Hoewel IDLES het voorbije weekend in de Lotto Arena een verwoestend feestje organiseerde, was dat niet eens het meest opmerkelijke optreden dat in ons land plaatsvond. De Rotonde van de Botanique in Brussel was het decor voor één van de passages van Mass Of The Fermenting Dregs. Dat was absoluut opmerkelijk want de band bestaat al 22 jaar en speelde nog nooit in Europa, nog nooit! Even voor alle duidelijkheid… Engeland is niet Europa. Dit was meteen ook de verklaring waarom die Rotonde al lekker warm volgepropt stond toen het Hasseltse Six Hands aan hun instrumentale set begon. Een erg snelle en vlotte berekening leerde dat het wel degelijk klopt van die zes handen, want het is een trio. Om het met de voornaam van de bassist te zeggen, de Toon was meteen gezet en we waren gelanceerd voor een gezapig en verrassend funky postrockhalfuurtje.
Het ene moment helde die postrock over naar ‘postmathcore light ‘ met wat verwijzingen richting bands uit lang vervlogen ninetiestijden als Karate en Fugazi. Meestal zat het Khruangbindweefsel sterker verankerd in een soort funky groovy postcorecomposities wat de band wel een buitenbeentje maakt in het genre. Geen traditioneel stilvallen en ontploffen dus, maar een eerder gelukzalige postrockkadans, die voor ons dan wel een beetje als kanttekening opleverde dat de spanningsboog wat te slap begon te hangen. Aan de fervente percussie van drummer Stijn zal het niet gelegen hebben. Altijd heerlijk huis, -tuin –en keukenoplapmiddeltjes te zien op een podium. De roodwit-geruite vaatdoek met scheuren in paste mooi als onderlegger voor de drumroffels. Joerie betokkelde zijn gitaarsnaren alsof hij die tijdens een massage met etherische oliën aan het inwrijven was. Klap op de vuurpijl was het slotnummer dat er bijna niet was geweest want de kabel van Toon weigerde plots dienst. Rechtstreeks in de versterker inpluggen bleek uiteindelijk de juiste keuze en in dat ultieme slot gaven ze ‘full gazi”.
Mass Of The Fermenting Dregs was bijna een kwarteeuw geleden een gek samenraapsel van Engelse woorden die 3 jonge meiden uit het Japanse Kobe gewoon grappig en leuk vonden. Het kunnen ook liefhebsters geweest zijn van een goed glas wijn. Dreg staat immers voor droesem. Nog vóór de eerste plaat uit was had oprichtster en enig overgebleven origineel bandlid Natsuko Miyamoto, 40 ondertussen, al met personeelswissels te kampen. Desondanks maakten ze volop furore met hun melodische mengeling van posthardcore en shoegaze. Natsuko zingt in het Japans en brengt ook anno 2024 vooralsnog grappige maar weinig hoogstaande bindteksten in het Engels. In 2012 trok ze de stekker uit de band en de website om de pagina in het geniep opnieuw te reanimeren in 2015. Isao Yoshino keerde terug als drummer en met gitarist Naoya Ogura kon fase twee aangevat worden. Nieuw leven dus voor Masu Dore, zoals de band afgekort wordt genoemd.
In feite heeft Natsuko door alle strubbelingen nog maar een plaat of vijf uitgebracht onder de bandnaam, waaronder een recente liveplaat. Erg is dat niet, want met het beschikbare materiaal wist ze in de Rotonde een briljant optreden te gevend at bol stond van de energie-uitbarstingen, een hilarische overdosis schattigheid en een uitzinnige schare fans. En vergis je vooral niet. ‘Cottonmouth’ O-Ren Ishii is still alive. Ze is gewoon gereïncarneerd als Natsuko Miyamoto. O-Ren is het personage dat in Kill Bill vertolkt werd door Lucy Liu. Net zoals in de film was Natsuko op het podium sierlijk en schattig tot ze haar duivels ontbond in de Bo Ningen-achtige erupties die een paar songs kenmerkten. De manier waarop ze haar basgitaar vastnam had veel weg van een dodelijke huurmoordenares die vervaarlijk begon te zwaaien met een Samoerai-zwaard. Wijdbeens headbangend maakte ze non-stop grote sier.
Dat was lang niet het enige natuurlijk. Los van het feit dat ze de enige resterende vrouw in de band is, de band oprichtte, zingt en de natuurlijke leider is, bepaalde ze ook een optreden lang wie wat wanneer deed. Met een lach, een knikje en een kordate “hoi” deed ze teken naar één van beide heren die dan het volgende nummer moesten inzetten. Natsuko speelde blootvoets wat het gevechtssport-aura alleen maar groter maakte. Er werd in het begin vooral wijn gebotteld uit het vat No New World dat de melodische kant van de band bewierookte. Denk maar aan Pixies in een Wave Of Mutilation-bui. Opener Sugar klonk in alle geval als een ode aan de band van Bob Mould. Sugar was dan op zijn beurt een ode aan Pixies.
De sound van het 15 jaar oude album World Is Yours was hoe dan ook een stuk minder onberekenbaar en beduidend méér posthardcore. Het leeuwendeel van de setlist was in pittig of sappig Japans opgesteld. Opvallend overigens dat de setlists door de roadie met de blanco kant naar boven gericht op het podium werden gelegd, waarna de bandleden nagenoeg synchroon het blad omsloegen. Op dat vlak kreeg diezelfde roadie nog om een andere reden de lachers op zijn hand. De obligate bandfoto mét publiek in de epische tempel die de Rotonde is, had behoorlijk wat voeten in de aarde. Eerst stond hij achter het drumstel, maar het toeristisch plaatje klopte niet, vond hij. Dan maar eens proberen van de andere kant van het drumstel, dat ging hem beter af. Maar we wijken af. Aoi, Koi, Daidai-Iro No Hibi was zo een pareltje van World Is Yours. Het betekent zoveel als ‘blauwe donkere scheuren” of iets van die strekking. Het zijn dit soort nummers waarin Natsuko excelleerde en door de set – welja – scheurde.
Het geluid van de band was al richting old school Sonic Youth opgeschoven en het ziedende She is Inside, He Is Outside was hiervan de vaandeldrager bij uitstek. Miyamoto schoot vaak in een slappe lach tijdens de opmerkelijke stiltes tussen de songs en begon dan maar om de haverklap ‘obrigado’ te zeggen en te wuiven naar iedereen. De Thurston Moore in de band kwam helemaal tot ontbolstering tijdens het ronduit fenomenale en epische pronkstuk 1960 van het recente Awakening: Sleeping, warempel een nummer met een hoog Forevermore-gehalte. Hoe gevarieerd de band is, bleek wel toen Dramatic, van dezelfde plaat, een soort Japanse Slowdive bleek te zijn. Tussen beide songs in was het weer lachen geblazen toen Natsuko zich verontschuldigde voor haar pover Engels maar vooral haar dankbaarheid wilde tonen wat in een leuke interactie en veel gegiechel met een fan op de eerste rij resulteerde.
Endroll – van het naar de band genoemde debuut uit 2008 – liet alweer een ander klankpalet bewonderen. Denk maar aan Explosions In The Sky, en waarom ook niet? Het gaspedaal werd gelicht en Natsuko vijlde haar samoerai-zwaard even bij, ‘obrigado’, om dan met Asahinagu het tempo weer de hoogte in te jagen. Met de titeltrack van World Is Yours werden de fans wijdbeens headbangend de nacht ingestuurd. Althans zo leek het tot Natsuko in vliegtuigmodus – echt gebeurd – het podium opstormde en klassieker Delusionalism inzette en het drumstel besteeg. Dit allereerste nummer van hun eerste plaat was de gedroomde apotheose van een – vanuit alle oogmerken – verbluffend concert. Aan de merch gingen de t-shirts en cd-tjes als Japanse melkbroodjes over de toonbank en de geduldigen werden beloond want Mass Of The Fermenting Dregs kwamen nog eens ‘obrigado’ en ‘hoi’ zeggen om met de fans op de selfie te gaan. Dreg it away Natsuko!
SIX HANDS: instagram – facebook
MASS OF THE FERMENTING DREGS: instagram – facebook
