Stijlvolle donkere indiepop, licht psychedelische Arabische toonladders, een soulvolle stem, een flinke dosis humor en zelfrelativering en een heel goede rockband!
Deze week te ontdekken in onze Luminous Belge op woensdag. Artiesten die we hiervoor danken zijn Kingsblu, Kookaburra, Low Hill, Jerry Spin en Hugs Of The Sky! Knallen maar!
Sinds de coronaperiode stuurt Raf Verhavert zijn muziek de wereld rond onder de naam kingsblu. Vanuit een kamer met (bijna) te veel synthesizers met zicht op de Sint-Rochuskerk in Deurne creëert hij nu al drie jaar eigen songs. De ene wat meer doordacht dan de andere. Constante twijfel zorgt voor een helse strijd en veel vragen. Maar elke keer lijkt het toch te lukken om wat songs af te werken.
Na 14 singles werd het tijd voor wat meer. De afgelopen maanden werkte Verhavert aan nieuwe songs die hij in een (debuut)ep wil bundelen. Patience is een eerste voorproefje van deze ep en beschrijft het over je heen laten komen en controle laten nemen over de relatie. De hele ep gaat trouwens over de vicieuze cirkel van een relatie die maar niet op zijn poten kan blijven staan.
Het is een boeiende track die in het begin wel iets heeft van de stijlvolle donkere indiepop van Balthazar. In de laatste minuut verandert de vibe echter volledig, Raf zet veel effecten op zijn stem waardoor het lijkt of hij bezeten is. Ook de soundscapes worden nog duisterder dan voorheen. Dit is zeker het meest intense nummer dat we ooit te horen kregen van kingsblu.
Telkens gaat kingsblu iets verder dan in de voorgaande nummers, waardoor de composities meer diepte krijgen.
Chopra Nightstore is na On The Sun de tweede single uit de in juni te verschijnen ep Spot Me From Outer Space van Kookaburra, opgenomen met Frank Rotthier in de Antwerpse TRIX Studio.
De licht psychedelische Arabische toonladders zouden Robert Smith eind jaren zeventig stikjaloers gemaakt hebben. Mads D’Hulster klinkt als een goth-alien die overuren doet in de shishabar en staat te dansen op een achterste-voren afgespeeld Chelsea Dagger.
Quinten Hazebroek draaide een Reservoir Dogs van de Seefhoek als bijhorende video en die ziet er gewoon ‘fokkin’ goed uit. Een van de beter dingen die we recent als clip zagen. (De shot met de figuranten in de ijzerwinkel is hilarisch)
De hoofdrol blijft een brok lekkere postpunk die nog dagen in ons hoofd gaat blijven hangen. Chropa Nightstore, Chropa Nightstore, Chropa Nightstore… WOOW!
Na 15 jaar ruilde Laurens Vanhulle, alias Low Hill, zijn vertrouwde Antwerpen in voor Brussel. Daar kan hij, op onbekend terrein, nieuw materiaal uittesten. Sinds dit jaar is hij ook artist in residence bij muziekcentrum Volta, waar hij al volop aan het werken is aan een nieuwe live-set. Het was al drie jaar stil rond de talentrijke artiest, zijn laatste wapenfeit was de instrumentale ep As You Fall Into The Sky en de single Heal die bij V2 Records verscheen.
Collide is de eerste single uit het nieuwe Low Hill hoofdstuk dat Vanhulle heeft ingeblikt met Benjamin Desmet (SX). De track vertelt een verhaal van zelfmisleiding en de innerlijke strijd die gevoerd wordt wanneer je wanhopig probeert om niet verliefd te worden. Het is een donkere meeslepende elektrosong waarop Laurens nog intensere zingt dan voorheen. We wisten al lang dat Vanhulle een enorm straffe stem heeft maar op deze song gaat hij nog een stapje verder en zingt Laurens met zoveel passie en overtuiging dat hij ons nogmaals heeft verbaast met zijn soulvolle stem.
Wat een straffe song is dit.
Of Jerry Spin een band is of een project van voormalig frontman van Coyote Melon, Jeroen De Gussem weten we niet zeker. Live wordt De Gussem bijgestaan door gitarist Kim Van Elsen (Philemon) en drummer Lorenzo Wezenbeek (Coyote Melon), maar deze ep nam hij op met drummer Ruben Vanhoutte (Tamino, Jaguar Jaguar), bassist Daan Van Isterdael (Pavlove) en toetsenist Eline Flintrop (MURI). We weten wel dat de singles die deze ep voorgingen allemaal aanstekelijke tracks waren met verrassende, frisse arrangementen die Jeroen perfect inkleurde met zijn warme stem.
De titel van de ep verwijst naar de talrijke dierensymboliek in de songs. Jerry Spin vertolkt “de beesten” van het tweede millennium: bedenkelijke figuren uit de ondernemerswereld. Soms als roofdier, soms als slachtoffer die ten prooi is gevallen van “the greater powers that be”. De teksten zijn dan ook maatschappijkritisch, maar nooit hoogdravend of cynisch, alles overgoten met een flinke dosis humor en zelfrelativering.
Op de ep staan zes ijzersterke songs van het type ‘stijlvolle kwaliteits-indiepop’. Zes kleine meesterwerkjes waar de arrangementen het geheel tot de perfectie aankleden. En al heeft elke compositie een andere vibe, toch vormen ze samen een mooi geheel. De Gussem zingt met veel overtuiging, met de passie van Gabriel Rios en de arrogantie van Alex Turner, een goede combinatie zo blijkt.
Er zijn nog Belgen. Zij van Hugs Of The Sky bijvoorbeeld. Ze stonden ooit in het voorprogramma van The Sisters of Mercy maar moeten ze daar nu trots op zijn? Totaal niet. Ze zijn namelijk tot veel meer in staat dan enkel dat.
Hopelijk doen ze nooit meer het voorprogramma van een bende valse lijken met een drumcomputer als groepslid. Hopelijk groeien ze uit tot, tot wat, ja, tot wat, eigenlijk? We zullen het simpel houden: Hugs Of The Sky is een rockband en een hele goeie wat dat betreft. Want dit, Butter Free (een single, geen Tupperwaredoos, voor alle duidelijkheid) knalt en stampt alle kanten uit. Het is rock-‘n-roll. Sterker: het is rock-‘n-roll zoals rock en rochel hoort te klinken. Vuil. Nijdig. Happend naar lucht te midden tabakswolken en naar jouw en onze schenen. Af!
Of nee, bijt en blijf ons bijten. Zoals met dit, Butter Free, met een intro van Nirvana maar dan komen de ooh-oohs en de gitaren en ze vallen een paar keer, staan dan op, en beginnen weer.
Machtig, dit. Er zijn nog Belgen. We hebben weer hoop. Zeker omdat eind deze maand hun ep uitkomt. Koop geen kranten, val Teletext niet lastig, je leest er hier wel alles over. Geen dank.
Veel luistergenot!
