Een nieuwe, briljante belpopparel, een uptempo track, een troostend rustpunt dat zachtjes je trommelvliezen streelt, een prachtig eerbetoon aan Tom Pintens en straffe indierock met een eigen smoel. Dit alles in je wekelijkse vertrouwde Luminous Belge.
Artiesten deze week zijn Venus In Flames, Sherman, Bram De Looze, Het Zesde Metaal en Pelican Dealer.
Venus in Flames, alter ego van singer-songwriter Jan De Campenaere bestaat twintig jaar en dat zullen we geweten hebben. Niet alleen komt er een flinke ‘Best Of’-tournee van veertig concerten in ’s lands verschillende culturele centra en clubs, er is ook een gloednieuwe plaat vol pakkende liedjes.
De nieuwe boreling luistert naar de naam Vanishing Act, een intimistisch en kwetsbaar, soms ietwat donker album, dat ons tegelijk ook als een warm deken toedekt en zo veel troost biedt.
Dat het aanstekelijke mid-tempo tongue-in-cheek Two Lovers nog niet als single werd uitgebracht is ons een raadsel. Dit verhaal over de twee geliefden in de stromende regen met hoog Crowded House-gehalte verdient eigenlijk belachelijk veel te veel airplay. Het mag wat ons betreft uitgeroepen worden tot een van de meest briljante belpop-parels, al schreeuwt deze duizelingwekkend mooie popsong om een nog grotere status natuurlijk. Waarom niet beiden? Bijzonder knappe compositie en met een rijke instrumentatie, met helden als Mario Goossensdie hier subtiel drumwerk levert en met Tom Vanstiphout en Tim Coenen op bas. En De Campenaere troubadourt er lumineus op los.
Vanishing Act is een waar verwenparcours van fraaie composities en sterke emoties, een warme deken van troost voor de mogelijks komende koude wintermaanden. Een koesterplaatje zeg maar.
Of om kort te gaan: een sterke worp van Venus In Flames dat na twintig jaar onderweg duidelijk nog niet uitgeblust is, klaar voor nieuwe avonturen. Laat maar komen, Jan!
Een tijdje geleden deed Steven Bossuyt, alias Sherman, een oproep op de sociale media: mensen die het even moeilijk hadden of door een mindere periode gingen, konden zich opgeven voor een mini-concert bij hen thuis. Hij deed de oproep naar aanleiding van de release van zijn nieuwe single My Love Will Wait, die is geschreven om te troosten.
Bossuyt schreef het nummer op een verloren middag in een dorp midden in Frankrijk waar hij op doortocht was. Het is geen zielige ballade, wel een uptempo track waarvoor Sherman de mosterd ging halen bij The Killers, The 1975 en Phoenix. Het is een feelgood-indiepopsong die de blues zo weg blaast.
Sherman heeft al bewezen dat hij gemakkelijk catchy songs uit zijn mouw kan schudden. Helaas worden ze amper op de radio gespeeld, terwijl ze allemaal hitgevoelig zijn. Hopelijk krijgt hij de aandacht die hij verdient met deze My Love Will Wait.
Pianist par excellence Bram De Looze staat ongetwijfeld te popelen om zijn nieuwe album Spotting Gateways vrij te laten, maar zoals het de goden der muziekindustrie betaamd, gaan hij en wij nog even geduld moeten hebben. Tot 19 januari 2024 om precies te zijn want op die dag zal Bram de plaat in levende lijve komen voorstellen in de Antwerpse De Singel.
Bow is opgebouwd rond een aantal aangehouden toetsaanslagen waarrond De Looze een melancholisch verhaal bouwt. Een stuk melodischer en filmischer dan we gewend zijn van Bram die vaak graag wat abstracter te werk gaat.
Wat het nummer zo sterk maakt is haar cyclische opbouw. Bow start ingetogen met één enkele noot, waarna de melodielijn de ene keer wat donkerder oorden opzoekt om vervolgens optimistisch naar het licht te reiken. Steeds keert De Looze echter terug naar dat melancholische begin dat, door de akkoorden die eraan vooraf gaan, telkens een iets andere kleur krijgt. Het vormt een troostend rustpunt dat zachtje je trommelvliezen streelt en in je oor fluistert dat het allemaal goed komt.
Een prachtig stukje muzikale poëzie!
Het Langste Jaar werd geschreven door Wannes Cappelle naar aanleiding van de eerste verjaardag van de sterfdag van zijn te vroeg gestorven schoonbroer. Het nummer werd in juni opgenomen door Het Zesde Metaal, met muzikant Tom Pintens, dit keer ook als producer, toen iedereen al wist dat Tom ongeneeslijk ziek was. Overbodig te zeggen dat dit voor de band een intens moment was en het samen musiceren dubbel voelde.
Tom Pintens zei over de opnames in De Standaard Weekend in juni: “Het is een mooi cadeau, zelfs een levenslijn, dat ik het nieuwe album van Het Zesde Metaal mag produceren, terwijl die klus daar normaal naar een buitenstaander gaat.” En over de gelijknamige plaat die er in het voorjaar 2024 aankomt: “We denken dit keer niet na over een single, of over radio-airplay. Sommige songs zullen zeven, acht minuten duren en zijn echt doorgecomponeerd, met lange instrumentale passages. Dat hebben we nog maar zelden gedaan. Het wordt een heel muzikale plaat.”
Het Langste Jaar begint aarzelend met een eenvoudige akoestische gitaar en de stem van Cappelle. Pas bij het refrein komt de piano discreet aansluiten om erna met een prachtig gebroken akkoord de herfstige sfeer te zetten. Er wordt veel ruimte gelaten om de tekst en de zang te laten schitteren.
Na een kleine drie minuten valt de drum in en wordt een rustige outro met koorzang ingezet. Een enkele noot van een viool of cello die in de laatste minuut van het nummer wordt aangehouden, deemstert in reverb weg als een schim in de mist; een simpele maar krachtige vondst. Het nummer werd al live gespeeld op de herdenkingsdienst in OLT Rivierenhof, de piano-partij van Pintens kwam toen van een zelf-spelende piano met een lege kruk er achter…
Deze titeltrack is erg veelbelovend voor het nieuwe (zesde) album (voorjaar 2024) van Het Zesde Metaal dat stilaan een instituut wordt in de BelPop galerijen. Benieuwd hoe de band de lange tracks live zal vertalen en hoe ze verdergaan zonder de krullenbol-arrangeur-multi-instrumentalist in hun rangen. Het Langste Jaar is in ieder geval een prachtig eerbetoon aan Tom Pintens.
Pelican Dealer is een combinatie van de gebroeders Jasper en Mats Mulier en het West-Vlaamse duo Melvin Slabbinck en Daan Pyfferoen. Het viertal staat garant voor straffe indierock met een eigen smoel. Dat was al te merken aan de ijzersterke singles White Noise en Januari Blues die ze eerder dit jaar de wereld instuurden. Hun kwaliteit is trouwens ook de jury van Sound Track niet ontgaan, want op 9 december staat Pelican Dealer in de finale van deze muziekwedstrijd in Het Depot in Leuven.
Om de geweldige reputatie van de band nog wat kracht bij te zetten, krijgen we nog een nieuwe single. Filthy Romance werd geproducet, gemixt en opgenomen door Thomas Valkiers (High Hi, The Haunted Youth…), Frederik Dejongh (Jerboa) nam de mastering voor zijn rekening.
Het nummer beschrijft het gevoel te willen ontsnappen uit het kluwen van een toxische romance, door op zoek te gaan naar geluk in een eigen droomwereld.
Het nummer klinkt iets anders dan de twee voorgaande die gewoon aanstekelijke, catchy tracks waren. Dit is een meer slepende, melancholische ballade waarin de band soms heel bombastisch uit de hoek komt, en zelfs in de buurt komt van Muse. Zeker op het einde wordt alles uit de kast gehaald om overdonderend af te sluiten.
Pelican Dealer bewijst met deze Filthy Romance dat het een band is met vele gezichten en dat ze ook een epische song kunnen afleveren.
Veel luistergenot!
