Na de bijzonder geslaagde après-covid comeback van het befaamde DOUR-Festival vorig jaar, kwam de organisatie voor de editie van 2023 aanzetten met een zinderende uitgave. Het werd een onvergetelijk jaar waarbij alles intenser werd, deels door een organisatorisch geslaagde koerswijziging, artiesten op dreef en een uitgelaten menigte die niet alleen gekenmerkt werd door jeugdpuisten maar ook door grijze haren.
DOUR 2023 kreeg niet minder dan 240.000 festivalgangers over de muzikale weide. Ze naderen de kaap van 50.000 bezoekers per dag. De Schuer mag op zijn tellen beginnen passen. We spraken een paar bezoekers die het festival na vele jaren terug met een dagbezoek vereerden en de boeketjes die gegooid werden stonden mooi in bloei. Ondanks de grote opkomst werd het nergens te druk, dat komt vooral door de grote oppervlakte waarover DOUR beschikt, maar ook de podiumindeling was weloverwogen en uitermate geslaagd. Het vervangen van het dansgerichte La Chaufferie door het stevige gitarenpodium Le Garage zorgde voor het mooiste ‘programmatorische’ evenwicht in 20 jaar festivals ten lande. Waarvoor hulde. De absolute trekpleister bleef wel De Balzaal waar met gemak 20.000 technofans de nacht volbraakten. Maar het was eindelijk nog een keer voor ieder wat wils en DOUR blijft eclectischer en breder programmeren dan wie ook. Met de vinger aan de pols, waaraan sinds dit jaar ook een cashless QR-code bengelde om het culinaire luik in goede banen te leiden.
We zijn aan ons muzikaal avontuur begonnen op de derde dag. God scheidde het droge land van het water en wij waren paraat voor drie dagen DOUREUUUH! Ons festival werd op het hoofdpodium voor geopend verklaard met de Ierse zangeres Jessica Smyth. Ze bracht haar neo-soul op The Last Arena als haar muzikaal alter ego Biig Piig. Het dient gezegd, ze kweet zich uitstekend van haar taak. Grappig huppelend laveerde ze van r&b over groovy hiphop tot vlot verteerbare drum-’n-bass. Het zijn geen varkens meer gelijk vroeger dachten we in onszelf, maar haar set voelde aan als een opwekkende zomerbries, luister maar eens naar het loungy Liquorice en je snapt het plaatje. Jessica verhuisde op piepjonge leeftijd naar Spanje, keerde als tiener terug naar Ierland en opereert nu vanuit Londen. Picking Up diverse invloeden heet dat, en gesterkt door een hoog stemmetje, erg in dezer dagen, wist ze de namiddagmeute al danig aan het dansen te krijgen.
De eerste band die we op het gloednieuwe en fel bejubelde Le Garage-podium aantroffen was Black Mirrors uit Brussel dan nog. De groep rond de excentrieke Marcella Di Troia brengt stadionvriendelijke rock die gesitueerd kan worden tussen pakweg Royal Blood en Halestorm. Links met melodische metal zijn een logisch gevolg van hun deal met Napalm Records en de metalen vocalen van Di Troia. Tears To Share is voer voor de Anouk-fans van deze wereld. Marcella live aan het werk zien is zwaar de moeite en haar talent als frontvrouw houdt het niveau hoog genoeg om de meeste songs van de middelmatigheid te redden. Hateful Hate, I’ll Kill You typeert de sound van de band en is opzwepende gitaarrock van het soort dat gemaakt lijkt voor zomerfestivals. Black Mirrors grossiert in gitaarriffs en sfeervolle videoclips, geheel in lijn met hun puike live-act.
La Petite Maison Dans La Prairie is altijd een favorietje geweest onder de Dourpodia, en het was dit jaar niet anders. We kwamen er voor het eerst langs om poolshoogte te nemen van Flavien Berger. Deze 37-jarige Parijzenaar brengt psychedelische electro en heeft al zes platen op zijn teller staan. Hij leerde muziek maken op het spel Music 2000 op zijn Playstation. De man ziet er daadwerkelijk uit als een nerd, en er viel in wezen weinig te beleven als hij de Prairie in lichterlaaie zette want dat is wat er gebeurde.
Zijn lijzige vocals hingen als een bezwerend laken over zijn fleurige en dromerige composities en brachten de festivalgangers aan de hippie hippie shake. We vonden het geniaal hoe iemand zonder gimmicks of zotte visuals zijn muziek liet spreken. Heerlijke groovy set van deze Parijzenaar die zijn nieuwe plaat Dans Cent Ans kwam voorstellen en hij deed dit met verve en kleur. Zijn sound ligt verscholen in het dromerige spanningsveld van andere Franstalige bands als Air en Vendredi Sur Mer en hij zal vermoedelijk wel een plaat van Kraftwerk beluisterd hebben toen hij op zijn Playstation zat te mixen.
Structures bracht postpunk uit Amiens op het podium van Le Garage. Een nummer als Pigs is een binnenkopper met een typisch rollende postpunkbas en zo klonken ze een uur lang. No nonsense rechtdoor was het leidmotief. Grappig was het feit dat de pers te lezen kreeg dat we het publiek en de band niet mochten storen. Deze boodschap werd extra komisch toen bleek dat ze zelf een filmploeg met ADHD hadden afgevaardigd die de hele tijd de band achtervolgde en voor de voeten liep. Nothing Ever Lasts klonk als een variatie op hetzelfde thema en we komen hier meteen aan het puntje van kritiek, met name dat de band te weinig originaliteit uitstraalde in deze oververzadigde postpunkwereld.
Tijd voor een visite aan Le Labo. Vorig jaar was dat een vaak gekozen oord van vertier en plezier, dit jaar werden de gitaarbands opgevorderd door Le Garage. De 28-jarige Enitan Adepitan heet op het podium Enny en bracht rap en hiphop naar Dour vanuit haar thuishaven Londen. Ze verwees meermaals naar haar Nigeriaanse roots. Ze is ook nog maar drie jaar aan de slag en startte haar carrière op YouTube, zoals vaker het geval is tegenwoordig.
Ze bewoog zich eerder statisch op het podium, in tegenstelling tot haar dj die met een podiumbrede lach de knopjes bediende. Ze heeft muzikaal voorlopig minder te vertellen dan haar bindteksten lieten uitschijnen. Dat wees er vooral op dat ze verrukt was in ons land te kunnen optreden. Zien dus wat de toekomst voor haar in petto heeft.
Terug naar La Petite Maison voor wat één van de hoogtepunten van de dag zou blijken. Geen idee of zangeres Emmanuelle Proulx het bij het bedenken van de bandnaam over haar mannelijke bandleden had, maar ze heten wel Men I Trust. Deze Canadezen uit Montreal gaan 9 jaar mee en hun laatste album heet Untourable Album, het jaar van de release is 2021 en dan weet je al meteen waar de titel vandaan komt. De indiedreampop maakte danig indruk op een nagenoeg volgelopen La Petite Maison. Hun sound zweeft wat tussen Mazzy Star en het latere werk van Cranes maar bracht iedereen aan het dromen en wiegen. Toen we achteraan in de tent stonden om de temperatuur te meten stelden we vast dat daar ook groepjes mee waren met het verhaal dat een honderd meter verder verteld werd.
Meermaals gingen de handen massaal op elkaar, best opmerkelijk voor wat tot op heden de rustigste band van de dag bleek te zijn, maar die maakte wel het meeste indruk. De melodie en gitaarakkoorden zijn loepzuiver en hebben een tijdloos aura. Emmanuelle heeft een ronduit bedwelmende stem en de sfeervolle belichting deed haar werk. Beweging was er enkel in het publiek maar dat hoort bij deze muziek. De eerste rijen zongen Show Me How luidkeels mee, en dat was exact wat Men I Trust deden, tonen hoe het moet.
Het tempo werd in Le Garage meteen verschroeiend de hoogte in gejaagd met de doortocht van het erg boeiende kwartet The Clockworks. Tom Freeman, zanger James McGregor, Damian Greaney en gitarist Sean Connelly, die tuk is op tomatensoep, zijn Ieren die naar Londen verpatsten, omdat de opties daar groter zijn. Wij vonden ‘het uurwerk’ een verademing in het met onkruid overgroeide postpunkbos. Klonken ze als Arctic Monkeys? Jazeker, maar ze leken wel een venijniger, pittiger versie, waardoor ze ons qua intrinsieke klasse eerder in de richting van Shame duwden. Can I Speak To A Manager Please? Wat ons betreft dan toch enen die ervoor zorgt dat we jullie binnenkort snel terugzien. Want deze band maakte ons met de regelmaat van The Clockworks vrolijk en het was opnieuw een ontdekking die we met stip onderstreepten. Hoekige riffs, een overtuigend nijdig zingende McGregor en heerlijke uptempo punkrocksongs vormden de ideale doorstart van het laatavondprogramma van dag 3.
Emilija was de volgende op ons lijstje. Ze is dj en draaide in de overdreven sfeervolle zandbak van Le Rockamadour. Ze komt oorspronkelijk uit Litouwen en is een multi-disciplinaire nieuwkomer in de electro-dance-scene. Ze draait pompende sets die stuiteren tussen progressieve house, trance, en diepe basgerichte electro. Groove en percussie staan centraal in de tracks die ze op heerlijke wijze in de mix gooide. Dansen dansen!
We zijn dan toch nog maar even de sfeer gaan opsnuiven aan The Last Arena, waar Lomepal voor een volle wei van jetje gaf. De 31-jarige Parijzenaar Antoine Valentinelli aka Lomepal is een immens populaire kerel wiens naam verwijst naar een koosnaam die zijn vrienden hem gaven omwille van zijn bleke huidskleur: “L’homme est pale”. Net als zijn vriend Roméo Elvis vorig jaar speelde hij de wei plat. Het is niet meteen onze meug maar het moet gezegd dat het wel krachtig en overtuigend klonk. Een beetje het tegenovergestelde van bleek zelfs. Drie platina-verkochte platen en een dolenthousiaste meute zorgden voor een krachtige headliner op het grote podium.
La Petite Maison leek wel een paar maten te klein voor de doortocht van Lous And The Yakuza. De 27-jarige zangeres uit Lubumbashi, Marie-Pierra Kakoma, is een intrigerende en oogstrelende zangeres, rapper en fotomodel. Zij zal dan wel Lous zijn, de bandleden de Yakuza zeker? Ze vluchtte met haar familie als peuter weg van de oorlog in Congo en woont sindsdien in Brussel. Haar levensverhaal is één en al horror want ze werd op haar 18de onterfd en het huis uitgegooid omdat ze niet voor dokter maar voor zangeres wilde gaan. Kakoma was een tijd dakloos. Ze kon overnachten in een opnamestudio, vraag ons niet hoe dat in elkaar zat, en nam in een tijdspanne van drie jaar ruim 50 nummers op, goed voor 7 ep’s.
Lous is een anagram voor soul en Yakuza is het Japanse misdaadkartel waarnaar ze haar bandleden liefkozend vernoemde. Muzikaal situeren we haar als een sensuele brug tussen trap en r&b. Ze werkte al samen met supersterren Damso en Rosalia. Vorig jaar stond ze op Rock Werchter.
Dat haar verhaal leest als een sprookje met een goed einde is misschien de verklaring waarom Kakoma op het podium een fabelachtige présence tentoonspreidde. Los van haar geweldige stem nam ze het publiek op overtuigende wijze mee in een spelletje interactie grand cru en de songs blonken uit in diversiteit. De ene keer hoorden we Sade aan het werk, een song later spurtte ze van de ene naar de andere kant, om te overtuigen als hiphopkoningin en het publiek mee te sleuren in een spelletje Doureuuuh! zingen in 5 varianten. Top3 van Dour op vrijdag, sowieso!
Onze eerste dag werd afgesloten in Le Garage, en dat op een waanzinnige manier. Afsluiter van dienst, het uit Barcelona afkomstige Dame Area loste elke verwachting in, meer zelfs, die werden nog maar een keer overtroffen. We zagen hen al een paar keer aan het werk dit jaar en optreden na optreden werden ze dwingender, grootser en ging het publiek steeds massaler uit haar dak.
Frontvrouw Silvia Kostance, Noord-Italiaanse van origine, ontpopt zich ook steeds meer als de meest opzwepende en furieuze zangeres/keyboardmartelares van Europa en verdere windstreken. Haar lief en muzikaal brein Viktor L. Crux begroef zich als vanouds in zijn synths en percussie-onderdelen om zo een dodelijke cocktail te maken van postpunk en synthwave, gelardeerd met vlagen industrial, techno en zelfs flamenco. Silvia zingt hoofdzakelijk in het Italiaans, haar moedertaal, wat de muziek gewoon passioneler doet klinken dan ze al is.
Een optreden van Dame Area is als een gecontroleerd bakkende barbecue waarvan druppend vet plots een ontsteking veroorzaakt en de vlammen hoog oplaaien, maar dat vuur valt niet meer te blussen noch te temperen. Hun setlists zijn altijd anders, de songs zijn levende organismen die bijna dagelijks licht bijgestuurd worden en anders verbonden worden met andere songs. Die complexe songstructuren houden het voor beiden boeiend, en de agressie en energie wordt hierdoor de hoogte in gejaagd, wat hun sets telkenmale intenser maakt.
De frontstage tussen publiek en podium is best groot, Silvia klom meermaals op de versterkers, om er af te springen en de hekkens op te klimmen en zo springend de massa te vervoegen. Het bleef niet bij één bezoekje. Cruciaal element is de klank voor hun type concerten, en die zat wonderbaarlijk goed op Dour. Na drie kwartier in de set was het publiek al goed gemarineerd en was er geen houden meer aan. Waar een newwavedeun als Tempio Senza Luce nog erg melodisch klonk en het hyperkinetische La Danza Del Ferro bijna een rustpunt werd, wat waanzinnig klinkt als je dit nummer thuis beluistert, stuwde Crux zijn geliefde naar de hoogste industrialtoppen met een waanzinnig strakke set die de laatste tien minuten volledig ontplofte.
Scopri Le Tue Passioni met de losgeslagen dubbele percussie en op het einde de splinterbom genaamd Si No Es Hoy vormden de zinderende apotheose van een ronduit briljant optreden dat deze editie van Dour niet meer zou geëvenaard worden. Geen mooiere manier uiteraard om onze eerste DourDay af te ronden. Het vervolg krijgen jullie eerstdaags te lezen.
