De vijfdaagse hoogmis BRDCST Festival in de Brusselse Ancienne Belgique ligt alweer achter ons. We hadden zondag geen tijd om pintjes en petjes te gooien naar Mathieu van der Poel want we waren er bij op de vierde en eigenlijk laatste festivaldag. Maandag was er nog het – naar verluidt fantastische – optreden van Oneohtrix Point Never, maar zondag werd voor het laatst in drie zalen min of meer tegelijk gefeest. Ook dit jaar manifesteerde het festival zich als een avontuur voor de muzikale meerwaardezoeker die meteen ook zonder vliegangst een wereldreis kon maken, een hele waaier culturen kon ontdekken en muzikale genrepaden durfde betreden met al dan niet vuile voeten. De clubzaal en de grote zaal – in een flex-opstelling met tribune dus – werden zoals gebruikelijk voorzien van de kenmerkende BRDCST-logo-visuals.
We startten het avontuur in verre oorden op de derde locatie en waar kan je op een zondag beter vertoeven dan in een kerk? De Notre-Dame Aux Riches Claires was rechtover het café de Booz’n Blues het geweldige decor voor een deel van het muzikale programma. Verre oorden omdat de Chinees-Maleisische Flora Yin Wong de muzikale honneurs waarnam. Dat de kerk een kunststukje is, dat was meteen zonneklaar tussen de regendruppels. We zagen de vanuit Londen afgezakte Wong relatief koud haar werk voorlezen. Welja, haar album heet Cold Reading. Het was een laptop-gestuurde dreampopinterpretatie van klassieke saunamuziek. Mooi om in de sfeer te komen maar we hadden niet het gevoel dat ze graag voor een publiek speelt.
Als we één optreden als extreem bevreemdend naar voor mochten schuiven, na afloop, dan wel dat van Slauson Malone 1 in de grote zaal. Slauson klinkt als Slauzoon en het klopt nog ook. Hij heet Jasper Marsalis is met name de zoon van een absolute jazzlegende, Wynton Marsalis. Neen, Jasper speelde geen trompet maar wel gitaar. Zijn debuut op het al even gerenommeerde Warp-label, Excelsior, wordt door kenners naar voor geschoven als een surrealistisch meesterwerk. Hij had een cellist mee die pure noise uit zijn cello puurde en strijksnaren verteerde als waren het ontbijtgranen. Slauson Malone is een ervaring. Vonden we het goed? Muzikaal was het erg onverteerbaar laveren tussen bijna muisstille gitaarliedjes met zachte stem en overstuurde door cello gedreven noise.
Het waren echter vooral de buitengewoon onvoorspelbare en krachtige erupties die het optreden onvergetelijk maakten. Jasper sprong de zaal in en vroeg her en der “what time is it?”. Niemand durfde effectief op de gsm kijken en de vraag letterlijk beantwoorden. Nadat iemand antwoordde “now”, knikte hij tevreden en sprong weer het podium op. Later sprong hij schreeuwend als een bezetene de zaal terug in en rolde ongecontroleerd over de vloer. Hijzelf en zijn cellist verdwenen tijdens de set om beurten even van het podium en we hadden voor de rest van de avond schrik dat hij plots tijdens een ander optreden weer zijn opwachting zou maken.
Hiervan moesten we toch even bekomen en geen betere plek dan de Rijkeklarenkerk natuurlijk. We verkozen Niecy Blues in de kerk boven Gordan in de club en we hoorden een buitengewoon straffe zangeres aan het werk die lovende woorden overhad voor haar podium. Dat was natuurlijk gewoon de kerkvloer, maar wie wil daar niet spelen? Janise ‘Niecy’ Robinson bracht vorig jaar haar plaat Exit Simulation uit onder de naam Niecy Blues en we hoorden de beste kerkstem aan het werk sinds Anna Von Hausswolff, bijna anderhalf jaar geleden. De zangeres uit Charleston, South Carolina, zag er uit als een kleurrijke vogel in haar tof hoepeljurkje dat ze overigens ook gebruikte om noise-effecten door haar microfoon te jagen.
Los daarvan klonk haar muziek helemaal niet als een geluidsbrij, want we hoorden vooral wat we als avant-R-‘n-B zouden durven omschrijven. Dreampop, ambient, triphop, soul: het kwam allemaal wel eens langs in één of meerdere laagjes en klonk steevast bedwelmend mooi. We moesten toch even terugdenken aan Rock Werchter 2002 toen we Erykah Badu hoorden zingen in de Pyramid Marquee. Welja, Niecy Blues was een heuse ontdekking.
Terug aangekomen in de grote AB-zaal zagen we een sfeervolle backdrop die door de specifieke belichting een wazig reliëf vormde waarin de naam van de band gegraveerd stond en op dat podium zagen we de drie bandleden een erg gesmaakt optreden geven. Holy Tongue heet het trio waarbij de drumster centraal zat en geflankeerd werd door een gitarist en een geluidstechnicus/ dj aan een wel erg grote tafel. Deliverance And Spiritual Warfare verscheen vorig jaar en Oostendenaren konden hen vorig weekend nog aan het werk zien tijdens het festival Push The Button. Drumster Valentina Magaletti, afkomstig uit het Italiaanse Bari maar zoals zo velen werkend vanuit Londen, stond voor een zware opdracht tijdens BRDCST.
Ze is niet alleen bezieler van Holy Tongue maar ze drumt ook bij Moin. En rara wie stond er nà Holy Tongue op het hoofdpodium geprogrammeerd? Juist, Moin! Holy Tongue was in ieder geval de band die het grootste aantal dansbenen wist los te maken en we zagen veel festivalgangers fluks uit de knusse zetels van het auditorium springen om mee te dansen op de experimentele dub van het trio. Sound-wizard Al Wootton en gitarist Susumu Mukai creëerden met Valentina een feestelijk spektakel dat naast dub ook lichte vormen van postpunk en experimentele funk liet horen. Zang viel niet te horen maar de potpourri die Magaletti en Wootton op een hoog vuur lieten pruttelen viel enorm in de smaak.
Pruillip is het project van drumster/zangeres Annelies Van Dinter en gitaarvirtuoos Louis Evrard. Ze zaten en stonden klaar in de gezellige club. De jazz van Evrard’s andere projecten en Echo Beatty’s melodische electropop zijn bij Pruillip integraal omgevormd in een moeras van sludge en waanzinnige gitaarakkoorden en mokermeppen. We zagen beiden al een straffe prestatie leveren op Grauzone Festival maar in de club had Annelies ruzie met haar drumstel waarvan een aantal onderdelen losjes of wankel zaten. Het donkere massieve landschap werd nooit doorprikt hoewel Annelies niet tot het uiterste leek te kunnen gaan. Mirrors klonk ook deze keer als een heerlijke sleper met een eigenzinnige gitaargalm. Waar Pruillip normaal 50 shades of black etaleert, bleef het nu eerder bij donkerblauw. Misschien lag het aan de sfeer in de club die de hele dag niet meteen die van de grote dagen was.
Terug naar de grote zaal voor de tweede helft van de marathon van Valentina Magaletti . Magaletti stond al op BRDCST 2017 met haar ander project Vanishing Twin. Bij Moin liet ze zich op erg sfeervolle en bezwerende wijze begeleiden door ondermeer Joe Andrews en Tom Halstead (centraal achter de keyboards). Moin staat voor ‘post-industrial vs. post-hardcore’ genialiteit. Natuurlijk vond iedereen hen alweer geweldig. Elke band die een zweem van boeiende nineties alternatieve gitaarmuziek laat doorschemeren heeft overal een streepje voor. Flarden Fugazi en heuse happen Slint passeerden de revue en de heerlijke waaier aan voortdenderende ‘songs with awesome riffs’ werd op de koop toe gepresenteerd in een voor deze muziek perfecte lichtshow. Dat zorgde op die manier voor een donkere setting met spaarzame lichtbundels en warme spots.
Het effect van tape opnames in combinatie met de grommende gitaren en een zoemende synth hadden vaak een euforische reactie in het publiek tot gevolg. In hun songs sampelen ze vaak in ware punkstijl artiesten ‘from the sound of the underground’. De noiseboter smeerde heerlijk op onze imaginaire boterham. Gitaarriffs werden zo gespeeld dat het leek alsof ze eindeloos in een loop hernomen werden. Valentina is natuurlijk meester in het oproepen van een psychedelische droomwereld. Het was volledig ‘moin’ ding!
We besloten BRDCST af te sluiten met één van de sensaties van het voorbije Sonic City in november 2023. Chalk is een postpunktrio uit Belfast, Ierland dat de debuut ep Conditions dit jaar versterkte met een opvolgertje, met de weinig originele titel Conditions II. Zanger Ross Cullen zong nog steeds alsof hij er met zijn gedachten maar half bij was. De sound van het trio situeert zich in de perimeter van Brian Case en zijn bands Disappears en Facs maar de muur van opgekropte woede en een explosie van postpunk met razende techno die werd opgewekt door gitarist en knopjesdraaier Benedict Goddard en drummer Luke Niblock miste in de club volledig haar uitwerking.
‘I have been asking for a friend, there is no limit, there is no end’. Asking zorgde pas helemaal aan het einde voor wat deining en die gitaar-injectie waarop het festival zat te wachten. Moeilijk te zeggen waar het eigenlijk misging want de clubgangers ondergingen het allemaal een beetje. In Kortrijk was het een invasie van moshpits. Zo zie je maar dat geen twee optredens gelijk zijn. De lijzige parlando manier van zingen op een hitsige ondergrond van gierende techno met drum en gitaar klinkt op plaat nog steeds geweldig maar het boeiendste dat gebeurde was het pintje in blik die Cullen omstootte en snel weer rechtzette. Volgend jaar zal de AB weer brdcsten en we zullen opnieuw van de partij zijn want we blijven dol op muzikale ontdekkingsreisjes.
NIECY BLUES : instagram
HOLY TONGUE : instagram
PRUILLIP : instagram
MOIN : instagram
BRDCST : instagram
