Een ode aan de herfst, op ontdekkingstocht richting het verre oosten, pure pop, een ruw folknummer over een pijnlijke break-up en getriggerde smaakpapillen en dansbenen. Benieuwd? Luister dan ook deze week naar onze Luminous Belge!
Artiesten deze week zijn Isaac Roux, Vitja Pauwels, Wattmen, Floris Francis Arthur en FAAR.
Wie Louis De Roo alias Isaac Roux al eens live aan het werk zag, weet dat dit jonge talent alles in huis heeft om het te maken. De man zingt met zoveel passie en overtuiging zijn prachtige dromerige folk composities dat hij je van de eerste seconde weet in te pakken. Volgend jaar mogen we zijn debuutalbum verwachten dat werd ingeblikt met Bert Vliegen achter de knoppen.
Vandaag krijgen we nog een mooi voorproefje uit dat debuut. Hoewel het buiten wintert, stuurt De Roo een ode aan de herfst de wereld in. Het is een nummer over hoe relaties vaak door moeilijke periodes gaan, of zelfs spaak lopen, in deze gure herfst- en wintermaanden.
Louis begeleidt zichzelf op akoestische gitaar terwijl de soundscapes het geheel een subtiel, gelaagd tintje geven. Hij zingt ingetogen op dit warme klankentapijt en dat op zich is al magisch, want Isaac Roux heeft niet veel meer nodig om diep te raken. De puurheid en de kwetsbaarheid druipen van dit nummer af.
Het is nog wachten tot 26 januari voordat de nieuwe van Vitja Pauwels, Early Life Forms, zijn publieke leven mag aanvatten. Tot die tijd moeten we het doen met enkele singletjes zoals dit Groove Encore.
Voor Groove Encore ging ook Pauwels op ontdekkingstocht richting het Verre Oosten (Japan meer bepaald) en aldaar stootte hij op een vreemdsoortig snaarinstrument: de taishō-goto. Het vijfsnarige toestel klinkt een beetje als een sitar en ziet eruit als een kleine lapsteel die je bespeelt met een handvol toetsen en een plectrum.
Het geluid van de taishō-goto klinkt dan wel oosters, maar het fijne is dat Pauwels het plaatst binnen een klankomgeving die veeleer doet denken aan de moerasblues van John Mayall & The Bluesbreaker ten tijde van A Sense Of Place of van The Neville Brothers‘ Yellow Moon. Die combinatie, samen met het zalige Hammondorgel van Laurens Dierickx, de slepende drums van Casper Van De Velde en de baritongitaar Frederik Leroux, klinken tegelijk bekend en bevreemdend in de oren.
En ze hebben naar Big Star geluisterd! Hoe durven ze! En naar Teenage Fanclub! Het lef, zeg!
Nee, even ernstig nu maar niet te lang: van Wattmen zijn er maar twee van, met name Bert Leijssen en Tijl Cuppens en ze noemen dit een project en daarvoor alleen al, het woord, horen ze komende Pasen aan een kruis te hangen. Rock-‘n-roll is geen ‘Project’, capice?
Wat het dan wel is: opwinding, de gravitatie der dingen onderhevig aan zowat alles, dijken die breken maar wat wij nu willen is dat Wattmen doorbreken zal. Dit glinstert namelijk van pure pop, kristalletjes blinken, en het klinkt allemaal als wat al eens gedaan is, vroeger, maar dit is nu. Perfecte single tout court. Snij je een oor af, leen het aan iemand zodat hij of zij dit kan horen. Aan ‘moeten’ doen we hier niet, maar dit zou moeten.
Zijn solo-debuutalbum komt eraan op 15 december. We kennen hem als Floris De Decker van Cloudy-Oh, Team William, The Van Jets en Intergalactic Lovers. Als Floris Francis Arthur doet hij nu ook helemaal zijn eigen ding: “donkere liedjes voor donkere dagen” schrijven.
We kregen al Love Like We Used To en Hold Me Now te horen, maar vooraleer hij zijn album There Never Is And Never Was A Masterplan op de wereld loslaat, krijgen we er nog eentje dat intens rauw binnenkomt.
A Wall is een traag, ruw folknummer over een pijnlijke break-up, waarna je dronken gaat rond strompelen in de stad en helemaal geen zin meer hebt om naar huis te gaan. Als na een zeer slecht afgelopen feestje… En toch klinkt ook deze narigheid weer zo prachtig breekbaar door Floris’ stem, waarin wanhoop ‘ont-hoopt’ doorklinkt.
Glooiend warme sounds, een folky gitaarspel en originele ritme-slagen laten de twijfel en doelloosheid echoën langs de eenzaamheid van een gebroken ziel. Waarom nog naar huis gaan?
Jürgen Hamakers, Sven Lories en Vick Vandenput jamden al een tijdje regelmatig samen, door gedeelde passies en uiteenlopende invloeden groeiden die jams uit tot een band met een eigen sound, ze noemden zich FAAR. In hun composities horen we een mix van melodische funk, smooth jazz en hiphop vibes, nieuwe telgen van de Belgische nu-jazz scene dus.
De afgelopen maanden werkte FAAR. hard aan hun debuut ep die we mogen verwachten in maart 2024.
Nasua is de eerste teaser uit die ep en klinkt veelbelovend. Het trio brengt een geweldig aanstekelijke groove waar Hamakers op toetsen, een lekker sausje overheen giet: een sprankelend recept. De heren combineren de energie van STUFF. met de diversiteit van ECHT! en maken zo iets erg opwindends.
Iets zegt ons dat we nog veel moois mogen verwachten van FAAR. Met Nasua zijn onze smaakpapillen en dansbenen alvast getriggerd.
Veel luistergenot!
