers van de New Yorkers.
Borzone liet een subliem staaltje aan performance art bewonderen. We moesten ons zelf moed inspreken om de foto’s achteraf te bekijken, zo diep ging de man in zijn act. Het is dan ook niet meer dan logisch dat het publiek opgezweept raakte, een beetje geholpen door Shane en Maya die op de eerste rij voor blaasbalg speelden. YHWH Nailgun is experimentele unieke compromisloze maar steevast melodische hardcore noise. Als die ergens op een affiche prijken in ons land, laat het ons weten, we komen af.
Er werd gegoocheld met ronduit straffe optredens op de eerste editie van Les Nuits Weekender. Twee van de aller strafste gaan we nu bespreken. Allebei stonden ze in de Orangerie geprogrammeerd. En geen van beiden kwam uit Noord-Amerika en dus al zeker niet uit New York. Het was buiten de serres al flink donker als Mabe Fratti voor een volle doch verkleinde Orangerie begon aan een verbluffend en geniaal optreden. Fratti is 32 jaar en komt uit Guatemala en is een virtuoze celliste. We zijn er acht uur later tijdens het schrijven nog niet goed van. We zijn best ook wel fan van haar volledige naam María Belén Fratti Sierra. Het Gevoel Alsof Je Het Niet Weet is vrij vertaald haar laatste albumtitel Sentir Que No Sabes, een plaat die dit jaar uitkwam.
De gitarist en de drummer leken ons al even virtuoos want de gitaareffecten waren op Sonic Youth-niveau adembenemend en de drummer ging wel 3 bijenkorven tegelijk te lijf. De interactie tussen de drie was enorm. De drie muzikanten bedoelen we, niet de bijenkorven… Het mistte ook vanavond in Brussel en al een geluk dat de Orangerie een zaal is en geen tuin want Mabe had haar muzikanten door de mist anders nooit opgemerkt want hoever zat ze wel niet van hen verwijderd? Het zorgde er wel voor dat we de knappe communicatie tussen de drie mooi konden aanschouwen. Er werd geen noot gespeeld zonder dat iedereen er zich door veelzeggende blikken van had vergewist dat de briljante cello-parels correct gespeeld werden. De tot in de puntjes uitgewerkte noise-uitvoering werkte wonderwel bij de cello.
In Oidos zette Fratti in op cello en liet ze haar prachtige stem invallen. Het zou een zeldzaam rustpunt zijn in een set die een fabelachtige finale kende met de alweer door Mabe ingezette Quieras O No en Kravitz. De inbreng van beide muzikanten was echter dusdanig belangrijk voor het geluid dat er een spanningsveld werd gecreëerd dat iedereen ademloos deed toekijken. Toen de gitaar vervangen werd omwille van een gesprongen snaar, grapte de drummer dat Mabe geen vijf minuten een praatje kan maken zonder het zich voor de rest van haar dagen te beklagen. Toen we haar aanmoedigden met “Try it” keek ze ons met een vermanend vingertje aan en prevelde “No no no”. Over het optreden van Mabe Fratti is maar één conclusie mogelijk: “Si si si”.
Het beste optreden van Les Nuits Weekender 2024 zou zich zoals verwacht afspelen op de slotdag rond een uur of acht en de orkestleider luisterde naar de naam Lily Fontaine. English Teacher is één van de sensaties van het jaar en ze stonden al in de Cactus Club in putje semi-winter en nadien op Pukkelpop. Ondertussen hebben ze de prestigieuze Mercury-prize gewonnen voor album van het jaar. Hoe fijnbesnaard gitarist Lewis Whiting en bassist Nicholas Eden uit de hoek kwamen deed nog weinig ter zake want het charisma van Fontaine overtrof dat van iedereen dit weekend, sorry Zack Borzone. Wandelend tussen haar muzikanten en ondertussen stijlvol drinkend van haar glaasje Aperol, indruk makend met haar geweldige stem, gevatte bindteksten lancerend, en ook nog eens variërend tussen piano spelen en de gitaar omgorden, ze kan alles.
Ze sprak zelfs een mondje Frans en toen iemand al grappend riep “You need a French Teacher” reageerde Lily met “Was it that bad?”. In vergelijking met Pukkelpop leek me de sound steeds meer weg te waaien van de rusteloze artrock van een Black Country, New Road. Wellicht is dit door de inbreng van pianiste/celliste Blossom Caldarone die niet alleen een streling voor het oog is maar voor Lily veel ruimte creëert om de accenten anders te leggen.
In Brussel helde het geluid van de band meer over naar postpunk dan naar neo-soul en jazz, hoewel die elementen uiteraard nog stevig aan bod kwamen. Degenen die voor het eerst met de band kennismaakten zullen meteen geweten hebben hoe laat het was met de oplawaai genaamd R&B, meteen gevolgd door een snedig I’m Not Crying, You’re Crying. Als die nummers op plaat al jengelende rockvreugde opleveren, dan zijn het live spetterende ontstekingsmechanismen anno november 2024.
Lily nam plaats naast Blossom voor het heerlijk jazzfolky Broken Biscuits dat meteen een ander geluid van de band op de voorgrond plaatste, zoals op This Could Be Texas constant het geval is. “Who doesn’t like the sun? I run in the rain. But leave me for days and I’ll go insane. You’ll blister my paint”. You Blister My Paint was het meest aangrijpende pianonummer in 175 jaar Les Nuits bij wijze van spreken, de 174 volgende edities meegeteld. “Do you like our album? Yes? Well, this one isn’t on it”, zei Lily met een gemeen lachje. Billboards klonk alvast geweldig. The World’s Biggest Paving Slab was een briljante opener op Pukkelpop en deed dit postpunk-huzarenstukje als voorlaatste nummer fijntjes over. “I’m the world’s biggest slab and watch your fucking face.” Enkel grote bands komen ermee weg om met een rustig nummer af te sluiten. Albert Road klonk weer breekbaar en onze Engelse lerares verliet het podium onder een oorverdovend applaus na een onvergetelijk concert.
De afsluiter van deze eerste Les Nuits Weekender was van een gans ander pluimage en dat was eigenlijk super want zo kregen we onvervalste eighties-soulpop te horen. Ook dit mag op een showcasefestival en zeker als het goed gebracht is, door bijvoorbeeld Charlotte Day Wilson. De 31-jarige Canadese uit Toronto bracht immers r&b en soul naar de Orangerie en had een cimbalenmasserende drummer mee, een stokstijve bassist en een heel fel in het oog springende harpiste, pianiste, celliste en tweede stem, in de hoedanigheid van Ourielle Auvé. Haar artiestennaam is Ouri en haar inbreng was primordiaal. Ze was ook stijlvol gekleed, passend bij de erg mooie stijlvolle nummers. Het is ons derhalve een raadsel waarom Charlotte gekleed ging alsof ze West-Coast hiphop zou ten berde brengen? Naast ons zei iemand ludiek: “Zo zie je maar dat Canadese zijn geen garantie is voor stijl”.
Eens de focus op de muziek gelegd, hoorden we erg mooie nummers in verbluffende orkestraties en zowel Charlotte als Ouri zijn met hoogste onderscheiding afgestudeerd op de nachtegalenacademie. Nog iets bizar is haar artiestenlogo dat bewust flirt met het automerk BMW. Een uit de hand gelopen passie of een speciaal gevoel voor humor Charlotte? Een nummer als Dovetail bevindt zich in de hoek waarin een Eliza de laatste jaren ook vaak te vinden is. De harp passeerde voordien al tijdens Mountains dus zat Ouri hier al achter de piano. Ook Charlotte zat vaak achter haar keyboards in een gezonde wisselwerking. Rond Dovetail stond ze voor een paar songs achter de microfoon.
Canopy was groovier en deed aan Nilüfer Yanya denken. Charlotte grossierde een uur lang in de mooiste melodieën die een heerlijk sfeertje uitlokten maar anderzijds weinig verrassing in petto hadden. Soms is variatie ondergeschikt aan pracht en praal. De tandem Charlotte-Ouri was overduidelijk dat laatste. Het oudere I Can Only Whisper was heel erg mooi en de vibe aanstekelijk. Diep in de finale was er nog een aangrijpend pianomoment met Cyan Blue.
Charlotte Day Wilson was niet bij de sterkste optredens op Les Nuits Weekender maar ze sloot het festival wel met de gepaste grandeur af.
Dikke pluim voor de vlekkeloze organisatie en de geweldige programmatie. Waren al onze weekenders maar zo!
Instagram links:
ANASTASIA COOPE / URIKA’S BEDROOM / FRIKO / CHANEL BEADS / MABE FRATTI / JUNE MCDOOM / ENGLISH TEACHER YHWH NAILGUN / CHARLOTTE DAY WILSON
