Een swampy, groovy track die verder dendert op de bel van de ride en een ritmisch baspatroon, eclectische klanken, krachtige beats die samenkomen met dramatische strijkers, een pitbull van een refrein en een instrumentale compositie waarin piano en elektronica elkaar ontmoeten.
Benieuwd? Luister dan naar onze wekelijkse samengestelde Luminous Belge! Spin those records!
Een jaar na het plotse overlijden van Tim De Graeve kondigen zijn familie en vrienden Sing My Title aan. Dit nieuwe album wordt een postuum carrièreoverzicht van de Gentse bluesman Tiny Legs Tim en verschijnt op zijn verjaardag, 28 november, dit jaar.
De lancering gebeurt tijdens een tributeconcert in de Gentse Handelsbeurs waar bevriende artiesten het werk van Tiny Legs Tim zullen brengen. De plaat wordt een dubbel-lp met een een selectie uit Tims volledige carrière en nieuw, onuitgegeven materiaal.
Death Bells Ringing is een swampy, groovy track die verder dendert op de bel van de ride en een ritmisch baspatroon. Er overheen de snedige blues riff van Tiny Tim’s rode Gibson semi-hollow die de toon zet tussen de zangstrofen door.
De 24-jarige Nathan Elias is een Belgisch-Koreaanse muzikant, songschrijver en producer uit het bruisende Brussel. Hij heeft onlangs een nieuw nummer uitgebracht genaamd Rock Out, dat je wellicht zult horen in de clubs.
Met zijn muziek creëert Nathan Elias een uniek en boeiend universum, gekenmerkt door elektronische en eclectische klanken. Zijn muzikale stijl wordt beïnvloed door diverse muziekstijlen en culturen, wat resulteert in een donker en melodieus geluid met onconventionele tonen.
Rock Out is een nummer dat het best tot zijn recht komt in een dampende club. Met zijn energieke en aanstekelijke vibe en meeslepende ritme is deze track perfect geschikt voor een uitbundige bijeenkomst op de dansvloer.
Lani presenteert haar splinternieuwe single Big Boys, waarvoor ze de handen ineensloeg met producer Hannes Cuyvers (Ramkot) en Justine Bourgeus & Trui Amerlinck (Tsar B), die verantwoordelijk waren voor de prachtige strijkersarrangementen.
In haar nieuwste single Big Boys waarschuwt Lani ons voor de gevaren van de dramatische overdrijving van de werkelijkheid, een veelvoorkomend fenomeen in 2023. De muziek zelf weerspiegelt dit thema, met krachtige beats die samenkomen met de dramatische strijkers van Tsar B. Dit contrast legt de nadruk op de strijd tussen inhoud en uiterlijk vertoon.
Big Boys begint met een beklemmende beat, terwijl Lani’s stem opmerkelijk fluisterend klinkt. Maar onder die broosheid schuilt een verborgen kracht en een voortdurende dreiging.
Lani’s eigenzinnige aanpak zorgt ook nu weer voor een knappe single.
Bobbi Lu ’s tweede single begint vertrouwd met synths en haar omfloerste stem. Een logisch vervolg op Metapwhore, zo lijkt het.
“Shut shut up, I’m trying to make money, and you’re getting in my way.” Oei, dat klinkt kwaad?
En dan barst de bom! Echte drums komen binnen (Joshua Ongenae). Het tempo is hoger. En we horen een andere kant van de stem van de Brugse Britse Lu(cy) Ryan: lange en brede uithalen. “It’s a pretty planet”, alles moet er uit. En verdomme, een elektrische gitaar eronder (Ward Rosseel?). Wat gebeurt hier allemaal?
De piano met echo in de mooie brug/drop. Een pitbull van een refrein, dat meer aan grunge dan aan electro doet denken.
Aan het eind haalt er iemand zelfs een akoestische gitaar boven. Dit gebeurt er als Thom Yorke, Jonny Greenwood en Caroline Polachek tegelijk in je hoofd zitten. Is het elektro-indie? Zo veel in drie en een halve minuut en het klopt allemaal (productie Lucy Ryan samen met Tobie Speleman).
Schitterende single, vol bruisend leven. Kwaad op de alles verterende hebzucht rondom ons. “Will you be my cash cow?”
Bobbi Lu gaat op avontuur en alles mag. Waar wacht je op, Willy en Stu? Zet Pretty Planet op repeat in jullie playlists.
Als de naam Gill Princen bij jou een belletje doet rinkelen dan en ben je waarschijnlijk een hardcore fan van Portland. Gill was er namelijk ooit toetsenist maar verliet de band enkele jaren geleden. Even weg van de muziekbizz, de kaarten opschudden en zichzelf herbronnen. We zouden het allemaal af en toe eens moeten doen, toch?
Voor Princen was het ook een periode waarin hij hernieuwd kennismaakte met wat men graag neo-klassieke muziek noemt. Mensen als Ryuichi Sakamoto, Olafur Arnalds, Joep Beving bleven daarbij blijkbaar het meeste plakken. Zo hard zelfs dat hij voor vier maanden op artistieke residentie ging naar Tokyo. Er zijn slechtere plaatsen om aan introspectie te doen!
Het resultaat is een aantal composities waarvan Silk als eerste in de openbaarheid wordt gebracht. Een instrumentale compositie waarin piano en elektronica elkaar ontmoeten. De piano brengt verstilling terwijl de elektronica een wat dreigende laag onder de melodie legt. Ergens voorbij de helft van het nummer neemt die elektronica het helemaal over en gooit Princen de deuren van de compositie open. De spanningsboog wordt opgespannen en tenslotte terug ontspannen.
Het artwork bij de single is een tribute aan de in maart overleden Sakamoto; de witte stippen op de foto zouden verwijzen naar een specifieke Kanji (de oudste van de drie op tekens gebaseerde geschriften die gebruikt worden in Japan). Vraag ons nu niet welke!
Veel luistergenot!
