Vastgeroeste patronen in de samenleving, eigentijdse elektrofunk, een super melodisch en catchy powerpopsong, spookachtige kraut-synths, ingetogen arrangementen en een folky indiepopsong. Deze week allemaal te horen in onze Luminous Belge. Muziek volledig Belgisch getint.
Artiesten van deze week zijn The Bony King Of Nowhere, Lesage, De Beren Gieren, Bearscape, And They Spoke In Anthems en BEECH.
Wat doe je als songschrijver wanneer je eindelijk, na jaren werk met lof wordt overgoten? Dat gebeurde na Bram Vanparys‘ vijfde The Bony King Of Nowhere album Silent Days. Het album werd overal positief onthaald, het werd zijn beste album tot dan genoemd. Dat geeft natuurlijk veel druk voor de opvolger. Zeker als je weet dat Vanparys zichzelf nooit wil herhalen. En dus ging de man de afgelopen jaren het avontuur niet uit te de weg en door zichzelf uit te dagen onderging hij terug een artistieke evolutie.
Bram trok de studio in met gitarist Vitja Pauwels, pianist Hendrik Lasure, drummer Simon Segers en bassist Jasper Hautekiet om zijn nieuwe ideeën tot leven te brengen. Op dit album zingt Vanparys over vastgeroeste patronen in de samenleving, de gehoorzaamheid van de ‘gewone’ mens, de structurele valse onwetendheid van grote spelers, de giftigheid van online communicatie en andere zeer herkenbare maar niet altijd prettige onderwerpen. Het is dan ook niet echt een luchtig plaatje geworden. Niet alleen door de onderwerpen maar ook omdat er meer geëxperimenteerd wordt en dat maakt het geen gemakkelijk album.
Maar zoals altijd zijn de gemakkelijkste songs niet altijd de boeiendste en dat is hier ook het geval. Vanparys kiest niet voor de klassieke songstructuren en de eenvoudigste arrangementen. Waar Vanparys’ nummers vroeger vaak werden gelinkt aan Neil Young en Bob Dylan, lijkt hij deze keer meer aan te leunen bij de muziek van Radiohead ten tijde van Ok Computer. De nummers klinken nog rijker en gevarieerder dan voorheen en zo zijn de meeste songs groots, al was dit misschien niet de bedoeling.
Elk nummer op Everybody Knows komt heftig en overweldigend binnen door de gevarieerde opbouw en de rijke arrangementen. We zijn dan ook serieus van onze sokken geblazen door deze prachtige plaat. Het is Bram Vanparys echt wel gelukt om zichzelf te overtreffen door volledig uit zijn comfort zone te treden.
Februari is nog veel te vroeg op het jaar om een album nu al “plaat van het jaar” te noemen maar we zijn er zeker van dat Everybody Knows in de eindejaarslijstjes van 2024 zal belanden.
Pieter Lesage zat in het verleden bij de begeleidingsband van Gabriel Rios, tegenwoordig ondersteunt hij Flip Kowlier en maakt hij deel uit van het trio Ertebrekers. Peter maakte in het verleden een tijdje soulvolle pop onder de naam Moiano en sinds vorig jaar brengt hij terug zelf nieuw muziek uit als Lesage.
Voor zijn nieuwe single Black Screen werkte Lesage samen met soulmates Jonas Casier (JTOTHEC), Peter Knudsen (Mono Neon), Boris Van Overschee (Delv!s), Judith Okon(Selah Sue) en Rebecca Driesmans (Bex). Met deze funky single wil Peter iedereen van achter zijn scherm halen om zichzelf te verliezen in de verslavende kadans.
Het nummer is een lekker in het oor liggende, eigentijdse elektrofunktrack waar we invloeden in horen van Prince, Stevie Wonder, Zapp en Rick James. Dansvoer van het hoogste niveau.
2024 staat voor BEECH in het teken van de grote terugkeer. Kristof Souvagie debuteerde met zijn band in 2018 met de ep Teabag waarop in 2021 het album Artifact volgde. Op 2 februari mogen we de tweede ep Back In December verwachten die opgenomen werd met een nagelnieuwe ritmesectie. Eerst verschijnt de ep enkel digitaal en een maand later kan je ze kopen op knal oranje cassette.
Het catchy titelnummer van de ep kregen we, geheel toepasselijk, al in december te horen en nu krijgen we nog een voorproefje dat even aanstekelijk klinkt als zijn voorganger. Back Where You Belong gaat over het lot en je eigen ding doen. Dat heeft BEECH zeker gedaan met deze straffe powerpopsong die in de lijn ligt van het beste van The Posies, Nada Surf en Teenage Fanclub. Super melodisch en mega catchy.
Met de release van de nieuwe ep worden er ook een reeks nieuwe optredens aangekondigd. Net als naar de ep kijken we er al reikhalzend naar uit om BEECH terug live aan het werk te zien.
Fulco Ottervanger, Lieven Van Pée en Simon Segers gieren weer. Het trio trok naar het Noorwegense Bergen om er hun zevende langspeler What Eludes Us in te blikken met producer Jørgen Træen (Jaga Jazzist). Op de nieuwe Gieren plaat moeten we nog wachten tot 29 maart maar we krijgen er nu al een voorsmaakje uit.
The Houses klinkt vrij mysterieus door de spookachtige kraut-synths, de ritmesectie lijkt dan weer weggelopen uit een of andere bijzondere dancetrack. Voeg daar hier en daar een klassiek pianothema aan toe en je krijgt een heel originele en funky track.
Het trio klinkt hier op zijn best en op zijn vreemdst en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.
Arne Leurentop wist ons in 2014 al te raken met het And They Spoke In Anthems debuutalbum June. Hij deed dat met zijn mooie, warme stem en knappe melancholische nummers met brede arrangementen. Hij bevestigde zijn talent met het tweede album Money Time (waarmee Leurentop een tournee als support act van Echo & The Bunnymen in Europa versierde) zodat we al een tijdje uitkeken naar de derde langspeler. Het duurde vijf jaar voor Still het licht ziet. In die tijd verloor hij van zijn twee beste vrienden en trok hij, met zijn gezin, anderhalf jaar door Nieuw-Zeeland in een oude camper. Het werd een roadtrip-rouwproces. De eerste noten van deze heel persoonlijke langspeler schreef hij in Nieuw-Zeeland.
Arne nam het album op met zijn vaste kompanen Jan Dhaene (Konvoï, NO Pareto) op drums, Maarten Flamand (The Antler King) op gitaar en kersvers bandlid Tim Vandenbergh(Sukilove, Eva de Roovere,…) op bas. Zij zullen hem ook vergezellen op de tournee. Er wordt voor deze release met referenties gegooid als Andy Shauf, Wilco, Villagers, Novastar en Neil Finn. Vooral de invloed van Finn horen we in dit album, misschien ook omdat hij van Nieuw-Zeeland afkomstig is. Het breekbare en warme dat we in het solowerk van Finn horen, weerklinkt ook in Still.
Hoe prachtig de vorige albums van And They Spoke In Anthems ook waren, toch overklast Leurentop zichzelf op de nieuwe plaat. We krijgen tien diamantjes die raken door hun puurheid en kwetsbaarheid. Er wordt gegoocheld met wondermooie, ingetogen arrangementen die af en toe een orkestraal tintje krijgen. Het valt op dat Arne met nog meer emotie zingt dan voorheen en daar pakt hij ons volledig mee in.
Still is een hele straffe plaat en een mooi eerbetoon aan Arne’s overleden vrienden. Het is dan ook uitkijken naar de live optredens van And They Spoke In Anthems waar ze deze mooie plaat gaan voorstellen.
Vorig jaar bracht Simon Gernaey alias Bearscape de ep Are We There Yet? uit met daarop zes catchy indiepopsongs. In zijn nieuwe single Istanbul wil de singer-songwriter nieuwe horizonten verkennen en ontdekte hij een vrijere manier van muziek schrijven.
Het begin van het nummer klinkt vrij folky en wordt gedragen door Gernaey’s warme stem en akoestische gitaar. Na een tijdje vallen de bas en de drums in en wordt het geluid iets rijker dankzij het speelse piano riedeltje. Eens het tempo vuriger wordt, verandert de sfeer en zijn we volledig mee.
Simon bewijst met dit nummer dat hij over het talent beschikt om aanstekelijke liedjes te schrijven, we mogen zeker nog veel meer verwachten van hem.
Veel luistergenot!
