Een muzikale uppercut, een soundtrack van twee botsende tektonische platen in slow motion, sax en gitaar die op geanimeerde wijze in dialoog gaan en een door vette gitaarriffs aangedreven lap glamrock. Allemaal deze week te beleven in onze Luminous Belge met volgende artiesten: Stake, Vaague, Psychonaut, Under The Reefs Orchestra en Edouard Van Praet. Let the music play!
Zin in een muzikale uppercut? Dan ben met de nieuwe van Stake aan het juiste adres. Op de twee seconden feedback van de intro na een mokerslag van jewelste.
Hondsbrutaal tot en met. We horen echo’s van The Hickey Underworld maar ook The Guru Guru, Brutus (zonder de engelenzang dan). Kortom, zit je met iets dat uit je systeem moet. Dan kan Stake wel eens de therapie vormen. De zanger lijkt al zijn frustraties uit zijn lijf te schreeuwen. Tegen het einde toe ondersteund door een melodieus koortje en gitaar.
Fuck My Anxiety is de voorbode van het tweede album van Stake (het materiaal onder hun vroegere naam Steak Number Eight niet meegerekend). Dat komt op 30 september uit en heet Love, Death And Decay.
Vorig jaar maakten we kennis met Vaague alias Antoine Pierre die ons met verstomming sloeg toen we voor het eerst nummers als Camaraade, Shaades,… hoorden en live zagen spelen. Triphop, drumbreaks, breakbeats maar vooral out of the box muziek die we best wel konden pruimen. Deze week stelt hij zijn nieuwe single Raakma voor.
Dat het terug raak is, kunnen we alleen maar bevestigen. Raakma is een combinatie van elektronische muziek/samples waarbij het drumwerk van Antoine Pierre het tempo, ritme en intensiteit van het nummer bepalen.
Het nummer slaat meteen in als een bom en laat ons niet meer los. Zoals hij het zelf omschrijft, zou dit de soundtrack kunnen zijn van twee botsende tektonische platen in slow motion, die een nieuw gebergte creëren. We kunnen dit alleen maar beamen, de groove die in het nummer zit, stopt niet en is vooral ook een ode aan Sergei Rachmaninov.
Het soloproject van Antoine Pierre mag van ons gerust nog lang duren en Raakma is hier terug het ultieme bewijs van.
Interbeing is de eerste single van het tweede album van Psychonaut, Violate Consensus Reality, die gelanceerd wordt in oktober van dit jaar. De demoversie was gek genoeg gedoemd om nooit uitgebracht te worden, want de Psychonauten waren er niet gek op.
Het is pas na het magistraal mixen door Chiaran Verheyden, die Bij Unfold The God Man ook achter de knoppen zat, dat het een vaste stek krijgt op het nieuwe conceptalbum.
Bij onze eerste kennismaking met het lied, dat we met veel spanning beluisterden, viel er een enorme last van onze schouders. We waren fan vanaf het eerste uur, en het eerste album had de lat zo hoog gelegd, dat we hoopten dat de nieuwe telg op zijn minst even goed zou klinken.
Maar laat ons hen en jou geruststellen. Interbeing is een dijk van een nummer. Het klinkt zelfs veel volwassener. Onze allereerste indruk is dat Tool dit nummer schreef voor hen, en meer bepaald om Harm Peters drums, te laten excelleren. Het is alsof hij zichzelf gekloond heeft om extra slagkracht te ontwikkelen. Nu eens subtiel, dan met de juiste agressie. Maar alomtegenwoordig.
En dan komt het kippenvelmoment, zo rond 4:40 : “You, older than the soil. More than form and desire. Child, bearer of the gift, in the light of a quiet sun.”
De hoop en het vertrouwen in een betere wereld stroomt uit onze luidsprekers. En visioenen van headbangende mensen in leuke concertzalen.
Het startschot is gegeven, laat die volgende nieuwe nummers nu maar als een sneltrein op ons afkomen. Want Psychonaut wijst ons opnieuw de weg.
Ze zijn met drie en ze komen uit Brussel. In 2020 releaseten ze een eerste album en nu zijn ze ons aan het warm maken voor de opvolger die op 23 september zal verschijnen. Dat deden ze eerst met de single Sakurajima en nu met Ants.
Nooit van Under The Reefs Orchestra gehoord? Dan is daar nu dus verandering in gekomen. Gitarist Clément Nourry is zo’n beetje de bandleider, Marti Melia (sax) en Jakob Warmenbol(drums) vervolledigen het trio. Die laatste twee ken je misschien ook van het iets gewelddadiger jazztrio Don Kapot.
In Ants gaan de sax van Melia en de gitaar van Nourry op geanimeerde wijze in dialoog. Daarbij is het vooral de sax van Melia die het hoofd koel houdt terwijl Nourry af en toe het geduld lijkt te verliezen en in een notenstroom terecht dreigt te komen. Zonder al te veel erg evenwel want even beheerst als het nummer begon, eindigt het ook.
De release van de nieuwe single gaat gepaard met een knappe videoclip waarin we Under The Reefs Orchestra ergens op een dak in Brussel een liveset zien spelen. Twee nummers waarvan Ants de eerste drie (en een kluts) minuten vult en Heliodrome de negen minuten durende clip vol maakt.
Ligt het aan ons geperverteerde brein of leeft Marc Bolan? Yup. En wel in de persoon/personages van Edouard van Praet.
Bigstar is the name of the game, een door vette gitaarriffs aangedreven lap glamrock.
Een geile single voor een zaterdagnacht op de dansvloer. (Noot: het gebruik van het woord single moet je zelf maar interpreteren)
“I’m gonna fake it ‘Till I am a superstar”, klinkt het. En meneer van Praet is goed op weg naar zijn (eerste) 15 minutes of fame, die we hem met alle plezier en sympathie gunnen. Wordt vervolgd.
Veel luistergenot!
