Het Sloveense Laibach was, is en blijft een moeilijk te vatten fenomeen. Het avant-gardistische collectief wil dat vooral zelf ook zo houden en doet lustig zijn zin en is de laatste tijd productiever dan ooit. Ook in 2023.
Eerder dit jaar verscheen het album Sketches of the Red Districts waarbij de band op meesterlijke wijze weer aanknoopt bij de logge en loodzware industrial sound van de avant-gardistische beginjaren en die verder verfijnt. Een donkere parel waarbij de thematiek er niet naar is om vrolijk van te worden.
Iets lichtvoetiger is de ep Love is Still Alive, een verhaal in acht bedrijven, een reis door ons zonnestelsel, langs acht planeten, met acht herwerkingen van de song die eerder prijkte op de soundtrack die Laibach creëerde voor de film The Iron Sky: The Comming Race.
Laibach goes country? Laibach goes country! Enfin, toch in Love Is Still Alive I: Moon, Euphoria. Milan Fras zingt met zijn of zo karakteristieke diepe grafstem, terwijl je op de achtergrond, rustig galopperend, een vrolijk basloopje hoort, en een rustige countrygitaar die het geheel begeleidt.
Maar neen, Laibach maakte géén countryplaat. Het countrygitaartje wordt gaandeweg ingeruild voor een orgeltje, er klinkt al eens een elektrische gitaar en gaandeweg doen ook de synths, stemvervormingen en allerlei spacey geluidjes hun intrede.
Tegen dat we aanbeland zijn bij Love is Still Alive IV: Netpune Octocin is het alsof je een van onder het stof gehaalde Suicide-track hoort. Je verwacht haast elk moment de stem van Alan Vega te horen. In Love Is Still Alive V: Uranus, Prolactin lijkt het dan weer of Laibach een ode brengt aan ons eigen Telex. En hier en daar lijkt er ook goed naar Kraftwerk geluisterd te zijn.
Eigenlijk vormen de acht tracks op de ep dus één grote compositie. We stappen mee met Laibach in het ruimteschip en vliegen achtereenvolgens langs de Maan, Venus, Mercurius, Neptunus, Uranus, Saturnus, Jupiter en eindigen bij Mars. Bij aanvang (Love Is Still Alive I: Moon, Euphoria) klinkt het “We’re cruising through the galaxy with stardust in our hair, we lost the earth forever but the moon is still alive”, maar eens bij Mars aangekomen (Love is Still Alive VIII: Mars, Dysphoria) klinkt het “we lost the earth forever and the moon is no more there”.
Absoluut géén zware kost, en eigenlijk bijzonder origineel. Als de country in Love Is Still Alive I: Moon, Euphoria je écht op de heupen werkt, skip dan desnoods meteen naar Love Is Still Alive II: Venus, Libidine. Vanaf dan wordt de aparte ruimtereis alleen maar beter.
Ongetwijfeld heeft Laibach zich ongelooflijk hard geamuseerd tijdens het maken van deze ep. Aan zelfspot is ook absoluut geen gebrek. Of wat vind je van de heerlijk hilarische zinsnede: “My English is no heaven, my German’s even worse, but I can drive this spaceship across the universe. And if there’s live on mars, I don’t have a clue. The only think(!) I know for sure is that I’m in love with you”. Tenenkrommend? Ach nee, het is Laibach en wij houden het op hilarisch.
Benieuwd hoe diehard Laibachfans dit tussendoortje gaan ontvangen, voor de Laibach-leek kan het misschien verrassend zijn wanneer die pakweg meteen erna zich aan Nova Akropola waagt. Wie absoluut niet vertrouwd is met het werk van Laibach, raden we dan toch eerst Volk of The Sound of Music aan. Dan kan je misschien starten met The Iron Sky, Spectre, NATO, WAT of Opus Dei, om je daarna onder te dompelen in het loggere werk als Laibach, Nova Akropola of het gloednieuwe Sketches of the Red Districts.
Terwijl we nog wat kauwen op Sketches of the Red Districts, dat we overigens meesterlijk goed vinden, kunnen we dit tussendoortje bijzonder goed smaken. Al gaat het nu niet dé release zijn die we het vaakst afgespeeld gaan hebben, is dit stiekem toch wel een lekker plaatje hoor.
Laibach toert dra ook onder de Love Is Still Alive-vlag, ook in onze contreien. Voorlopig is er nog geen Belgische datum bekend maar op 10 november spelen de Slovenen alvast in Nieuwe Nor in het Nederlandse Heerlen. Wij hebben onze tickets reeds op zak!
