GRASPOP METAL MEETING – Dessel (19/06/2025)

De zon brandde genadeloos op de Kempense weiden, maar niets kon de stroom aan metalheads tegenhouden. Al vroeg verzamelden zich duizenden fans aan de poorten van Graspop Metal Meeting, klaar voor een dag vol riffs, roffels en rauwe energie. Om stipt 11 uur gingen de hekken open. Binnen de kortste keren kleurde het terrein zwart van de T-shirts, leer, spikes en opwinding.

De eer om de Marquee Stage te openen viel te beurt aan Psychonaut, een van België’s meest veelbelovende post-metalbands. De Mechelaars trapten hun set af met een indrukwekkende spanningsopbouw, met als zwaartepunt hun nieuwste single Endless Currents. Atmosferisch én intens, met hypnotiserende grooves en bijtende riffs, klonk de band zelfverzekerder dan ooit. Frontman Stefan De Graef zweepte het publiek op met een krachtige performance, terwijl de ritmesectie donderend voortbeukte. De respons was massaal: vuisten in de lucht, hoofden op en neer en de eerste moshpit van de dag een feit.

Wie dacht dat het nog rustig op gang zou komen, werd ruw gewekt door Municipal Waste. De Amerikanen openden met elf spijkerharde tracks vol party thrash, humor en chaos. Frontman Tony Foresta liet het publiek geen moment los, met snedige one-liners en dollende interacties. De moshpits draaiden al op volle toeren, en de toon voor de rest van de dag was gezet.

Op de North Stage verscheen Warkings als een strijdmacht uit het verleden. Gehuld in mythische krijgerskostuums brachten ze een epische power metalshow met werk uit Morgana (2022) en Revenge (2020). Met hun theatrale uitstraling, galopperende ritmes en strijdkreten overspoelden ze het publiek in een veldslag van melodieën en versterkte legendes.

In de Metal Dome leverde The Raven Age een technisch sterke set af tijdens hun Forsaken Tour. Hun moderne heavy metal, strak, melodieus en groovend werd enthousiast onthaald. Gitarist George Harris (zoon van Iron Maiden’s Steve Harris) bewees zijn vakmanschap, terwijl zanger Matt James het publiek met overtuiging meenam. Hoewel zijn stem niet altijd piekte, compenseerde hij dat ruimschoots met zijn energie en interactie.

De Franse metalcoreformatie Landmvrks keerde triomfantelijk terug naar Graspop na hun debuut in 2023. Met een furieuze mix van brute riffs, logge grooves en melodieuze hooks zetten ze het terrein moeiteloos in vuur en vlam. Hun set, een mix van fanfavorieten uit Lost in the Waves en nieuw werk uit The Darkest Place I’ve Ever Been, klonk als een perfect afgemeten sloopkogel. De band bewees hun reputatie als livebeest meer dan waard te zijn.

Trash Boat liet de Jupiler Stage vibreren met hun energieke mix van pop-punk, emo en melodieuze hardcore. De Britten brachten een set vol emotie, dynamiek en rauwe eerlijkheid. Frontman Tobi Duncan schakelde moeiteloos tussen krachtige uithalen en gevoelige passages, met een overtuiging die het publiek zichtbaar raakte. Ideaal voor een zonovergoten middag met meebrulbare refreinen en scheurende gitaren.

Beast in Black bracht theatrale power metal op zijn best. De band, met roots in Finland, Griekenland en Hongarije, stormde het podium op en bezorgde de North Stage haar eerste écht bombastische moment van de dag. Zanger Yannis Papadopoulos stak vocaal met kop en schouders boven de rest uit. Zijn kristalheldere, hoge uithalen sneden dwars door het massieve geluid. De klassiekers uit Berserker en From Hell with Love werden uit volle borst meegezongen. Beast in Black had Graspop stevig in de greep – en liet pas los na het laatste akkoord.

Alestorm, de Schotse piratenkoningen van de metal meerden donderdag voor de zesde keer sinds 2008 aan op Graspop. Gehuld in vertrouwde chaos en vergezeld van hun iconische opblaasbare badeend – intussen even onmisbaar als hun meebrulrefreinen – hesen ze de zeilen met volle overtuiging.

Vanaf de eerste riff werden we meegesleurd in een wervelwind van feestgedruis. Stampende gitaren, liters denkbeeldige rum en uitzinnige refreinen zetten de toon. Keelhauled, Treasure Chest Party Quest en Mexico zorgden voor collectieve uitbarstingen van luchtgitaar, bierdouches en meegejoel. De unieke mix van power- en folkmetal, overgoten met een dikke saus zelfspot, sloeg opnieuw genadeloos aan. Hoewel het geluid bij momenten wat modderig klonk, bleef de sfeer onaangetast.

Alestorm bracht precies wat Graspop verlangde: een luidruchtig, knotsgek piratenfeest waarbij de North Stage veranderde in een kolkende zee van circle pits, feestende fans en pure festivalvreugde. Daar waar bier, metal en humor elkaar kruisen, varen deze mannen nog altijd fier op kop.

Na hun langverwachte hereniging met drummer Mike Portnoy eerder dit jaar, betrad Dream Theater de South Stage. Het optreden was wekenlang aangekondigd als een van dé hoogtepunten van Graspop – en die verwachtingen werden moeiteloos ingelost.

De set bood een evenwichtige mix van klassiekers en gloednieuw werk uit het aankomende album Parasomnia (verwacht in februari 2025). Die combinatie van vertrouwd vakmanschap en frisse impulsen werd door fans onthaald als pure progmetalperfectie. De heren speelden een technisch weergaloze en muzikaal gelaagde set, doorspekt met emotionele kracht. De terugkeer van Portnoy gaf de show extra lading, zonder het vertrouwde groepsgeluid aan te tasten. Voor liefhebbers van gelaagde composities, flitsende solo’s en intelligente structuren was dit verplichte kost. Een optreden dat de geschiedenisboeken van Graspop mag invaren als een zeldzaam staaltje meesterschap.

Epica bewees nog maar eens waarom ze tot de absolute top van de symfonische metal behoren. Hun show was een indrukwekkende mix van muzikale diepgang, technische precisie en visuele overdaad. De uitgebalanceerde setlist, met klassiekers en recenter werk, onderstreepte de maturiteit van een band in topvorm. Simone Simons schitterde met haar krachtige, loepzuivere sopraanstem, die prachtig contrasteerde met de brute grunts van Mark Jansen, de kern van Epica’s sound.

Hoogtepunt was het moment waarop toetsenist Coen Janssen met zijn roterende keyboard dwars door het publiek trok, wat zorgde voor een speelse connectie tussen band en fans. Ondertussen was het podium een spektakel op zich: vuur, rook en theatrale vlammen zorgden voor een visuele krachttoer. Songs als The Essence of Silence, Unchain Utopia en Beyond the Matrix brachten de tent in beweging. Afsluiter Consign to Oblivion deed de moshpit ontploffen, begeleid door massaal meegebrul.
Epica leverde een totaalervaring: meeslepend, groots en onvergetelijk.

Iron Maiden sloot donderdag de South Stage af met hun Run For Your Lives Tour, ter ere van hun 50-jarig bestaan. De twee uur durende jubileumshow werd op voorhand geprezen als hun “meest spectaculaire ooit” – en dat was het grotendeels ook. De setlist dook diep in hun eerste negen albums, goed voor een nostalgische reis door vier decennia metalgeschiedenis. Voor de fans: een feest der herkenning, met publiekslievelingen en zeldzamere parels.

Muzikaal stond het als een huis. Vier gitaristen, een ritmesectie die als een stoomtrein denderde, en een visueel spektakel vol vuur, animaties en iconische decors. The Trooper, Fear of the Dark en Aces High ontketenden uitzinnige meezingmomenten en een zee van vuisten. En uiteraard weerklonk Dickinsons legendarische battle cry: “Scream for me, Dessel!”

Toch waren er kanttekeningen. Bruce Dickinson gaf zich volledig, maar zijn stem klonk bij de recentere nummers vermoeid. Ook voelden sommige vaste showelementen – zoals het zwaaien met vlaggen en ingestudeerde bindteksten – net iets té geprogrammeerd, waardoor de spontaniteit soms ontbrak. Samengevat: een show van indrukwekkend niveau, gedragen door ervaring en vakmanschap, maar met lichte tekenen van slijtage. Iron Maiden blijft een levende legende – al hoor je af en toe het hout kraken.