Een mysterieuze hommage aan het leven, een perfecte toekomst, een uptempo single met een zomerse vibe, gitaartonen die een aangename storm resoneren en een boeiende track geïnspireerd door het origineel van de iconische groep Outkast.
Zijn deze week allemaal te beluisteren in onze Luminous Belge: SUWI, Doodseskader, Isaac Roux, Dad Magic en PEET.
Cyriel Vandenabeele, Mattias Geernaert en Elias Devoldere hebben een nieuwe SUWI-plaat ingeblikt. Het album Playing For Oscar verschijnt midden april. De band heeft geprobeerd om de ontembare kracht van de natuur die tot jou spreekt en de romantiek van “sterven is beseffen dat je leeft” te verwerken. Het is ook het eerste album van SUWI waarop gezongen wordt.
Sterven is de eerste single. Op basis van de titel zou je verwachten dat het een donkere track is, maar dat is zeker niet het geval. Het is een aanstekelijk, groovy nummer dat een mysterieuze hommage is aan het leven zelf. Wij moesten spontaan aan de 70’s klanken van Khruangbin denken toen we het nummer voor het eerst hoorden. Het klinkt kleurrijk, psychedelisch en vooral heel lekker!
Sterven is voor SUWI echt niet doodgaan, wel muzikaal wegdromen en het nummer op repeat zetten.
Hoe omschrijf je een mix tussen metal, r&b, techno, sludge, grunge, hiphop, hardcorepunk en rap het best? Eén woord, twee zielen: Doodseskader. Dat zijn Tim De Gieter (Amenra, Much Luv Studio) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard) al enkele jaren.
We leerden het project van de twee heren – die eerder al indrukwekkends lieten horen met andere projecten – eind 2020 kennen. Meer dan enkele singles hadden ze niet nodig om ons meteen tot hun fanbase te rekenen. En dat werd alleen maar versterkt, met hun ep MMXX Year Zero en hun debuutalbum Year One.
Heavy. Het is het enige woord dat kan verbinden in de verschillende genres die ze met hun creaties – alsof het sonische aanvallen zijn – aanraken. De grenzen tasten ze niet meer af. Ze doorbraken ze gewoon. Zonder enig compromis.
Brutale eerlijkheid in hun lyrics, onverwachte wendingen in hun sound en emoties die ze van de ene kant (breekbaar en fragiel) naar de andere kant (rauw, brutaal en agressief) katapulteren. We wéten dat we dit kunnen verwachten van het duo. En toch kon niemand zich voorbereiden op wat hun nieuwe album Year Two nu brengt.
Een evolutie, zowel in geluid als de emoties die ze neerzetten. Emoties over in het reine komen in hun wereld, met hun verleden… Een unieke eigen stempel, die ze achterlaten op de wereld, voor onze toekomst.
“Het is waanzinnig hoeveel reis we allebei hebben gemaakt, zowel individueel als samen. Het is alles wat we ooit hadden kunnen wensen om deze band het schip te zien worden waar we van droomden en om de toekomst waar we voor hebben gevochten langzaam werkelijkheid te zien worden. Er zijn veel dingen veranderd. Er zullen veel dingen veranderen. Maar wij niet. Tot alles 45 is”, lichten Tim en Sigfried toe.
Heen en weer slingeren tussen isolatie, eenzaamheid en het verlangen naar menselijk gezelschap. Pastel Prison laat meteen de evolutie van Doodseskader horen. Deze dualiteit is de strijd die in dit nummer heel sterk naar boven komt. De trage start klinkt sensueel en zacht en barst regelmatig uit met haakse drumritmes, grimmige snaaraanslagen. “I saw you…” De hel barst regelmatig, doch steeds onverwachts los. Met onmenselijke screams, wanhopig gehuil en de blaffende woorden “Cause I’m alone, alone, alone, alone, alone…!”, klinkt het zo menselijk oprecht, zwevend tussen pasteltinten van hoop en bloeddoorlopen wanhoop.
Mens zijn is soms horror. En dat weerklinkt helemaal in het bloedbad The Sheer Horror Of The Human Condition. “Nobody’s there. Alone in the dark. Nobody cares.” Ranzig rauwe, melodische zang wisselt af in dieptes van diepzwaar, met wanhoop gevuld gebrul en woorden die als muilperen, rappend in ons gezicht worden gegooid.
Er worden offers gebracht en beloftes gemaakt. Het offer klinkt in Innocence (An Offering) ritmisch extravagant in zijn frasering en het drumwerk. “Nothing really changed, except from… me.” Zware woorden vallen als rotsblokken tussen alarmerende snaren en diepe basdrums in het traagfluwele en tegelijk keiharde Bone Pipe.
Een nummer over de weg naar heling is Peine (boete). Geen zweepslagen, maar zachte vocalen, die zich beklemmend rond ieders bloedend hart nestelen. Dit moet de Doodseskader-ballade zijn. In geheel eigen stijl, uiteraard. Tranen moeten stromen, net als bloed.
De perfecte toekomst is een mooie belofte, want Future Perfect (A Promise) brengt een al even zacht klankkader als in Peine, waarbij de nog niet voldane melancholie toch al weerklinkt in het bittere snaarwerk. Het zou Doodseskader niet zijn moest deze picture perfect zo zachtaardig blijven klinken. De hel barst dan ook in tienvoud los naar het einde toe. Een perfecte toekomst? Daarvoor (of tegen) mag er hevig en diep geschreeuwd worden, vanuit het diepst van ieders ziel. Dé track van Year Two!
Twinkelende belletjes krijgen we met droge, emotieloze spoken words als intro van People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function. De gitaar neemt hier een sterke rol op, benadrukt door een bonzende drum. Hiphopmetal, sludgerap… combineer naar keuze of laat het gewoon. Doodseskader is het meest treffende woord.
Burroughs en De Gieter slaan de wereld knock out met de negen nummers op dit album. Helemaal raak.
Sinds Isaac Roux in 2023 een van de winnaars werd van De Nieuwe Lichting, kreeg zijn muzikale carrière een super boost. Niet verwonderlijk want wie Isaac al eens live aan het werk zag, weet dat de man een gouden stem heeft en schitterende nummers aflevert. Ook al verschijnt zijn debuutplaat pas in november, toch staat hij er deze zomer al mee op het podium van The Barn tijdens Rock Werchter.
Hoog tijd dus om nog een single te lossen uit die te verschijnen plaat. The Right Place is de meest uptempo single die Roux al ooit uitbracht, ook al blijft ie uiteindelijk vrij ingetogen. Mooie warme arrangementen vullen zijn prachtige stem weer schitterend aan en geven het nummer een sprankelende, zomerse vibe.
We zijn er zeker van dat de naam Isaac Roux snel zal weerklinken in het buitenland. Deze man heeft ontzettend veel talent en is klaar om iedereen in te pakken met zijn geweldige liedjes.
Gentse posthardcore sensatie Dad Magic laat opnieuw van zich horen met hun nieuwste single Ego. Het bewijs dat de band niet alleen de ruige kant van het genre beheerst, maar ook in staat is om pakkende refreinen te maken die in je hoofd blijven hangen.
De single Ego brengt een ontembare golf van energie teweeg, waarbij klassieke hardcore-invloeden naadloos samensmelten met een emotioneel punkrefrein.
Frontman Sven Aerts voegt met zijn rauwe stem een scherp randje toe aan het nummer, wat het geheel een onmiskenbaar karakter geeft. Te midden van de overweldigende kracht die de band op ons afvuurt, blijft de melodie stevig aanwezig terwijl de gitaartonen als een aangename storm resoneren.
Na zijn indrukwekkende succes eind 2023 met de hits Isaiah en Motel 8, keert de Brusselse rapper PEET nu terug met een splinternieuwe single Aquemini.
PEET heeft zijn stempel gedrukt op de Brusselse rapscene en lanceerde in de afgelopen jaren drie albums als onderdeel van het eigenzinnige hiphopcollectief Le 77. Daarnaast werkte hij samen met artiesten als Blu Samu, Zwangere Guy en Roméo Elvis.
PEET haalt zijn creatieve inspiratie uit persoonlijke anekdotes, stadsindrukken en levenservaringen. Met een gevoelige en authentieke schrijfstijl weet hij op unieke wijze de wereld om hem heen te vertalen, vastleggend wat hij ziet, hoort, beleeft en voelt.
Zijn nieuwe single Aquemini is een boeiende track geïnspireerd door het origineel van de iconische groep Outkast. De rapper nodigt ons uit om ondergedompeld te worden in zijn diepe overpeinzingen en vragen, waarbij hij weer een andere kant van zichzelf laat zien.
Veel luistergenot!
