Eigentijdse ingetogen disco, nederig taalgebruik, een DIY project uit Aalst, een sexy groovy song met een funky filmische jaren ’70 vibe en onze favoriete club christenen.
Deze week ook weer van alles te ontdekken in onze Luminous Belge met volgende artiesten: Charlotte & Reinhard, ’t Hof Van Commerce, Tender Lion, Dull Boy Johnny en The Christian Club.
Charlotte Caluwaerts en Reinhard Vanbergen speelden samen bij The Happy en Rheinzand, toerden mee als de backing band van Hercules & Love Affair en zijn al meer dan tien jaar partners in leven en werk. Inspiratie heeft dit duo in overvloed want ze brachten de voorbije vier jaar samen meer dan twintig soloalbums uit. Het koppel gaat nu de uitdaging aan om hun talenten samen te brengen als duo in een nieuwe band, met de niet al te verrassende naam Charlotte & Reinhard.
Op 18 oktober mogen we hun debuutplaat verwachten waar we nu de eerste single Guardian Of Sleep uit te horen krijgen. Tijdens de intro krijgen we het gevoel dat het een alledaagse elektropop track gaat worden, maar dan vallen de warme strijkers in – die het nummer een filmische tintje geven – en de sensuele, warme stem van Charlotte.
Aan de ene kant heeft het nummer iets nostalgisch terwijl het tegelijk toch ook eigentijds klinkt. We zouden het eigentijdse, ingetogen disco kunnen noemen.
Guardian Of Sleep is een boeiende compositie die naar meer smaakt.
Schrijf 24 mei 2024 met dikke stift in uw agenda. Het was de dag dat ’t Hof Van Commerce uitpakte met Ti Nie Wo Wi!
Nederigheid, een videoclip die hun tekst beter te begrijpen maakt voor de andere kant van ’t Vlaamse land én scratchwerk verzorgd door J to the C.
Zeg dat opnieuw? DJ 4T4 has left the building. En dat heeft een onverwachte impact. Een verse man of een interim achter de decks? Nederig taalgebruik! “Ze toog’n under kleinste kantjes” en qua sound toch de wortels van ’t Hof!
Rotsvast overtuigd dat Buyse & Kowlier & 4T4 larger than life waren maar nu, na 26 jaar vanonder het juk gekropen van heerser DJ4T4, zijn de grapjes voorbij en durven de twee mannen eindelijk hun aimabele innerlijke zelve te showen.
Tes zwo sjkwone, ké der e troantje van oentroeringe moet’n van wegpienk’n.
Ti Nie Wo Wi! is de eerste single uit LP6, een album dat we mogen checken in ’t najaar. Laat 2024 wordt zonovergoten, met kleppers, let maar op.
Het Aalsterse duo Tender Lion heeft zopas op het stadsfestival Kunstoevers zichzelf en meteen de fraaie debuutsingle Out of Reach voorgesteld.
Tender Lion is Wim Van den Borre en Nele De Neef. Live wordt het duo geflankeerd door de linkshandige bassende en rechtshandige strijker Marjoke Lanckriet. Zelf omschrijven ze hun werk als dromerige pop met een donker randje. De mix van die twee polen zit ook al vervat in de naam van de band. Die is afgeleid van de rivier Dender. Het gaat via een ommetje van de oorspronkelijke Keltische naam Tanera naar Dender. Tanera betekent rustige rivier aan de oppervlakte, maar met een onstuimige en woelige stroming. De verwantschap met het Engelse woord ‘tender’ valt op. In de bandnaam zit ook een subtiele verwijzing naar de plaatsnaam waar de twee elkaar leerden kennen. Tip: een zevental kilometer stroomopwaarts !
Het liedje Out of reach is geïnspireerd op werkgesprekken die Nele had met mensen op het einde van hun leven. Donkere momenten dus, belangrijk om uit te drukken. Kijken naar de dingen waar mensen hun leven aan verspillen, maar meteen ook het besef van een harde realiteit die een licht kan laten schijnen op verandering. De schakering licht en donker komt wel vaker terug in het werk van de band. “Harde waarheden die ons soms in het gezicht slaan als we het resultaat van ons leven bekijken”, klinkt het bij Nele.
Tender Lion is een DIY-project. Alle instrumenten werden zelf ingespeeld. Wim tekende voor de productie. Voor de mastering werd beroep gedaan op Karel De Backer. “Wat me opviel bij het nummer was de sfeer, die me deed denken aan Massive Attack. Ik heb het dan ook meer in de richting van de emo, ambi en triphop gestuurd”, vat De Backer het samen. Warempel een flink compliment. Uitkijken dus naar de nieuwe nummers waaraan nog volop gewerkt wordt.
Nu de zomer in aantocht is, kunnen we daar wel een zwoele soundtrack bij gebruiken. Op de heren van Dull Boy Johnny mogen we dan zeker rekenen. Dit Antwerpse trio – live krijgen Rik De Bal, Jan Vanhamel en Nard Houdmeyers ondersteuning van Cas Kinnaer op drums en Dries Meeus – staat garant voor sexy, groovy songs met een funky filmische jaren ’70 vibe. De perfecte muziek dus om cocktailparty’s en beachparty’s op te vrolijken.
In 2022 bracht de band hun debuutep Fictional Love Scenes, Vol. 1 uit waar Tropical Swing Clubeigenlijk een vervolg op is. Het is ook zo dat op de vinyl release beide ep’s samen worden uitgebracht en je zo eigenlijk de debuutplaat krijgt van deze exotische band. Voor deze plaat trok Dull Boy Johnny naar het Italiaanse eiland Ponza voor een schrijf-vakantie. Een mens kan op slechtere plaatsen terechtkomen om inspiratie op te doen…
Tropical Swing Club opent met het sfeervolle Mexican Sun waarin we een combinatie krijgen van Air, 70’s funk, zwoele surf vibes en vogelgeluiden. Wat een lekkere cocktail is dit.
In Excuse Me? horen we een mix van de coolness van Balthazar en de salsa en samba van Santana. Bitter Affection klinkt zo zwoel dat de seks er werkelijk van afdruipt. Nog meer zwoele vibes krijgen we in het aanstekelijke Salty Lips. Afsluiter She & Elvis is een soort van tropische mix van Barry White en Khruangbin waar je het spontaan warm van krijgt.
Dull Boy Johnny is allesbehalve ‘dull’, maar wel zwoel, spannend en extreem lekker. Het trio heeft een perfect vervolg gebreid aan de debuutep.
Sluit de gordijnen, doe de lichten uit en zet je zonnebril op want onze favoriete club van, van elk geloof gespeende, christenen aka The Christian Club (TCC) zijn hier met hun tweede ep. Eros heet het kleinood al had het evengoed Thanatos kunnen zijn. Twee zijden van dezelfde donkere medaille beweren sommigen, al moet je ook niet alles geloven wat sommigen beweren.
Tijdens opener Drench vallen we binnen midden een stevige plensbui die ons doorweekt onder een bushokje laat schuilen alwaar wij begroet worden door de donderende stem van Luca Missiaen. Een mens schrikt zich een hoedje! Gelukkig krijgt Missiaens gedonder tegengas van de kwetsbare, lieflijke stem van Lucy Ryan (Bobbi Lu) en wat werkt die combo goed zeg. Gooi daar nog wat synths, een verloren piano riedeltje en drumgeroffel bovenop en je krijgt een stukje muzikale poëzie waar wij wel pap van lusten.
Delirium klinkt wat poppyer al moet je dat bij TCC nu ook weer niet te letterlijk nemen. Het korte sax-momentje in het eerste deel van het nummer doet het voor ons. In Creek menen we Ryan opnieuw te horen, deze keer als tweede stem en potverdorie wat klinken die twee goed samen. Leuk tegentijds ritme ook.
Lieflijk klinkt Spin the wheel tijdens hetwelk we toch wat aan Yuko moeten denken. Het zal dat gitaartje zijn. Fijne crescendo ook die, zeker wanneer de cello zich komt moeien, best wel wat emotionele impact sorteert. Afsluiter Atlas verscheen reeds als single en doet ons opnieuw aan Yuko denken, uitgebreide excuses daarvoor. Lucy Ryan is ook weer van de partij en dat is echt wel prima.
En zo zijn we alweer een kleine 25 minuten verder en moeten we vaststellen dat TCC op Eros bevestigt dat ze goed bezig zijn. Herkenbaar, nog steeds wat zoekende, maar stilaan wel inzoomend op hun eigen unieke muzikale geluid.
