We gaan er geen provincie-oorlog van maken, er is al genoeg bloed gevloeid in de geschiedenis van de mensheid, maar sinds dag en dauw hebben ze in Limburg goed begrepen hoe met alternatieve muziek om te gaan. Getuige: Absolutely Free Festival.
Hoewel de verschroeiende hitte van een alsmaar niet te stoppen zon ons soms eerder loden schoenen dan zomersandalen bezorgde, waren wij dit weekend getuige van een meer dan puik festival. Kiezen is delen zegt men, nogal wiedes dat wij het stijfhoofdig op onze Belgen van dienst hielden. En die vond je op Absolutely Free Festival met hopen…
Gegroet door de overvriendelijke crew (het mag ook eens worden gezegd) was het eerste wat we zagen Capibara. Op school leert men kinderen aan dat een capibara een snoezig knaagdier is, muziekfans hangen beter een memorandum in de hersenpan dat dit om vier gasten (in korte broek!) uit Diest gaat die goed hebben geluisterd naar plaatjes uit de jaren 90. Buffalo Tom of zo, we zeggen maar wat. Ideaal als opwarmer zouden we zeggen, hoewel er aan wat extra graden meer geen behoefte was.
De zon. Ze zou een hele dag de hoofdrol wegkapen in Genk, maar ook excellente muziek kleurde de C-Mine. Ila dan, het muzikale alter ego van Ilayda Cicek. Een doorsnee mens verkiest misschien andere muziekjes op een zonovergoten zaterdag, want Ilayda is zo’n artieste die met haar liedjes de allergrootste demonen bevecht. Het verlangen naar de ware liefde, de ontgoocheling in de liefde, twijfel over wat is en komen zal… Duistere muziek die met zo’n klasse gespeeld wordt dat je het donkere ervan eventjes vergeet. Een stemgeluid waarvan je rillingen krijgt. Alles begeleidt door een geniaal gitaarspel, ijzersterke songs en de drums van Seppe Camps die de songs een extra punch geven. Een stijl plakken we er niet op. Ila is Ila, en als je het aan ons vraagt zal het niet te lang duren vooraleer iedereen zal weten wie Ilayda Cicek is. Na amper een uur hadden we op Absolutely Free Festival al een eerste hoogtepunt achter de kiezen. En ja, na middernacht toen Eppo Janssen met zijn plaatjes de festivaldag afsloot, stond Ila nog zeer hoog op het lijstje van de gehoorde muzikale pieken.
Het nadeel aan de geweldige line-up van Absolutely Free Festival was het traditionele “kiezen is verliezen”-gevoel. We waren echter afgetraind en voldoende bemand afgezakt naar de oververhitte mijnschachten en konden we hierdoor én ILA én Peukaan het werk zien. Peuk was best fenomenaal. Het grootste Bleach (eh, Nirvana uiteraard)-gevoel van de dag en verbluffend hoe de band zich smeet bij een slordige 33 graden. Met bandleden die Heisa –en Evil Superstars-adelbrieven kunnen voorleggen waren we al genoeg gewaarschuwd. Nele Janssen lijkt timide, maar eens op het podium stromen de vinnige uithalen en mokerslagen van haar podiumgezellen op hoge temperatuur door haar aderen. Nele tierde en zong zich passioneel door de set als moest ze nog gauw een duivel of 4 uitdrijven. Peuk concert!
De ingang voor een ticket kost je op Absolutely Free Festival slechts een paar lege batterijen (zelfs voor de parking betaal je wat je wil), maar het betekent ook dat je er wat sportoefeningen mag uitoefenen. Tenminste, als je na Peuk Pavlove wilde zien. En wie wil dat niet? Volgens frontvrouw Reina was het warme zomerweer ideaal om te hijgen en dat deed de band niet alleen op de tonen van Time Of The Season van The Zombies, maar ook op hun hits Because Of You, Give Me All You’ve Got of Keira waarvan de mensen met smaak de teksten al van voren naar achteren van kennen. Pavlove is een band die groeit, en hoe! Poppy indiepop zonder eigenlijk te poppy te zijn. Laten we het gemakshalve maar op klasse houden…
Catbug en Ugly Weirdo speelden ook tegelijkertijd. Grapjassen! Jammer voor Catbug (we wisten sowieso dat zij goed en terecht de verdiende winnares van De Zes was), maar Ugly Weirdo hadden we nog niet gezien en we waren toch benieuwd waarom deze rare snuiters in de finale van de Rock Rally zijn geraakt. Een band die eigenlijk mag vergeleken worden met degene tegen wie ze het in Brussel mochten opnemen (Budget Trash). Knappe lo-fi slackerpop met een hint naar de jaren 80 zonder dat het naar belegen kaas gaat rieken. Een bende die zich geen bal aantrekt van wat anderen ervan vinden, zo lang ze maar in zichzelf geloven. Moest Daniel Johnston ze horen, dan werd hij op slag verliefd…
Hebt u Sunflower al gehoord? Doe het dan maar vlug… Met zijn blonde haren lijkt zanger Brent De Wulf wat op David Bowie in zijn wilde jaren en ook op het podium blijf je geboeid naar de Bruggeling kijken. Een frontman die begrepen heeft dat je op een podium moet bewegen (alleen Pawlowski en de mannen van Shht deden beter die dag). Als je daar nog een heerlijke cocktail van shoegaze, postpunk en pure rock ’n roll aan toevoegt (en ja, Heroin is een wereldsong) dan heb je een band die zeer goede papieren kan voorleggen. U vraagt waarom wij tot nu toe alleen maar superlatieven gebruiken? Gewoon omdat men in Genk er in geslaagd is om de meest belovende bands van dit land op een paar uur tijd samen te brengen.
Absolutely Free Festival is ook een festival van contrasten. Hoe verklaar je andersYouff en Low Land Home die op hetzelfde uur geprogrammeerd staan? En toch zit er een constante in: de muziek komt regelrecht uit het hart. Bij Youff is dat het asgrauwe nihilisme, er zich bij neerleggend dat de wereld toch naar de kloten is (dus kun je er maar even goed op gaan meppen), bij Low Land Home is het de kant van de hoop. We weten echt niet wie van de twee gelijk heeft, maar muzikaal (hoe groot de tegenstellingen ook zijn) toch even sterk. Bij Low Land Home (frontman Jo Geboers dankte ruimschoots zijn publiek dat ze een zonnesteek voor hem over hadden) hoorden we zeemzoete, intelligente luistermuziek, terwijl Youff een race met de decibels aanging. Binnen een paar maanden komt het langverwachte debuut van Low Land Home eraan, eentje om naar uit te kijken zoals ze zeggen, al was het maar omdat deze planeet nog recht heeft op enig uitzicht. In de tent bij Youff was het één en al pervers en geniaal lawaai, wat had je anders van deze drie verwacht ? De luidste band van het land en de enige die een wedstrijd tegen Vandal X kan winnen…
De klok tikt vijf uur in de namiddag. Het aantal “wow”-acts is nauwelijks bij te houden en er is nog zo veel te zien. Few Bits bijvoorbeeld. We zijn het ondertussen al gewend om te schrijven dat Few Bits één van de beste indiepopbands van dit land is, en zelfs één die u mogelijkerwijs nog niet heeft gehoord. Of misschien wel? Zij die er bij waren in Genk, en tevens naar het hoofdpodium afgezakt waren, kregen waar voor hun batterijen: knappe indiesongs met wortels in de jaren 90, en altijd met een weerhaakje zoals bijv. gitaren die buiten hun oevers treden. Few Bits deed in Genk wat ze al jaren doen: zichzelf zijn en daarmee een zeer hoog niveau behalen. Internationaal zelfs, maar dat laatste hebben ze in het buitenland al lang begrepen.
Een half uur later was het de beurt aan een band die de weide (nou ja, strooiveld) van Absolutely Free Festival uit haar overheerlijke vuistje deed eten: Public Psyche. Moest er geen mens zijn die Mauro Pawlowski zou heten, dan zouden we bijna zweren dat dit het hoogtepunt van de dag was. Afkomstig uit Gent (geen typfout) en een lp op Hypertension (No New Violence) die ons doet denken dat de beste postpunk van dit moment uit België komt (weliswaar inclusief Whispering Sons). Public Psyche zet zijn publiek in een trance, songs met opbouw en ook al willen we het netjes houden, bijna het equivalent van klaarkomen. Een zeer hoge eenzame klasse en ons muziekhart sprong van blijdschap om te zien dat er zo veel concertbezoekers rondom het podium stonden. Absolutely Free Festival is dan ook anders dan de rest…
Stonden er ook acts in Genk die niet uit België kwamen? Ja hoor! Omnibijvoorbeeld. Amerikaanse postpunk en volgens sommigen dé belofte, maar wat ons betreft net iets te veel gespiekt op het toetsblad van Parquet Courts en dat was nu net wat ons naar de klok van zessen deed verlangen: Fornet. Niet afkijken van de rest, jezelf zijn (en weer toeval of niet: uit België!)
Wereldmuziek uit België en dan kom je bij Dijf Sanders terecht, maar omdat een lichaam alsnog op één moment maar op één plaats kon zijn kozen wij (met verdrietig hart) voor Fornet. Limburgers die wel eens met The Fall vergeleken worden, of gewoonweg met Preoccupations. Kindjes moeten bij de geboorte natuurlijk een naam krijgen (vergelijkingen weet je wel), maar wat Fornet liet zien in Genk was (bijna) ongehoord. Retestrak en een band die er alles aan deed om te bewijzen dat postpunk en stadionrock geen synoniemen zijn. Dit optreden was van een zeer hoog niveau….en vooral bewees Fornet een band te zijn met een zeer eigen sound. De streepjes van winnaars waren in Genk nauwelijks bij te houden…
Mogen we iets schrijven over een band die niet uit België komt? Tuurlijk. Algiers. Niet afkomstig uit Algerije (maar dat had u al door), maar wel uit Atlanta. Een band valt of staat met zijn frontman, en dat komt bij Algiers goed uit want Franklin James Fisher is het soort podiumbeest waar een concertganger blijft naar gapen. Gospel mengen met postpunk, we hebben het sinds The Polyphonic Spree nog nooit zo goed gehoord!
En dan de zotsten der zotten. Shht. Deze geniale Gentenaren brengen binnenkort hun debuut uit, en tja…weeral een plaat waar een muziekliefhebber naar uit kijkt. Deze keer geen gimmicks, maar gewoon verder doen op dat elan waar Shht zo mee opvalt in de Belgische muziekscene: het ongewone doen. Op een paal klimmen in een zwembroek of een huisfotograaf die op het podium klimt en het publiek opzweept om eens volledig uit de bol te gaan. Dat is Shht. Een band die door zijn (gezonde) routine alles aan kan, zelfs een stroompanne. Menig band zou zonder elektriciteit in zijn haar staan krabben van “wat doen we nou”, maar Shht heeft de finesse en de techniek in zich om zo’n euvel in iets geniaals om te bouwen. Er is al veel geschreven over Shht. Of het nu om een show om zeven uur tijdens de Gentse Feesten gaat, of in dit geval een optreden in Genk, toch blijft de conclusie iedere keer knal dezelfde: thank God it’s Shht! Met de klemtoon op het woord “geniaal”. Beste act van de dag? Bijna… De concurrentie (nou ja, zeg maar hero) die het festival zou afsluiten werd de winnaar: zijne majesteit Pawlowski.
Mauro Pawlowski. Limburg was uiteraard een thuismatch, maar je moet die nog winnen ook, en hoe deed hij dat! Misschien krijgen we een paar geselslagen van de man cadeau dat we dit durven zeggen, en dan nog, toch is Gruppo Di Pawlowski de heerlijkste van al zijn verschijningen. Samen met mannen als Elko Bijweert, Pascal Deweze of Sjoerd Bruil creëert hij een monster waar je als muziekliefhebber alleen maar verbluffend kan naar staan staren. Pawlowski als de allesoverheersende dirigent die de lof der zotheid ten tonele brengt. Charisma heet dat, iedere seconde tonen dat je Iggy Pop een poepje kan laten ruiken en dat nog doen ook. Genialiteit vermengen met onweerstaanbare aura. Rock ’n roll zonder ook maar één seconde toe te geven aan de clichés. Absolutely Free Festival kon geen betere afsluiter vinden…
Foto’s: Hans Vermeulen
