Hop met die beentjes. Doureuuuh! zondag vraagt onze uitgebreide nooit aflatende aandacht. En kan iemand ons uitleggen waarom Angèle zo populair is? We zagen net Poupie op The Last Arena aan het werk en qua podiumprésence, zangkwaliteiten en muzikale bagage horen en zien wij in wezen geen verschil tussen beiden. Zo zie je maar dat een dosis geluk misschien wel de belangrijkste factor vormt. Geen hits horen we je zeggen? Hits zijn radiogestuurd en gemanipuleerd, dus bezwaar verworpen. Poupie De Moncuit komt uit Lyon en heeft alles om een ster te worden. Ze werd zo ondermeer 5de in X Factor Spanje (2018) en was kwartfinaliste in The Voice in haar thuisland (2019). Poupie bracht pop en r&b met een mengsel van alles wat ze in Dour leuk vinden, dub, soul en trap dus. Ze stond nu ook op de mainstage van Dour en wij vonden haar een super aangename en terechte opener. Maar hoort een broek normaal niet een body deels te bedekken?
Wat zich in La Chaufferie afspeelde tijdens Roland Cristal is iets waarvan we nog niet helemaal bekomen zijn. Gewapend met zijn ep Moyenge zorgde hij voor een waanzinnig feest. Denk aan Moby alsof die in het begin van de jaren negentig per ongeluk muziekjes zou spelen op de plaatselijke zomerkermis. Steeds dezelfde onnozele beat maar het werkte zo aanstekelijk dat iedereen spontaan aan het dansen ging, er zich geen fluit van aantrekkende wie daar op het podium stond. Het is Dour, het is zomer en het is feest! Flohio stond in de Boombox haar ding te doen, en dat is de in Lagos geboren Funmi Ohiosumah. Ze woont wel al sinds jaar en dag in Londen en wordt in één frisse adem met Little Simz genoemd. Bijtend en vlijmscherp rappen is dus de boodschap. Het klonk allemaal erg alternatief en ze legt in haar hiphop duidelijke links met grime en electro. Feit is dat ze ons wel schrik aanjoeg want ‘her eyes could kill’. 3 Jaar geleden stond ze in de Botanique in het voorprogramma van Ho99o9 en daar kunnen we ons veel bij voorstellen. Een onderhoudende daglichtpodiumervaring moet ze zich nog meester maken maar muzikaal was het wel erg knap.
De Dub Corner was een locatie waar we nog niet geraakt waren, het werd dus tijd. Het collectief Women Soldier zorgde daarvoor. Ze verenigen een vrolijk mengelmoesje van feministische Spaanse reggae-dub artiestes. In de dub corner werd eigenlijk onder een zeil tussen het volk gespeeld, enkel een ordinaire dranghekkenconstructie vermeed dat iedereen op de mengtafel en de synth zou gaan kruipen. Het geheel klonk erg ‘on the spot’ geïmproviseerd en was vooral gericht op hiphop, roots , soul en dub. Stilstaan was verboden. Het was in La Petite Maison niet verboden tijdens het optreden van Mansfield.TYA maar het lukte ook nie al te best. Julia Lanoë (artiestennaam Rebeka Warrior, maar waarom in hemelsnaam?) en Carla Pallone bekokstoofden een potpourri aan klanken en de termen punk en electro komen wel voldoende in de buurt. Dit duo heeft al 5 platen op het palmares en we hadden er nog nooit van gehoord, maar het klonk zeker aangenaam. Het deed wel denken aan Yelle maar was toch een pak donkerder gekleurd, en dat werd feilloos ondersteund door de volledig zwarte outfits van beide dames. Carla bleef braafjes achter haar synth staan en liet zangeres Rebeka of Julia of kies zelf maar dartel het podium verkennen en het volk toespreken. Het was een fijne ontmoeting met deze band die in hun genre eigenlijk weinig concurrentie hadden op Dour.
Serieuze tegenslag voor Warmduscher dat in Le Labo voor een halfvolle tent diende te spelen. Ze kwamen hun vierde album At The Hotspot voorstellen en hadden vorige herfst al op Sonic City moeten staan, maar covid gooide toen roet in het eten. Echt serieus moet het bij deze Londense postpunkers nooit worden, dat kan al worden afgeleid uit hun namen. Ze hebben immers allen een realistisch klinkende artiestennaam die in niets lijkt op hun echte naam, verwarring is dus troef. Op het podium mag je hen dus gewoon aanspreken met Clams Baker Jr., Lightnin’ Jack Everett, Quicksand, Mr. Salt Fingers Lovecraft en Little Whiskers. De bandnaam refereert ook aan iemand die een beetje te soft is, dus de humor blijft aanwezig. Songs als single Fatso zijn erg aanstekelijk en ondanks de overgave van zanger Craig Louid Higgings Jr sloeg de vlam nooit in de pan. Hun punky songs zijn nochtans steevast dansbaar en stonden ook zaterdag garant voor feeststemming. Hun fonkelende witte pakjes hadden misschien een té steriel effect op het publiek.
Op Le Rockamadour stond Lefto te spelen, hij stond er elke dag dus hem missen was bijna onmogelijk. Het was zo een beetje zijn ‘think outside the kiosk’-territorium. Dit was een fijn intermezzo op weg naar een dubbele shift in La Chaufferie waar we eerst de geweldige act van Chibi Ichigo meemaakten. Sabina Nurijeva rapte in het Russisch op opruiende electro en ze oogde een hele set lang alsof ze de tijd van haar leven had. Haar kompanen achter de imposante knoppen hebben zich evenmin verveeld want het leek alsof ze alle zeilen moesten bijzetten om het schip niet op een klif te laten afstevenen. Ondertussen brachten 2 piekfijn uitgedoste dansers een geweldig staaltje moderne dans voor vergevorderden. De kleine aardbei (de vertaling van haar artiestennaam uit het Japans) bleek ook zonder suiker erg lekker te zijn en was de De Dansbaarste Mens Ter Wereld.
Russisch is tegenwoordig een scheldwoord maar desondanks was Rusland twee uur lang de voertaal in La Chaufferie. En deze keer mocht er niet gelachen worden want Ic3Peak kwam langs. Hun muziek proberen we te omschrijven als iets tussen gothic pop en emo rap. In de leefwereld van Anastasia Kreslina en Nikolai Kostylev uit Moskou (niet Ledeberg) regent het alle dagen en is het een heel jaar lang winter. Occulte intermezzi, verwijzingen naar heksen, pulserende industrial, jaja dat passeerde allemaal de revue. Anastasia bewoog zich over het podium als een hongerige zwarte panter. Niemand durfde nog te bewegen. Een uur lang boeiden deze Russen ons niet, maar ze vormden wel een welgekomen variatie op het hiphopthema.
We maakten in Le Labo dan een bocht van 360 graden en luisterden en keken naar een bijzonder opwindende band die in een leefwereld vertoeft waar het een heel jaar lang zomer is. Let The Festivities Begin want Los Bitchos speelden ten dans! Wars van hun latijnsamerikaans klinkende naam en muziek komen ze gewoon uit Londen, hoe saai is dat? Over zichzelf zeggen ze “we are tripping out on tequila and cumbia vibes”. Los van een paar kreten werd nooit gezongen, dat is op plaat niet anders, maar ze zetten wel op hun dooie gemak de tent in lichterlaaie met hun opzwepende ritmes en zomerse flair. Serra Petale was energiek en trok de gekst mogelijke bekken als ze aan haar snaren plukte.De meest Latino ogende Agustina Ruiz was de goedlachse sensuele dame op de keytar en de knappe blondine op de basgitaar heet Josefine Jonsson. Instrumentale bands hebben het doorgaans moeilijk een uur lang te begeesteren, niets daarvan bij Los Bitchos. Het publiek at uit hun hand en smeekte om meer want veel beter dan dit kregen we dit weekend niet te zien.
Een blik op de timetable deed ons dan toch eens hevig schrikken want 4 grote namen stonden zowat tegelijk geprogrammeerd. We hebben geopteerd voor de namen waarbij het grootst aantal instrumenten werd ingezet en tegelijk ook het minste volk voor het podium verwacht werd. Zo maken jullie het mee dat we hier met geen woord rappen eh reppen over een zekere Roméo Elvis en een groepje genaamd Stikstof. Waarvoor onze verontschuldigingen. We maakten het onszelf bovendien gemakkelijk want we konden gewoon in Le Labo blijven. Een geslaagde keuze want we zagen na Los Bitchos de volgende band aan het werk die met de dames mag duelleren om de award ‘concert van de dag’. En die band heet Black Midi. Het toeval en noodlot speelde ons in het verleden steevast parten want we zagen deze 5 jaar oude Londense postpunkband nog nooit aan het werk. Alles wat je over hen hebt gehoord is correct. Psychedelische tempowissels, agressieve noties van blues en moderne variaties op het progrockthema lieten het publiek al van bij de start compleet verzuipen in een imposant concert om zich finaal helemaal over te geven. Hellfire is net uit en afgaande op dit concert moet het een dijk van een album zijn. De bandnaam is op zich een Japans muziekgenre maar de muziek kan onmogelijk meer verschillen dan wat de naam doet uitschijnen. De interactie tussen frontman en zanger/gitarist Geordie Greep, in maatpak alsjeblieft, co-zanger en bassist Cameron Picton, in iets zomers wit voor een fijn contrast, en de geweldige drummer Morgan Simpson was grandioos. De band balanceerde een uur lang op de strakke en nooit slappe koord van flirten met het verliezen van de pedalen en het doen ontploffen van een energieke set met soms wel Mars Voltiaanse erupties. Picton had de lyrics in het slotnummer gewoon vervangen door ‘Doureuuuh!’ wat behoorlijk grappig was. Magistraal optreden!
Wie de vierde naam was hoor ik je denken? Wel dat was Kamaal Williams, het alter ego van Henry Wu en de ene helft van het duo Yussef Kamaal. Wu bracht in 2018 The Return uit, een hommage aan de grootstedelijke broeierige Londense jazzscene. De vonk leek nooit over te slaan tussen Kamaal Williams en een statisch luisterend publiek. ‘Geef ons een tafeltje en iets om te knabbelen bij onzen drank’ hoorde je uit de vele hoofden naar boven komen. We hadden meer van dit optreden verwacht maar waren misschien gewoon te lang blijven hangen bij Black Midi om volledig in de greep te geraken van de jazzy house composities van Wu. Onze laatste passage op het strand van Le Rockamadour was kort want er hing teveel stikstof in de lucht waardoor er bitter weinig strand –en danslustigen waren voor de set van Mad Miran.
Dour leek zondag wel een Russische enclave want de extreem populaire Wit-Russen van Molchat Doma uit Minsk met de volstrekt onleesbare songtitels kwamen optreden in een propvol Le Labo. Het blijft grappig dat de bandnaam gewoon betekent ‘in stilte thuisblijven’. We zagen ze in november al aan het werk en hun met new wave gelardeerde kruisbestuiving tussen donkere muziekjes en darkwave electro uit de droomwereld van Robert Smith, Ian Curtis en een piepjonge Dave Gahan was ook nu weer imponerend en bezwerend. Molchat Doma verstaat de kunst perfect om aan setopbouw te doen en hun sound neemt gaandeweg bezit van je ziel en emoties. Sluit de ogen en laat je meevoeren in een stadsrondleiding in Minsk met Jegor Sjkoetko als raadselachtige en overstaanbare gids!
Het kot was weer te klein in La Petite Maison voor de komst van de Franse oppermeester van de futuristische electrohouse, Rone. Dit is de artiestennaam van Erwan Castex die al bijna 15 jaar zijn eigen universum weet te creëren. LCD Soundsystem en Massive Attack zijn fan en zij niet alleen. De onvoorspelbaarheid van de soundscapes stond in schril contrast met het onveranderlijk futuristisch blokkenpatroon met feeëriek licht achter de draaitafels van Castex. Iedereen danste behoedzaam, het is niet zo makkelijk een correct label te kleven op wat Rone bracht. Is dit de perfecte soundtrack voor bij zonsondergang of toch gewoon ideale ontbijtmuziek voor bij uw spiegelei? Wie waren al die mensen rondom ons? Luisteren we hier niet beter alleen naar, opgaand in onze eigen zieleroerselen? Feit is dat Rone alweer zorgde voor een bezwerende trip die ons tegelijk koude rillingen en vapeurkes opleverde.
Alvorens deze Dour-editie al pogoënd af te sluiten in Le Labo gingen we nog even een pint drinken op ons terras met zicht op Flume en zijn set op The Last Arena. Harley Edward Streten heet Flume in het echte leven en stond acht jaar geleden al op Dour. Deze soundwizard en producer wist een energieke set te brengen, maar onze pint was niet groot genoeg om er te lang bij stil te zitten. Sleaford Mods waren immers afsluitende headliner in Le Labo en dat wilden we meemaken. Jason Williamson (zang) en Andrew Fearn (dans) uit Nottingham doen al jaren hetzelfde op een podium, maar telkens weer slagen ze er in om het energiek, opzwepend en licht geniaal te laten binnenkomen. Iggy Pop zweert bij dit duo en we begrijpen waarom. Williamson heeft iets van Henry Rollins op het podium en wilde een uur lang zijn micro met statief en al oppeuzelen. Alles stond op tape en het was bijzonder komisch hoe onbeholpen en verward Fearn telkens leek als hij nog eens een knopje moest induwen. Voor het overige stond hij een uur lang te dansen en dampen in zijn eigen zweet. Het dansritueel was overigens evenmin iets waarvoor je naar de dansschool moet zijn geweest maar het bleef grappig en aanstekelijk. Het tempo lag erg hoog en het publiek werd meegezogen in een tintelende rollercoaster van maatschappijkritische postpunk en minimalistische punkhop in een sappig East-Midland accent. Ook erg grappig hoe beide heren constant aan hun t-shirt frunnikten alsof ze het zweet er wilden uit persen. Spare Ribs is al een jaar uit dus het materiaal was niet gloednieuw. Geen reden om niet te feesten en het werd een legendarisch moshfeestje om deze geweldige Dour-editie af te sluiten.
Na drie dagen Doureuuuh! met net geen 50 bands op de teller vonden we het wel redelijk welletjes geweest. We hebben knappe bands hoog niveau zien halen in hun comfort zone van hiphop, trance en trap en zagen vooral een paar gitaarbands erg straf uit de hoek komen wat ons deed besluiten dat de alternatieve rock nog helemaal meesurft op de vibe van dit fantastische festival! En zolang we elk jaar een headliner à la Angèle zien passeren is werkelijk iedereen content.
