Blues Peer viert dit jaar zijn 40ste verjaardag. Niet elk van die 40 jaren was echter even makkelijk. Vier jaar geleden hing het voortbestaan van het festival nog aan een zijden draadje. Maar met een frisse blik en een nieuw elan is het festival vandaag opnieuw wat het hoort te zijn: een warme, sfeervolle bijeenkomst met een gevarieerd en kwalitatief programma in het groen.
Deman Rogue uit Alken opende het festival in Club Mississippi met een stomend brouwsel van blues, rock-‘n-roll en een snuif psychedelica. De combinatie werkt: vanaf de eerste noten is de hele camping wakker.
Doghouse Sam & His Magnatones brachten de swingende energie van de jaren ’50 naar Peer. Blues, rhythm & blues en een groove die strakker zit dan een maatpak. Dit trio heeft terecht een live-reputatie die de landsgrenzen overstijgt. Hun ritmesectie swingt als een bezetene.
Early James, recht uit de VS, serveerde een rauwe mix van blues, folk en country. Zijn stem klinkt als grof schuurpapier en zijn songs zijn doordrenkt van de zuidelijke sfeer: vuil, puur en onweerstaanbaar.
Milo Meskens is intussen aan zijn tweede passage toe in Peer. We kregen nummers uit zijn jongste album All the Things I Couldn’t Tell My Therapist, maar ook luchtigere songs met de karakteristieke gitaarlijnen en gevoelige solo’s waar we hem van kennen.
Delta Generators rond zanger Brian Templeton (wat een stem!) brachten hun album The Lost Year live tot leven. De soulvolle bluesklanken worden gul onthaald door het publiek, dat zichtbaar geniet van de magie op het podium.
North Mississippi Allstars, geleid door Lutter en Cody Dickinson, brachten het diepe zuiden mee naar Peer. Hun sound is een broeierige mix van southern blues, rock-‘n-roll en swamp vibes. Een optreden om duimen en vingers bij af te likken.
Roland Van Campenhout stond op het podium met niemand minder dan Mauro Pawlowski en Steven De bruyn. Met blues in het bloed en tonnen ervaring tussen hen in, maakten ze samen een onvergetelijk muzikaal schouwspel. Roland speelde ooit van Afrika tot India, maar op een podium in Peer voelt hij zich duidelijk thuis.
Equal Idiots op een bluesfestival? Waarom ook niet. Misschien is het wel net deze frisse wind die het festival toekomst geeft. Hun opzwepende punk en garage rock brachten Uptown aan het trillen. Het publiek ging mee en dat lag niet alleen aan de opstekende wind.
Samantha Fish, ook al uit de VS, speelde gitaar alsof ze er de duivel zelf mee wil uitdrijven. Haar blues vermengde zich met rock, soul en country en haar performance was een overtuigend pleidooi voor live muziek. Ogen en oren open: here we go.
Novastar bracht dan weer melancholie in de plaats van rauwheid. Al twintig jaar raken hun melodieën het publiek. Joost Zweegers ontroerde met Wrong en The Best Is Yet to Come, telkens opnieuw. Nee, het is geen blues, maar wel een welgekomen afwisseling tussen de whisky- en tabaksstemmen door.
Blues Peer heeft zijn nieuwe koers gevonden. Het festival blijft trouw aan zijn wortels in de blues, maar durft nu ook buiten de blauwe lijntjes kleuren. En net dat maakt het zo levendig. Op naar de volgende veertig jaar.
Deman Rogue: Facebook – Instagram
Early James: Facebook – Instagram
Milo Meskens : Facebook – Instagram
Delta Generators: Facebook – Instagram
North Mississippi Allstars: Facebook – Instagram
Roland Van Campenhout: Facebook
Equal Idiots: Facebook – Instagram
Samantha Fish: Facebook – Instagram
Novastar: Facebook – Instagram
