Een synth-sequence met een 80’s drumbeat, analoge synths, psychedelische rock, een ongepolijste rocksong, vrolijke indiepop met flarden rock en een rauwe mix van genres die zich als vlijmscherpe scheermessen in onze oren en hersenen kerven.
Hou je vast aan de takken van de bomen want hier komen Naima Joris, Yôkaï, Stereoseat, Jack Vamp & The Castle Of Creep en Unik Ubik onze wekelijkse Luminous Belge bezetten.
Op 27 april verschijnt er een nieuwe ep van Naima Joris, het wordt een tribute-ep ter ere van Daniel Johnston. Naima leerde Johnston kennen door de documentaire The Devil and Daniel Johnston die ze zag in 2009 toen ze in Brussel woonde in de kelder van Daan. In die tijd was ze zangeres bij Isbells. Die documentaire motiveerde haar om zelf nummers te schrijven op dezelfde eerlijke en pure manier als Johnston deed.
Het duurde even voor Joris uitdokterde hoe ze True Love Will Find You In The End op een originele manier kon brengen. De ochtend van de opnames kwam ze op het idee om het nummer een 80’s tintje te geven. Naima liet zich daarvoor inspireren door Prince, Eurythmicsen de soundtrack van Flashdance. Ze maakte een versie die volgens haar past bij de ups en downs van iemand die lijdt aan een bipolaire stoornis (waar Daniel Johnston aan leed), een gevoel dat haar niet onbekend is.
Joris verving de gitaar uit het origineel door een synth-sequence met een 80’s drumbeat. Stevige gitaren brengen hier en daar wat meer variatie in het nummer. Al bij al maakte Joris een heel boeiende bewerking die heel sensueel klinkt. We zijn zeer aangenaam verrast door wat Naima hier gemaakt heeft. Het nummer heeft iets van de originele versie maar klinkt toch helemaal anders.
De muziek van Yôkaï is moeilijk in een hokje te plaatsen. De Brusselse band situeert zich ergens tussen hedendaagse jazz en de soundtracks van Ennio Morricone en François de Roubaix, doorspekt met analoge synths en psychedelische rock.
Hun tweede album komt op 25 maart uit bij Humpty Dumpty Records, maar eerst delen ze nog de nieuwe single Ledeberg.
De titel van de song Ledeberg verwijst naar het Gentse Ledeberg waar de Robot Studio is gevestigd, een door Pieterjan Coppejans gecreëerde cocon waar de band tussen de zomer en de herfst van 2020 hun tweede album opnam en mixte.
Het is ook dit stedelijk universum dat Natalya Lobanova inspireerde. De Londense illustratrice en animatrice, wiens werk met Kae Tempest en Nicolas Michaux haar tot een begrip heeft gemaakt, kreeg carte blanche van de band om de video te produceren. Natalya slaagde erin het road-movie aspect van het nummer en de spanning tussen de stadsgeluiden en de meer landelijke aspiraties van Yôkaï’s muziek te vatten.
Tom Van Dorpe (zang, gitaar), David Van Glabeke (gitaar), Maarten De Meyer (bas) en Jelle Lefebre (drums) zetten één van de Stereoseat-tracks van hun laatste album in de kijker met een nieuwe videoclip. Shivers vind je terug op Heavenly Creatures en de beelden erbij versterken de sfeer én de boodschap.
Ook Shivers is een ongepolijste, straffe rocksong, die met een eigenzinnige – ietwat bizarre – intro start. We horen dwarrelende synths, maar horen vooral ook hoe verrijkend de verschillende invloeden van alle bandleden zijn voor de sound die ze samen als Stereoseat neerzetten.
In twee kortfilms vertelt de clip het verhaal van de ‘verloren’ mensen, die weigeren om zichzelf in de spiegel te bekijken en te reflecteren. Ze volgen een zelfdestructief pad, waarop jammer genoeg ook hun naasten mee wandelen.
Het aanstekelijke, Hasseltse vijftal Jack Vamp & The Castle of Creep, begeleid door het boeiende Farrm, een ondersteuningsplatform voor beginnende bands van onder andere gitarist Jan Viggria (Guru Guru, Statue), wist ons vorige zomer in het voorprogramma van Millionaire al te boeien.
Net zoals hun eerste single Tidal Wave uit 2020 brengt hun nieuwe, Felix Te Cat een kruising tussen vrolijke indiepop met stevige flarden rock in de genre van Modest Mouse en Arctic Monkeys. Vooral het speelplezier van de band en de uber-enthousiaste, dynamische zanger weet zowel jong als oud te smaken.
Deze radiowaardige song die gaat over emotioneel vastzitten en ondanks alles weer verdergaan, is het voorlopige laatste wapenfeit vooraleer ze de studio in trekken voor de opnames van hun debuutalbum.
Het Frans-Belgische (Rijsel/Doornik) viertal Unik Ubik knalt met I‘m not feng shui hun derde langspeler door onze speakers. We kregen dit te gekke combo in de gaten tijdens een opwindend live optreden ergens in het bijna onwaarschijnlijke pré-corona tijdperk. Hun innovatieve geluid heeft zowel een bizarre als aanstekelijke inhoud, wars van hokjes denken. Unik Ubik is aan onze kant van de taalgrens eigenlijk niet zo bekent maar met deze plaat zal daar (hopelijk) vlug verandering in kunnen komen.
Het viertal schuwt het experiment helemaal niet en gaat dikwijls te keer als een bende losgeslagen beesten. De vocalen hebben een hoekige inslag tussen de afro en wereldmuziek getinte melodieën en de chaotische ambiance. Unik Ubik ventileert in een rauwe mix van genres die zich als vlijmscherpe scheermessen in onze oren en hersenen kerven. I‘m not feng shui is een waanzinnige roes van de pot gerukte energiestoten die het pad naar de hernieuwde vrijheid plat plaveit. Waar is dat feestje?
Veel luistergenot!
